Albert Baantjer - De Cock en de dode minnaars

De Cock beet op zijn onderlip. ‘Inwendige bloedingen. Daar was toch niets meer aan te redden geweest.’ Hij gebaarde wat weifelend naar de dode man in de fauteuil. ‘Was… eh, was De Beau de vaste vriend van Thérèse?’

Maria de Gans knikte.

‘Wij hebben dat altijd geheim gehouden… voor eenieder.’

Over het gelaat van De Cock gleed een droevige grijns.

‘Zelfs voor mij.’

‘Het was een afspraak tussen Thérèse en mij dat niemand er iets van zou weten.’

‘Waarom?’

Maria de Gans gebaarde heftig.

‘Thérèse was bang… wilde hem niet verliezen… bang, dat er iets met hem zou gebeuren.’

‘Zoals met Robbert en Evert-Jan.’

Maria de Gans slikte.

‘Er kon geen jongen in de buurt van Thérèse komen of er gebeurde iets mee.’

‘Hoe heeft ze De Beau leren kennen?’

Ze glimlachte wat triest.

‘Toen Matthias, mijn ex-man, Thérèse aan Manfred van Nettelhorst had verkocht, stuurde die rijke vent een paar bodyguards naar de Keizersgracht om Thérèse te bewaken.’

De Cock ademde diep.

‘Marius en De Beau.’

‘Thérèse was direct al mesjogge… verliefd tot over haar oren… maar durfde daarvan niets te laten blijken. Toen nam ze mij in vertrouwen.’ Ze keek met een bedroefd gezicht naar de grijze speurder op. ‘En wat doe je dan… voor je kind… als moeder? Ik bracht die twee bij elkaar.’

‘Met alle risico’s.’

Maria de Gans schudde vertwijfeld haar hoofd.

‘Daar heb ik toch helemaal niet bij nagedacht,’ schreeuwde ze wanhopig. ‘Die twee waren gelukkig met elkaar. Toen De Beau mij vertelde dat hij van plan was om naar Frankrijk terug te gaan omdat hij bang was voor de wraak van die Manfred van Nettelhorst, heb ik hem persoonlijk naar Thérèse gebracht.’

‘Hier in Baarn?’

‘Ja.’

‘Het leek mij ook voor hem een goede schuilplaats.’

‘Dat was het niet.’

Het klonk als een beschuldiging.

De ogen van Maria de Gans vulden zich met tranen. Ze strekte haar rechterhand beverig naar de dode man in de fauteuil.

‘Je moet toch gek zijn… stapelgek om zo’n mooie lieve jongen zomaar neer te knallen? Dat is… dat is toch een daad van een zwakzinnige?’ Trillend greep ze de oude rechercheur bij de revers van zijn regenjas vast. ‘Je moet die idioot zo gauw mogelijk vinden, De Cock… ze zeggen dat je daar goed in bent… niet voor mij, maar voor mijn kind… Thérèse… ze kan zo toch niet verder leven?’

De grijze speurder maakte haar handen los.

‘Ga naar de keuken,’ sprak hij streng, ‘en zet voor ons een kop koffie.’

Toen moeder De Gans uit de kamer was verdwenen, boog De Cock zich over het slachtoffer. Voorzichtig duwde hij het lichaam iets naar voren en bekeek aandachtig de rug. Daarna bracht hij het lichaam terug in de oorspronkelijke stand.

Vledder keek toe.

‘Uitschot?’ vroeg hij belangstellend.

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Niets van te zien. De rug is puntgaaf. De kogels zitten vermoedelijk nog in het lichaam.’

Vledder trok een ernstig gezicht.

‘Dan is de schietafstand toch groter geweest dan bij Robbert Achterberg.’

De Cock knikte instemmend. Hij boog zich opnieuw over het slachtoffer, plukte uit de binnenzak van diens colbert een vrij omvangrijke zwarte portefeuille en reikte die aan Vledder over.

‘Kijk eens of je een naam kunt vinden.’

De jonge rechercheur schudde de gehele inhoud van de portefeuille in de zitting van een fauteuil en nam de bescheiden zorgvuldig door. ‘Ik heb hier een Carte d’Identité ten name van ene Charles Montagne, oud 28 jaar, van beroep boulanger , woonachtig in Lyon.’

‘Niet vervalst?’

Vledder tuitte zijn lippen.

‘Het document lijkt mij betrouwbaar. Ik zie geen knoeierijen. Ook de foto is goedgelijkend.’

‘De naam De Beau komt niet voor?’

‘Ik kan er niets van vinden.’

De Cock grinnikte.

‘Smalle Lowietje zal wel gelijk hebben… is De Beau toch een bijnaam.’ Hij gebaarde naar de portefeuille. ‘Geld?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Een paar honderd gulden en een bundeltje eurocheques.’ De jonge rechercheur wees naar de dode. ‘Zal ik de portefeuille weer bij hem steken? De Baarnse politie zal straks ook wel willen weten wie hij is.’

De Cock knikte.

‘Neem wel de gegevens van het legitimatiebewijs over.’

De jonge rechercheur maakte een paar aantekeningen, stak de bescheiden weer in de portefeuille en stopte die in de binnenzak van het slachtoffer terug. Hij keek even in het gezicht en draaide zich toen naar De Cock.

‘Weet je op wie hij precies lijkt… op Harold Buis.’

De oude rechercheur keek verwonderd op.

‘Wie is Harold Buis?’

‘Een collega. Je kent hem vast wel. Hij zat samen met mij op de recherchecursus. Vroeger was hij schietinstructeur. Nu is hij rechercheur bij de Vreemdelingendienst.’

Het gezicht van De Cock klaarde op.

‘Die met die snor. Hij zei altijd dat ik nooit van mijn leven zou leren schieten. Nu je het zegt… het kon een broer van hem zijn.’

Vledder wees naar de telefoon op een tafeltje bij de schouw.

‘Zullen we de politie in Baarn bellen? Ik dacht dat wij wel zijn uitgekeken.’

De Cock gebaarde afwerend.

‘Laten we daarmee nog even wachten… nemen we eerst een kop koffie.’ Hij liep op het slachtoffer toe en drukte de starende ogen dicht. Daarna sjokte hij achter Vledder aan, de kamer uit.

Het was donker in de gang. Verderop straalde vanonder een deur een streep licht. De rechercheurs liepen op het licht af en deden de deur open.

Maria de Gans leunde met beide armen op een keukentafel. Naast haar, met opgetrokken knieën, zat een jonge vrouw.

De mond van De Cock viel open. Met verbijstering onderging hij de uitstraling van haar schoonheid.

‘Thérèse de la Fontaine,’ stamelde hij, ‘er waren momenten dat ik twijfelde aan je bestaan.’

18

Maria de Gans stond op en schonk koffie. Vledder hielp haar met de suiker en de room.

De Cock pakte een stoel en ging naast Thérèse de la Fontaine aan de keukentafel zitten.

Van dichtbij zag hij dat sporen van verdriet haar mooie gezichtje hadden geteisterd.

‘Kon je niet slapen?’ vroeg hij vriendelijk. Ze schudde haar hoofd.

‘Het ging niet… ondanks de pillen. Ik heb een tijdje liggen woelen. Toen ben ik er maar uitgekomen.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Verdriet kost tijd.’

Ze sloot even beide ogen.

‘Veel tijd… denk ik.’

De grijze speurder trok een droevig gezicht.

‘Heeft De Beau… je noemde hem De Beau?’

‘Ja.’

‘Heeft De Beau nog iets gezegd… voor hij stierf?’

Thérèse reikte naar haar koffie, maar trok haar trillende hand weer terug.

‘Ik hoorde buiten knallen. Kort daarna kwam De Beau met grote verschrikte ogen de kamer binnen. “Hij heeft op mij geschoten,” zei hij. Toen liet hij zich in de fauteuil zakken en zag ik bloed op zijn hemd.’

‘Heeft hij een naam genoemd?’

‘Nee.’

De Cock hield zijn hoofd iets schuin.

‘De Beau heeft hem wel gezien?’

Thérèse knikte.

‘Hij zei dat er plotseling vanachter een boom een man te voorschijn kwam en op hem schoot.’

De Cock zette even zijn tanden in zijn onderlip.

‘Heeft De Beau jou nog een beschrijving gegeven… een signalement?’

Ze zuchtte diep.

‘Zoveel tijd had hij niet. “Blijf bij mij, Thérèse,” zei hij steeds. “Blijf bij mij.”’ Er kwamen tranen in haar ogen. ‘Hij was altijd zo lief, zo zacht, zo begrijpend.’

De Cock liet haar even begaan. De grijze speurder begreep ten volle, dat hij haar omzichtig moest benaderen. Bij het oproepen van te sterke emoties kon hij het verdere verhoor wel vergeten.