Albert Baantjer - De Cock en de moord in extase

‘Succes.’

De Cock wuifde hem na. Een moment overdacht hij om terug te rijden naar de Wibautstraat, maar hij besloot te wachten tot nadere berichten.

De mobilofoon kraakte opnieuw. ‘Ze rijdt op de Gooiseweg in een felrode Mini Cooper in de richting Amsterdam. We wisselen van volgwagen.’ Het was even stil, toen klonk de stem van Marijn Stoops. ‘Ze rijdt in de richting van Noord.’

De Cock tuurde door de voorruit. In een flits zag hij de vier wagens aan hem voorbijstuiven. De felrode Mini Cooper voorop. De Cock startte zijn Volkswagen en volgde de stoet. Het ging hard de tunnel door. Hij had moeite om met zijn oude politie-Kever de wagens bij te houden. De tocht ging langs de Jaagweg door Purmerend via de Beemster naar Kwadijk. De weg was hier smal en De Cock was bang dat de snel wendbare Mini Cooper hen zou ontkomen. Na Kwadijk reed ze richting Middelie.

Door de mobilofoon klonk plotseling de stem van Marijn Stoops, nerveus, gejaagd. ‘Ze rijdt hier een erf op… een oude boerderij met een schuur met groene deuren. We gaan haar voorbij. Neem over.’

In enkele minuten hadden de politiewagens de weg, waaraan de boerderij lag, aan beide zijden geblokkeerd.

De Cock reed met zijn Kever naderbij, stopte aan de kant van de weg en stapte uit. Vledder liep naar hem toe en wees naar de oprit.

‘We maken weinig kans op een verrassingsactie. We zitten zo midden in het zicht. We kunnen ook niet aan de achterzijde binnendringen. De boerderij is door brede sloten omringd.’

De Cock keek naar de massale Volvo, die ruim honderdvijftig meter verder dwars op de weg stond.

‘Heb je zo’n spreektoeter?’

Vledder stapte naar zijn wagen en kwam terug met een megafoon. De Cock nam het apparaat van hem aan en slenterde langs de bomen naar de oprit. Hij voelde hoe zijn polsslag was versneld. Zijn hart pompte het bloed zwiepend door zijn aderen. Hij wist waartoe de man, die zich hier had verschanst, in staat was. Midden op het erf, ongeveer een twintig meter voor de boerderij bleef hij staan, wijdbeens, wat uitdagend.

Langzaam tilde hij de megafoon voor zijn mond.

‘Kom eruit,’ gebood hij dwingend, ‘de handen in de lucht.’

Er was geen reactie. Hij wachtte een volle minuut en herhaalde zijn oproep. Het geluid schalde over de velden. Plotseling klonk voor hem het kraken van hout. Met een enorme klap sprongen de groene schuurdeuren open en een hemelsblauwe Jaguar raasde naar buiten.

De Cock sprong weg, tuimelde over het grind. Rakelings schoven de wielen van de Jaguar aan hem voorbij en verpletterden de megafoon, die hij een seconde tevoren nog in zijn hand had. Wat versuft kroop hij overeind.

In de verte klonk het gieren van remmen, gevolgd door het kraken en dreunen van wagens die op elkaar botsen. De Cock draafde ernaartoe. Voor hem uit renden Vledder en Fred Prins. Monique van het Veer lag bewusteloos in de berm. Marijn Stoops en Hans Rijpkema stonden midden op de weg gebogen over een man. Hij lag op zijn buik. Vledder knielde bij hem neer en draaide hem half om. Met verbazing op zijn gezicht keek hij omhoog naar De Cock.

‘Peter,’ hijgde hij, ‘Peter van der Duin.’

De grijze speurder bekeek de ravage. De hemelsblauwe Jaguar was midden op de Volvo geramd en had zich daarna in een boom geboord. Overal lag glas, brokken metaal, benzine gulpte uit een lekgeslagen tank.

Plotseling knalde een felle explosie en in een flits stond de Jaguar in lichterlaaie.

Peter van der Duin opende zijn ogen. In een wilde sprong kwam hij overeind en rende naar de brandende wagen. Vledder volgde hem in draf. In de nabijheid van de brand was de hitte ondraaglijk. Gillend greep Peter van der Duin naar de linnen geldzakken op de achterbank van de wagen. Zijn kleding en haren raakten in brand. Met uiterste krachtsinspanning trok Vledder hem terug. Hijgend keken beide mannen toe hoe drie miljoen in vlammen opging.

Er werd gebeld.

Mevrouw De Cock deed open. Voor haar deur stonden Dick Vledder, Marijn Stoops en Hans Rijpkema. Mevrouw De Cock begroette Dick Vledder allerhartelijkst. De jonge rechercheur stelde zijn beide collega’s aan haar voor en Marijn Stoops toverde vanachter zijn rug een bos fraaie rozen. Hij overhandigde het bouquet met enige zwier. Onder zijn snor dartelde een glimlach. ‘Het is echt niet mijn gewoonte,’ sprak hij, ‘om een vreemde vrouw rode rozen te schenken, maar Dick Vledder zei dat het traditie was.’

Mevrouw De Cock hield de rozen voor zich uit.

‘Ze zijn prachtig,’ stelde ze vast. ‘Heel mooi.’ Ze keek naar Vledder op. ‘Waar is Fred Prins? Hij was er toch ook bij?’

‘Fred kon niet komen. Hij is in een ernstig onderzoek gewikkeld en kon niet worden gemist.’

Mevrouw De Cock ging de rechercheurs voor naar haar gezellige zitkamer. Rechercheur De Cock zat daar breeduit in een diepe fauteuil. Fraaie bolvormige glazen en een fles verrukkelijke Franse cognac stonden binnen handbereik. Hij zwaaide ter begroeting opgewekt naar zijn jonge collega’s en schonk gul in. Mevrouw De Cock droeg vanuit de keuken schalen vol lekkernijen.

De rechercheurs proefden lovend de cognac en spraken over de zaken die hen sterk bezighielden: bezuinigingen op het salaris en op de uitbetaling van de overuren, die bij een rechercheonderzoek vaak onvermijdelijk zijn.

Dick Vledder deed aan de discussie niet mee. Zijn gedachten verwijlden nog bij de overval. Toen hij voor de tweede keer van zijn cognac had genipt, vroeg hij gespannen: ‘Hoe kreeg je Monique van het Veer zover dat zij het flatgebouw verliet en rechtstreeks naar de schuilplaats van Peter van der Duin reed?’

De grijze speurder wees glimlachend naar het schilderij, dat gevat in een vergulde lijst, boven het dressoir een ereplaatsje had gekregen.

‘Ik vond het gelukkig onbeschadigd in Middelie terug. Ik had haar dat schilderij door Peter Karstens laten brengen… in opdracht van mij. Ik had het keurig in doeken verpakt. Direct op het linnen, onder aan het schilderij had ik een briefje bevestigd: Groeten uit Tsjecho-Slowakije van Martin van der Meulen. Ik hoopte dat die tekst haar in paniek zou brengen. En dat was ook heel wel mogelijk. De tekst beduidde zoveel dat ik de gehele samenhang begreep.’

Vledder schudde fel zijn hoofd.

‘Ik niet.’

Het klonk wat verbolgen.

De Cock glimlachte.

‘Jij pleegde ook niet de overval.’ Hij schoof wat in zijn fauteuil naar voren. ‘Ook ter wille van Marijn Stoops en Hans Rijpkema, die slechts zijdelings bij deze affaire zijn betrokken, zal ik proberen uit te leggen hoe alles precies in zijn werk is gegaan.’

Hij keek in de richting van Dick Vledder.

‘En dat is geen toveren uit een hoge hoed. Ik moet je zeggen, Dick, dat ik die schimmige figuur van Peter Shot altijd met wantrouwen heb bezien. Daarom liet ik na de moord in de woning van mevrouw Van Slooten een uitgebreid dactyloscopisch onderzoek instellen. De feiten gaven mij achteraf gelijk. Er waren geen afdrukken van vingers van Peter Shot in de woning, maar wel van Peter van der Duin.’ Hij grinnikte. ‘Ik werd in mijn wantrouwen jegens Monique van het Veer en de door haar gepresenteerde Peter Shot nog gesterkt, toen ze met hem de verkeerde kant uitliep.’

Vledder keek hem verbaasd aan.

‘De verkeerde kant,’ herhaalde hij verward.

De Cock knikte.

‘Smalle Lowietje vertelde ons dat kennissen van hem Peter Shot tussen een man en een blonde vrouw hadden zien lopen in de Korte Koningsstraat… richting Oude Schans. Toen wij later dat voorval aanhaalden, vertelde Monique ons dat Peter te diep in het glaasje had gekeken en dat zij en Richard op weg waren hem naar zijn hotel te brengen. Dat hotel was op de Martelaarsgracht en daarvoor liepen zij in de verkeerde richting. Dat klopte ook, want op de Oude Schans stond de wagen, waarmee zij en Van der Duin de zieke junk naar de boerderij in Middelie brachten. Maar daarover later. Het begon allemaal, toen Monique van het Veer als uitzendkracht te werk werd gesteld bij het transportbedrijf Van Woudrichem en Van Beusekom. Later achtte zij dat feit zo belastend, dat zij Peter van der Duin een inbraak liet plegen om haar bescheiden uit de loonadministratie te halen. Wat hem overigens niet lukte. Monique vond tijdens haar werk in een lade van een bureau een plan voor de beroving van een geldtransport.’