Albert Baantjer - De Cock en de moord in extase

‘Bestond dat plan werkelijk?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Het was feitelijk helemaal geen plan. De Nederlandse vertegenwoordiger van de fabriek die de geldwagens vervaardigt, had aan Van Woudrichem en Van Beusekom een nogal lijvig rapport gestuurd van een overval op een geldtransport, dat in Frankrijk had plaatsgevonden. Daarbij waren de wagens verwisseld. Het was feitelijk niet veel meer dan een informatie, waarmee het transportbedrijf zijn voordeel kon doen. Als onze officier van justitie ons niet zo uitdrukkelijk had verboden om met de beide directeuren te praten, dan waren wij daar veel sneller achtergekomen. Nu bleef het zogenaamde plan in een waas van geheimzinnigheid hangen. Voor Monique van het Veer was het echter een uitdaging. Het idee liet haar niet los. Ze sprak er over met Maria Kappelman en zei: “Waar vind je een man, die het aandurft?”’

Vledder knikte instemmend.

‘Ze vond er een.’

De Cock maakte een afwerend gebaartje.

‘Niet direct. Monique van het Veer kende al enige tijd Richard van Slooten, een jongeman die zich met het stelen van snelle auto’s bezighield. Tussen hen groeide een wat wilde verhouding, maar toen Monique met haar plan voor de overval kwam, deinsde Richard voor de consequenties terug. Het was te hoog gegrepen. De operatie, zo vond hij, ging duidelijk zijn krachten te boven. Intussen had Monique in de Amsterdamse binnenstad in een disco kennis gemaakt met Peter Shot. Zijn reputatie trok haar wel aan, maar ze vond de opschepperige junk toch geen geschikte partner. De man, die werkelijk aan haar eisen voldeed, moest ze nog ontmoeten. Het werd Peter van der Duin, de sterke, jolige chauffeur op lange afstanden, in dienst van Van Woudrichem en Van Beusekom. De tragiek van Peter van der Duin was, dat hij vrijwel onmiddellijk stapelverliefd werd op Monique. Ze heeft een bijzondere uitstraling voor mannen. Ik heb dat zelf ondervonden. Peter van der Duin was van het begin af aan niet werkelijk een partner in een drieste criminele onderneming, maar slechts haar willoze slaaf. Hij stemde onmiddellijk in met elk voorstel waarmee Monique kwam. Het aanvankelijke plan, zoals zij dat in die lade had gevonden, werd opzijgeschoven. Feitelijk om dezelfde reden waarom Peter Karstens zijn plannen opgaf… het aanschaffen van een gelijkende geldwagen was te duur en na het gebruik voor hen waardeloos. Monique had een beter plan. Voor de operatie, zoals zij die had uitgedacht, was medewerking nodig van een chauffeur van de geldwagen, die van zijn gebruikelijke route moest afwijken naar een punt waar hij gemakkelijk kon worden klemgereden. Wel, Peter van der Duin praatte zolang op Martin van der Meulen in, dat hij overplaatsing vroeg naar de geldtransporten. Bij de overval moest men de beschikking hebben over snelle vluchtwagens. Monique kende daar wel iemand voor en bracht Peter van der Duin in contact met Richard van Slooten. Er volgden besprekingen, die veelal bij Richard thuis werden gehouden en zo leerde Peter van der Duin ook mevrouw Van Slooten kennen. Op haar verzoek nam hij van een van zijn reizen naar Tsjecho-Slowakije een pop mee.’

Vledder glimlachte.

‘De beruchte pop op het dressoirtje.’

De Cock knikte. Zijn gezicht stond ernstig.

‘Die pop werd zijn ondergang.’

Marijn Stoops zwaaide om aandacht.

‘Jullie zijn toch tijden bezig geweest om die Peter Shot op te sporen. Ik begrijp nog steeds niet welke rol hij in die hele affaire speelt.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Hij speelde helemaal geen rol… althans niet bij de overval.’ Hij pauzeerde even. ‘Ik heb al meer beweerd: als vrouwen een criminele instelling hebben, dan zijn ze veel geraffineerder en vooral meedogenlozer dan mannen. Monique had alle deelnemers een evenredig aandeel in de buit beloofd, maar verzweeg zorgvuldig haar plan voor de moorden. Ook haar spel met Peter Shot getuigt van een duivels raffinement. Hij moest als zondebok fungeren. Bovendien verschafte Peter Shot haar ongewild het wapen waarmee de moorden moesten worden gepleegd.’

Marijn Stoops sprong op.

‘Ik zei toch al dat het serpent kapsones had.’

De Cock lachte om de reactie.

‘Met wat spaarcentjes van zowel Monique van het Veer als Peter van der Duin, en ook zo’n beetje op krediet van de overval, hadden ze in Middelie een oude boerderij gekocht. Het was de bedoeling om daar samen… als de stormen rond de overval waren geluwd, te gaan wonen. Een ding stond Monique duidelijk voor ogen. Ze was niet van plan om na de overval als een opgejaagde crimineel te leven. Integendeel, ze wenste in alle rust van haar buit te genieten. Ze besefte heel goed dat de politie niet zou rusten voor ze de dader van de overval had gevonden. Wel, dat was geen probleem. Zij zou de politie wel een dader leveren… een dode Peter Shot.’

Vledder grinnikte.

‘En het was haar nog bijna gelukt ook.’

De Cock nam nog een slok van zijn cognac.

‘Op een avond pikten ze Peter Shot van de straat. De junk leed toen al aan de gevolgen van het gebruik van vergiftigde heroine… een feit, waarvan Monique uiteraard niet op de hoogte was. Ze dacht werkelijk dat de junk die avond te veel had gedronken. Met behulp van Peter van der Duin bracht ze hem naar Middelie en hield hem daar gevangen. Carmen Manouskischeck had gelijk… Peter Shot was van de aardbodem verdwenen. Intussen werd de overval gepleegd. Op uitdrukkelijk bevel van Monique van het Veer schoot Peter van der Duin eerst Martin van der Meulen en daarna Richard van Slooten dood. En op het moment dat zij bij ons in de Warmoesstraat haar verhaal deed over Peter Shot en haar verloofde Richard van Slooten, wist ze Peter van der Duin al op weg naar Richards moeder.’

Vledder hijgde.

‘Om ook haar koud te maken.’

De Cock ademde diep.

‘Monique van het Veer wilde geen getuigen… geen mensen die haar later mogelijk konden chanteren. Allen die bij de overval waren betrokken, moest voor eeuwig het zwijgen worden opgelegd. De laatste daad van het edele tweetal was het beëindigen van het leven van Peter Shot. Het gebeurde in Middelie. Ze brachten het lijk naar Amsterdam en ensceneerden in een kraakpand aan de Singel een junkiedood door overdosis.’

Mevrouw De Cock schudde bedroefd haar hoofd.

‘Hoe kon die jongen dat allemaal doen?’

‘Je bedoelt Peter van der Duin?’

‘Ja.’

De Cock gebaarde triest.

‘Ik heb lange tijd met hem gesproken. Vanmorgen nog in het brandwondencentrum in Beverwijk. De verwachting is dat Peter van der Duin nog deze week zal sterven. Het gedeelte van zijn lichaam dat met brandwonden is overdekt, is te groot voor een kans op genezing. Het opmerkelijke is dat hij achteraf heel relativerend over zijn daden kan praten. Zijn liefde voor Monique van het Veer was van een slaafse ondergeschiktheid. Het was, zo vertelde hij mij, alsof hij niet meer zichzelf was. Sinds hij haar had ontmoet, verkeerde hij voortdurend in een soort geestesvervoering… in extase. Het vele geld dat binnen bereik was, gaf daaraan nog een extra dimensie. Al zijn moorden werden in een geestvernauwende vervoering gepleegd.’

Mevrouw De Cock blikte naar haar man. Haar gezicht had vrijwel geen expressie.

‘Moord in extase,’ sprak ze hees.

De grijze speurder knikte traag.

‘Elke moord opnieuw. Alleen tijdens de moord op mevrouw Van Slooten kwam hij een moment tot zichzelf. Dat kwam, omdat hij tijdens zijn bezoeken aan het woninkje, van haar een soort genegenheid had ondervonden die hij niet kende. Peter van der Duin raakte al vroeg zijn eigen moeder kwijt. Toen mevrouw Van Slooten dood aan zijn voeten lag, raakte hij in paniek… zocht naar sporen die hij kon hebben achtergelaten… en zag de pop op het dressoirtje.’

De Cock leunde achterover. De uiteenzetting had hem vermoeid. Hij schonk nog eens in en nam een slok. Om hem heen heerste stilte. Het verhaal van de overval had diepe indruk gemaakt. Het was Stoops, die de stilte verbrak.