Albert Baantjer - De Cock en de dode minnaars

Vledder reageerde verrast.

‘Hij mag ons onderzoek toch niet dwarsbomen?’

De Cock negeerde de vraag. Hij strekte gebarend zijn rechterhand naar Vledder uit.

‘Voor mijn gemoedsrust,’ sprak hij met enige ironie, ‘zou jij nog eens napluizen hoe Evert-Jan de Groeve om het leven is gekomen.’

Vledder grijnsde breed.

‘Omwille van de ver-vloe-king, die op Thérèse de la Fontaine zou rusten?’

De Cock knikte.

‘En?’ vroeg hij bedaard.

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Er is niets aan de hand. Het auto-ongeval waarvan Evert-Jan het slachtoffer werd, was helemaal niet vreemd of ongewoon. Er is ook geen sprake van misdrijf. Ik bedoel… misdrijf in de zin van het knoeien met vitale auto-onderdelen, zoals remmen en dergelijke. Evert-Jan werd op een voorrangskruising door een andere auto geschept en was op slag dood. Ook de bestuurder van de andere auto kwam om het leven. Toen men zijn bloed onderzocht, bleek daarin een alcoholpercentage van maar liefst 3,7 promille.’

De Cock floot tussen zijn tanden.

‘Dat zijn vijftien à zestien borrels.’

Vledder knikte.

‘Die vent was straal bezopen. Op verzoek van vader De Groeve is nog een nader onderzoek ingesteld. Het bleek dat er tussen de beide gedode mannen geen enkele relatie bestond.’

De jonge rechercheur keek naar De Cock. ‘Hoe is het nu met je gemoedsrust?’

De spottende toon ontging de grijze speurder niet.

‘Dus geen mysterie,’ stelde hij simpel.

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Zoals ik al eerder zei… een auto-ongeval zoals er jaarlijks vele plaatsvinden.’

De telefoon op het bureau van De Cock rinkelde.

Vledder nam de hoorn op en luisterde. Zijn gezicht werd bleek. Haastig maakte hij een paar aantekeningen. Daarna legde hij de hoorn op het toestel terug.

De Cock keek hem gespannen aan.

‘Wie was dat?’

‘Maria de Gans.’

‘Wat wil ze?’

Vledder slikte.

‘De Beau is dood.’

17

Vledder manoeuvreerde de oude politiewagen met grote vaardigheid door het verkeer. Ondanks het late uur was het druk. De Amsterdamse binnenstad slaapt nooit.

Tot ongenoegen van De Cock negeerde de jonge rechercheur in de Wibautstraat tot tweemaal toe het rode licht. Toen Vledder op de Gooiseweg de snelheid van de wagen tot ruim boven de 120 kilometer bracht, legde de oude speurder kalmerend een hand op zijn schouder.

‘Denk aan mijn pensioen,’ sprak hij vriendelijk. ‘Ik heb er lang genoeg voor betaald.’

Vledder blikte opzij.

‘De stem van Maria de Gans klonk nogal paniekerig,’ reageerde hij verontschuldigend. ‘Ze leek helemaal in de war en wilde dat we zo snel mogelijk kwamen.’ De jonge rechercheur nam toch wat snelheid terug en De Cock zakte onderuit.

‘Dood is dood,’ bromde hij. ‘Daar kunnen jij en ik niets meer aan veranderen.’ Hij schoof zijn vilten hoedje wat naar voren. ‘Zelfs niet met onze onvolprezen EHBO-opleiding.’ Het klonk cynisch.

De reeks opeenvolgende stoplichten in Diemen werkte bijzonder vertragend. Vledder hamerde nerveus met zijn vuist op het stuur en vloekte. ‘Hebben die verdomde stoplichten ’s avonds nog wel zin?’ mopperde hij.

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus.

‘Zolang… eh, zolang er ’s avonds nog mensen op de weg zitten zoals jij…’

Vledder blikte boos opzij, maar reageerde verder niet.

De Cock drukte zich weer wat omhoog.

‘Waar moeten we zijn?’

‘In Baarn.’

De grijze speurder trok zijn neus iets op.

‘Baarn… weet je dat wel zeker?’

Vledder knikte.

‘Afslag Baarn-Eembrugge.’

De Cock grinnikte.

‘Wat doet Maria de Gans in Baarn?’

‘Bij haar dochter.’

‘Thérèse?’

‘Ja.’

‘En wat doet een dode De Beau bij Thérèse?’

‘Weet ik veel!’ riep Vledder geërgerd. ‘Ik heb snel een paar aantekeningen gemaakt. Voor ik haar wat had kunnen vragen, verbrak ze de verbinding.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Is de plaatselijke politie gebeld?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Dat denk ik niet. Ik vermoed dat Maria de Gans bij het begrip politie in haar paniek alleen maar aan jou heeft gedacht.’

De Cock zweeg. Er kwamen honderd vragen in zijn gedachten, maar hij begreep dat het geen zin had om Vledder daarmee lastig te vallen. Hij liet zich onderuitzakken en dommelde zachtjes in.

Vledder schudde De Cock naast zich wakker.

‘We zijn er,’ riep hij in zijn oor.

De grijze speurder drukte zich kreunend omhoog.

‘Waar?’ vroeg hij slaperig.

De jonge rechercheur wees door de voorruit schuin voor zich uit naar een grote witgepleisterde villa. Ze lag een tiental meters van de weg. Gelig maanlicht wierp grillige schaduwen van traag bewegende takken langs de gevel. ‘Dat moet het zijn. Het kan niet anders. Prinses Marielaan 8.’

De Cock schoof zijn oude hoedje naar achteren en keek. Hij scheen ineens klaarwakker.

‘Wat een foeilelijke kast,’ riep hij misprijzend. ‘Kil, koud, luguber. Het lijkt wel een spookhuis. Voor geen goud zou ik hier willen wonen.’

Vledder grijnsde.

‘Ik denk ook niet dat ze jou in Baarn willen hebben. Hier wonen louter nette mensen.’

De Cock knikte instemmend en stapte uit. Langzaam, met Vledder in zijn kielzog, sjokte hij over het grind naar de voordeur en belde aan. Vrijwel onmiddellijk floepte in de hal het licht aan en werd de deur geopend.

Vol overgave stortte Maria de Gans zich op de oude rechercheur. Ze sloeg haar mollige armen om zijn hals en zoende hem op zijn stoppelige wangen.

‘O God, o God,’ hijgde ze, ‘wat ben ik blij dat je er bent.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik had het geen kwartier langer uitgehouden. Die dooie vent… hij zit gewoon naar mij te kijken.’

De Cock maakte zich uit haar omstrengeling los.

‘Waar is Thérèse?’

Maria de Gans duimde over haar rug.

‘Die heb ik met een paar slaappillen in bed gestopt. Het kind was op van de zenuwen.’

De Cock knikte begrijpend. Daarna keek hij haar onderzoekend aan.

‘Hoe kom jij hier?’

‘Thérèse belde. Moeder, kom direct, zei ze. Ze hebben De Beau doodgeschoten.’

‘Hoe laat was dat?’

‘Goed anderhalf uur geleden. Ik ben direct in mijn wagentje gestapt en ben naar Baarn gereden.’

‘Je wist al dat ze hier was?’

Maria de Gans knikte.

‘Toen Henri de Groeve haar hier had ondergebracht, heeft Thérèse mij onmiddellijk gebeld.’

‘Wat trof je hier aan?’

‘Een wanhopige Thérèse en een dooie De Beau.’

‘En toen?’

‘Toen heb ik jou gebeld.’

‘Niemand anders?’

‘Nee.’

De Cock liep verder de hal in.

‘Waar is De Beau?’

Maria de Gans draaide zich om en ging de beide rechercheurs voor naar een ruime kamer met een dominerende, hoge betegelde schouw. Links daarvan, scheef weggezakt in een diepe lederen fauteuil, zat een jonge man. De Cock herkende hem direct aan de hand van de beschrijving die Smalle Lowietje van hem had gegeven. Zijn grote bruine ogen staarden wezenloos in het niets.

De grijze speurder liep op hem toe. Een enkele blik overtuigde hem dat de man dood was. Uitgelopen bloedvlekken op zijn overhemd getuigden dat hij driemaal in de borststreek was geraakt.

De Cock keek naar Maria de Gans.

‘Is er een dokter bij geweest?’

Ze schudde haar hoofd.

‘De Beau wilde niet dat Thérèse iemand waarschuwde.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op.

‘Leefde hij nog?’

Maria de Gans knikte.

‘De Beau kwam overdag de deur niet uit. Maar voor hij naar bed ging, wilde hij vanavond nog een kleine wandeling maken. Toen hij hier het huis uitstapte, kwam vanachter een van de bomen aan de overkant een man. Hij liep op hem toe en schoot. De Beau is toen het huis ingevlucht en plofte in deze fauteuil. Hij moet hebben begrepen dat dit voor hem het einde was. Hij smeekte Thérèse bij hem te blijven. Dat heeft ze ook gedaan. Na een paar minuten stierf hij in haar armen.