Albert Baantjer - De Cock en de moord in extase

‘Moord.’

‘Ongetwijfeld.’

‘En zijn vingers?’

‘Welke vingers?’

De Cock reageerde wat wrevelig.

‘De vingerafdrukken van Peter Shot… heeft Ben Kreuger die nog vergeleken met het materiaal dat hij in de woning van mevrouw Van Slooten heeft aangetroffen?’

Vledder knikte heftig.

‘Zeker. Dat heeft nogal tijd gekost. Je weet hoe secuur Kreuger werkt. Maar er was niets bij dat er ook maar enigszins op leek… zelfs geen fragmentje.’

De Cock ging tegenover Vledder in zijn stoel zitten en legde zijn beide handen vlak op zijn bureau.

‘En het belangrijkste?’

‘Je bedoelt de kleine hersenen.’

De grijze speurder knikte. Zijn gezicht stond strak. Hij voelde hoe iedere vezel van zijn spieren gespannen was.

‘De kleine hersenen,’ herhaalde hij.

Vledder slikte.

‘Verweekt.’

Een tijdlang zwegen beiden. Buiten in de Warmoesstraat lalde een dronken sloeber een droevig lied. Boven hun hoofden zoemde een versleten tl-buis. Vledder was de eerste die het zwijgen verbrak.

‘Dokter Rusteloos heeft het mij vanmorgen aangewezen. Het was duidelijk te zien, zelfs voor mijn lekenoog. Volgens de patholoog-anatoom moeten de eerste symptomen al enkele weken geleden merkbaar zijn geweest.’

De Cock zuchtte.

‘Hij kan dus nooit de koele killer van de roofoverval zijn geweest.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Hij niet. Ik was er vanmorgen toch wel even van onder de indruk. Verschrikkelijk. We zijn nu nog net zo ver van de oplossing verwijderd als in het begin… misschien nog wel verder. Toen leefde ik in de overtuiging dat we alleen nog maar Peter Shot hoefden te vinden en de zaak was rond.’ Hij snoof. ‘Nu hebben we Peter Shot en nu blijkt dat hij het nooit gedaan kan hebben.’ De Cock knikte.

‘Ik zei het je toch al… we hebben er alleen een moord bij.’

Vledder kneep zijn lippen op elkaar en klapte met zijn vuist op zijn bureau.

‘Hoe kan het?’ riep hij bitter, vertwijfeld. ‘Hoe zijn we in godsnaam aan die Peter Shot gekomen? En wie vond het zo nodig om hem met een spuit naar de andere wereld te helpen.’ Hij zuchtte omstandig. ‘Idioot… hij was vanzelf wel doodgegaan.’ De Cock glimlachte.

‘We gaan allen vanzelf dood. Alleen… een moordenaar kan daar niet altijd op wachten.’

Vledder keek hem aan.

‘Zie jij dan een motief?’

De Cock knikte.

‘Drie miljoen.’

Het gezicht van Vledder plooide in een vraagteken.

‘Ma… maar,’ stotterde hij, ‘Peter Shot kan die overval niet hebben gepleegd… hij kan nooit betrokken zijn bij die drie miljoen.’

Om de lippen van De Cock danste een glimlach.

‘Denk daar nu maar eens goed over na.’ Hij stond van zijn stoel op en liep opmerkelijk kwiek naar de kapstok. Vledder slenterde achter hem aan.

‘Waar ga je heen?’

De Cock schoof zijn oude vilten hoed op zijn hoofd en draaide zich half om.

‘Naar Peter Karstens… vragen of mijn schilderij al klaar is.’

Ze liepen vanuit de Warmoesstraat via de Oudebrugsteeg naar de Dirk van Hasseltsteeg, staken de Nieuwezijds Voorburgwal en de Spuistraat over en slenterden bedaard naar de Blauwburgwal. Het was een heerlijk zwoele zomeravond zonder wind. De oude iepen aan de grachtrand stonden roerloos. Hoog boven de eeuwenoude geveltjes prikten sterren in een wolkeloze hemel. De Cock neuriede vals een oud en sentimenteel lied over liefde en dood. Ondanks de tegenslagen voelde hij zijn voeten niet. En dat, vond hij, was een goed teken. Zijn vrolijke humeur kwam terug. Hij blikte opzij naar Vledder, die met een gebogen hoofd naast hem voortliep.

‘Is er wat?’ vroeg hij bezorgd.

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ik kom er niet uit. Die verweekte kleine hersenen laten mij niet los.’

De Cock trok een grimas. De grillige accolades langs zijn mond dansten opgewekt.

‘Zorg dat je eigen hersenen schoon blijven. Als rechercheur heb je die soms nodig.’

Vledder beet op zijn onderlip.

‘Wie vermoordde Peter Shot en waarom?’

De Cock lachte.

‘Ik meen dat je die vraag al eerder hebt gesteld.’

Vledder knikte heftig.

‘Ja!’ Hij schreeuwde. ‘En ik blijf hem stellen zolang ik het antwoord niet ken.’

De grijze speurder trok zijn schouders op.

‘Ik ben niet zo ontevreden,’ sprak hij achteloos. ‘De dood van Peter Shot biedt ook perspectieven.’

‘Welke?’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Als het ons lukt zijn moordenaar te ontmaskeren, dan weten wij tevens wie die roofoverval heeft gepleegd en wie verantwoordelijk is voor de dood van Martin van der Meulen, Richard van Slooten en zijn moeder.’

Vledder schudde geërgerd zijn hoofd.

‘Dat volg ik niet.’

De Cock grinnikte.

‘Het is heel simpel. Het is een kwestie van combineren, gewoon je hersenen gebruiken. Denk eens aan de revolver die wij op Peter Shot hebben gevonden. Je hebt het mij zelf verteld… met diezelfde revolver, zo heeft het laboratorium uitgewezen, zijn die drie moorden gepleegd. We weten nu dat Peter Shot dat wapen nooit zo trefzeker gehanteerd kon hebben.’

‘De vergiftigde heroïne had zijn motoriek gestoord.’

‘Precies.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen. Ineens klaarde zijn gezicht op. ‘Ik begin het te begrijpen,’ riep hij enthousiast. ‘Je hebt gelijk… de moordenaar van Peter Shot is ook de man van de overval en de moorden. Hij heeft Peter Shot niet alleen doodgespoten… hij heeft ook de revolver om zijn onderbeen bevestigd.’

De Cock knikte instemmend.

‘Misschien was het Peter Shot zijn eigen revolver wel, die door de werkelijke moordenaar werd gebruikt. Dat zullen we nog moeten onderzoeken. Daarom vroeg ik ook aan Smalle Lowietje of hij de revolver van Peter Shot kon herkennen. Maar hoe het ook zij… het is heel geraffineerd. Als het plan van de werkelijke moordenaar was gelukt, dan hadden wij met Peter Vandenberg, alias Peter Shot, de man begraven die wij verantwoordelijk achtten voor én die roofoverval én de drie moorden.’

Vledder klapte zijn oudere collega spontaan op zijn schouder. ‘En de werkelijke moordenaar had ongestoord van zijn miljoenenbuit kunnen genieten.’ Hij klapte nog eens. Harder. ‘Geweldig, De Cock… je bent gewoon fantastisch.’ Hij zweeg even, nadenkend. ‘We hebben feitelijk aan onze oude dactyloscoop Ben Kreuger te danken dat het allemaal niet zo is gelopen.’

De Cock glimlachte.

‘En aan die exentrieke dokter Den Koninghe die mij op de vergiftigde heroïne attent maakte.’

Ze liepen via de Herenstraat en de Prinsenstraat naar de Prinsengracht en vandaar naar de Noordermarkt. Vledder schudde voortdurend zijn hoofd. Het was alsof hij het nog steeds niet kon vatten.

Plotseling bleef hij staan.

‘Het moet een vooropgezet plan zijn geweest.’ Hij zwaaide wild met beide armen. ‘Natuurlijk… zo is het. De werkelijke moordenaar moet van de reputatie van Peter Shot hebben gehoord. En dat is heel goed mogelijk. Peter Shot had overal rondgebazuind hoe crimineel hij wel was, hoeveel roofovervallen hij had gepleegd en dat hij in de States zelfs een politieman had doodgeschoten. Die reputatie moet de werkelijke moordenaar op het idee hebben gebracht om Peter aan ons, politiemensen, te presenteren als de man die de roofoverval had gepleegd en die verantwoordelijk was voor de moorden.’ Hij maakte kleine tutgeluidjes. ‘Verdomd geraffineerd.’

De Cock keek zijn jonge collega scherp aan.

‘Denk nog eens verder.’

‘Hoe bedoel je?’

De Cock lachte.

‘Je bent zo goed op weg.’

Vledder keek hem niet-begrijpend aan.

‘Waar wil je heen?’

De grijze speurder boog zich naar hem toe.

‘Wie presenteerde ons Peter Shot… die verknipte junk met zijn revolver?’