Albert Baantjer - De Cock en de dode minnaars

Matthias van Heusden reageerde fel.

‘Ook Thérèse heeft haar ziel niet verkocht.’

‘Wat dan wel?’

Matthias van Heusden liet zijn hoofd iets zakken en wreef met duim en wijsvinger in zijn ooghoeken. ‘Ik zal het u proberen uit te leggen,’ sprak hij wat vermoeid. ‘Enige jaren geleden raadde ik Thérèse aan om mee te doen aan een schoonheidswedstrijd… een soort Miss-verkiezing. Thérèse was een aankomend fotomodel en een beetje publiciteit kon geen kwaad. Ik kende destijds enige heren van de jury en het bleek mij algauw dat Thérèse een hele goede kans op de titel maakte. Tijdens een van de voorselecties zat Manfred van Nettelhorst in de zaal. Ik had hem nog nooit ontmoet. Ik wist alleen dat hij een steenrijke kunstverzamelaar was. Na afloop kwam hij naar mij en Thérèse toe. Hij legde zijn hand op haar schouder en zei met een strak gezicht: “Ik koop haar… wat moet ze kosten?”’

De Cock keek hem ongelovig aan.

‘Dat was zijn tekst: “Ik koop haar… wat moet ze kosten?”’

‘Exact.’

‘Hoe reageerde u?’

Matthias van Heusden trok zijn linkerschouder iets op.

‘Ik keek de man wat stom aan. Ik was te verbouwereerd om iets te zeggen. Die Van Nettelhorst zag mijn aarzeling en zei: “Kom… noem haar prijs.”’

‘Die hebt u toen genoemd?’

Matthias van Heusden schudde zijn hoofd.

‘Natuurlijk niet,’ reageerde hij kriegelig. ‘Toen ik mijzelf wat had hervonden, vroeg ik aan Van Nettelhorst hoe hij zich zo’n koop had gedacht. Ziet u, ik wilde voor geen goud dat Thérèse dezelfde weg op zou gaan als haar moeder… eindigend in de goot.’

‘En?’

‘Van Nettelhorst verzekerde mij dat hij geen oneerbare bedoelingen had. “Maakt u zich geen zorgen,” sprak hij letterlijk, “ik ben homofiel. Mijn interesses in Thérèse liggen niet in het erotische vlak.”’

‘Welk vlak dan wel?’

Matthias van Heusden knikte. ‘Dat vroeg ik hem ook. Hij zei dat hij een verzamelaar was van onbezoedelde schoonheid. En in Thérèse zag hij een levend symbool.’

‘Van onbezoedelde schoonheid?’

‘Precies.’

‘En als zodanig wilde hij haar kopen?’

‘Inderdaad… als een fraai… weliswaar levend… kunstvoorwerp.’

‘Gold de aankoop voor het leven?’

Matthias van Heusden schudde zijn hoofd.

‘Niet voor het leven. Als naar de mening van de heer Van Nettelhorst Thérèse niet meer als een symbool van schoonheid kon worden gezien, verviel de koop.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Als een dikke vette moeke met hangborsten was ze hem geen cent waard.’

Matthias van Heusden ademde diep.

‘U zegt het wat plastisch,’ verzuchtte hij, ‘maar daar komt het wel op neer.’

‘Wat bood hij?’

Matthias van Heusden tuitte zijn lippen en spreidde zijn goed gemanicuurde handen.

‘Een fraai huis aan de Keizersgracht.’

‘Waar u nu woont?’

‘Inderdaad. Dat huis is en blijft Thérèses eigendom. Verder heeft ze, zo lang de overeenkomst duurt, maandelijks een vorstelijke toelage.’

De Cock keek hem scherp aan.

‘En wat verlangde hij daarvoor?’

Matthias van Heusden weifelde.

‘Niets.’

De Cock glimlachte.

‘Niets?’ herhaalde hij ongelovig.

‘Nee.’

De grijze speurder wreef met zijn vlakke hand over zijn breed gezicht. Daarna, steunend op zijn bureau, leunde hij ver naar voren.

‘Beste heer Van Heusden,’ sprak hij toen nadrukkelijk, ‘ik loop al een tijdje op deze verdorven aardkloot rond. En al jaren bestaat mijn job uit het napluizen van menselijk gedrag. Daarom, ik wil best naar een verhaal van u luisteren, maar het moet wel geloofwaardig klinken.’ Hij nam een korte pauze. De grijns op zijn gezicht verdween. ‘Wat,’ herhaalde hij strak, ‘verlangde Manfred van Nettelhorst van Thérèse?’

Matthias van Heusden liet zijn hoofd iets zakken.

‘Ze moest onbezoedeld blijven.’

14

‘On-be-zoe-deld.’

De Cock sprak het woord langzaam uit en legde een klemtoon op elke lettergreep. Het was voor de tweede maal tijdens dit onderzoek, dat het woord in zijn gedachten bleef hangen. Onbezoedeld, zo wist hij, betekende: vlekkeloos, zuiver, rein, onberoerd.

De grijze speurder keek Van Heusden peinzend aan.

‘Kwam het erop neer,’ redigeerde hij voorzichtig, ‘dat Manfred van Nettelhorst geen enkele minnaar meer in de omgeving van Thérèse duldde?’

‘Daar kwam het op neer, ja.’

‘Hoe controleerde hij dat?’

Matthias van Heusden produceerde een pijnlijke glimlach.

‘We hadden aanvankelijk op de Keizersgracht dag en nacht twee bodyguards in huis.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op.

‘Bodyguards?’

In zijn stem trilde verbazing.

Matthias van Heusden knikte.

‘Twee mannen, die Manfred van Nettelhorst ons stuurde. Zij waren beiden min of meer bij hem in dienst… knapten karweitjes voor hem op.’

‘Zoals het bewaken van Thérèse.’

‘Inderdaad. En ze fungeerden ook als haar begeleider en chauffeur wanneer Thérèse bij Van Nettelhorst op audiëntie moest.’

De Cock kon opnieuw zijn verbazing niet onderdrukken.

‘Audiëntie?’ vroeg hij.

Matthias van Heusden knikte.

‘Zo noemde Van Nettelhorst dat. Het gebeurde periodiek, precies om de twee maanden, in zijn grote villa in het Gooi. Ik ben wel eens meegeweest. Thérèse moest dan in een nauwsluitende maillot voor hem poseren… danspasjes maken.’

De grijze speurder snoof.

‘Dan… eh, dan controleerde hij haar onbezoedelde schoonheid… en genoot daarvan.’

Het klonk sarcastisch.

Matthias van Heusden zuchtte.

‘Het was een onderdeel van de koopovereenkomst,’ sprak hij berustend. Hij stak gebarend zijn rechterwijsvinger omhoog. ‘De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat hij Thérèse nog nooit met een vinger heeft aangeraakt en dat hij ook geen van zijn vrienden bij zo’n periodieke audiëntie toeliet.’

De Cock grinnikte vreugdeloos.

‘Thérèse was zijn exclusief kunstbezit.’

Matthias van Heusden tuitte zijn lippen.

‘Dat lijkt mij juist geformuleerd.’

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘Hoe kon Thérèse zich twee dagen geleden aan de bewaking van de bodyguards onttrekken, toen ze ’s nachts met haar koffertje uit huis trok?’

Over het knappe gezicht van Matthias van Heusden gleed een schaduw. Hij ademde diep. ‘Die bodyguards was ik gauw spuugzat. Voortdurend die twee kerels op je lip. Toen een van hen, een grote vent met een fraaie snor, avances maakte en Thérèse daar niet ongevoelig voor bleek, heb ik Van Nettelhorst aangeraden die twee mannen bij mij weg te halen.’

‘En dat deed hij?’

‘Ja.’

‘Wie nam de bewaking over?’

‘Ik.’

De Cock grijnsde.

‘U moest er dus voor zorgen dat Thérèse een onbezoedelde schoonheid bleef?’

‘Inderdaad.’

De Cock spreidde zijn handen.

‘Waarom nam u dan Robbert Achterberg in huis?’

Matthias van Heusden antwoordde niet direct. Hij streek met twee vingers tussen zijn boord. ‘Robbert werd door de politie gezocht,’ reageerde hij vermoeid. ‘Hij zou pornografie hebben vervaardigd en kon elk moment worden gearresteerd. Thérèse verzekerde mij dat er tussen haar en Robbert niets was en dat het niet te verwachten was dat er ooit tussen hen iets zou groeien. Daar kwam nog bij dat het slechts van korte duur zou zijn.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Tot de aandacht van de politie was verflauwd en Robbert naar zijn moeder kon terugkeren.’

‘Precies.’

‘Had u Robbert Achterberg voordien al eens ontmoet?’

Matthias van Heusden knikte.

‘Thérèse nam hem wel eens mee, tijdens de lunchpauze, wanneer ze samen werkten.’