Albert Baantjer - De Cock en de moord in extase

Hoe vaak had hij hier gestaan, zijn handen op zijn rug, wippend op de ballen van zijn voeten. Steeds had de misdaad hem voor nieuwe problemen gesteld, had hij zijn arme hersenen afgetobd over het hoe en waarom. Hij kneep zijn ogen dicht en probeerde de sluiers, die om zijn denken hingen, te verdrijven. Het lukte niet. Met een zucht draaide hij zich om naar Vledder.

‘Weet je,’ sprak hij mat, ‘ik ben er niet eens helemaal van overtuigd dat Peter Shot werkelijk iets met die roofoverval te maken heeft.’

De jonge rechercheur keek hem verbaasd aan.

‘Meen je dat echt?’

De Cock trok zijn schouders op.

‘Ik kom er niet helemaal uit,’ sprak hij ontwijkend.

Vledder stapte naar zijn bureau.

‘Je wordt oud, De Cock.’

Hij hield een grijze map omhoog.

‘Ik heb zojuist het rapport van het laboratorium in Rijswijk binnengekregen.’

‘En?’

De jonge rechercheur grijnsde.

‘Martin van der Meulen, Richard van Slooten en zijn moeder werden alledrie gedood door kogels afkomstig uit de revolver van Peter Shot.’

Ze liepen aan de balie voorbij, zwaaiden joviaal naar de wachtcommandant achter zijn dienstboek en stapten het politiebureau uit. De Cock voorop, in een bijna tot op de draad versleten Harris-tweedcolbertje, zijn oude vilten hoed nonchalant zwierig achter op zijn hoofd. Onder zijn rechterarm geklemd hield hij een envelop met foto’s. Vledder volgde hem, wat stijfjes, rechtop, in een keurig lichtblauw kostuum met stemmige stropdas, zijn stroblonde haren in een perfecte scheiding.

Ze slenterden door de Lange Niezel, namen het bruggetje naar de Korte Niezel en schoven rechts de Achterburgwal op. Het was er gezellig druk. Voor de sekstheaters stonden mannen in de rij en geen hoertje was onbezet. Het was warm, wat broeierig weer. Het verhoogde de amoureuze activiteiten.

Even voorbij het pandje van Kromme Dien bleven ze staan. Er was herrie. Dolle Greet, een groot blond wijf met hoog opgebonden borsten, schreeuwde haar gepeperd repertoire aan scheldwoorden naar een schichtig heroïnehoertje. Het was een strijd die voortdurend oplaaide, sinds steeds jongere, aan heroïne verslaafde meisjes voor weinig geld hun diensten aanboden. Het heroïnehoertje droop af, met gebogen hoofd, en Dolle Greet nam weer plaats in haar zetel achter het raam.

De rechercheurs liepen verder.

De Cock hield de bruine enveloppe iets omhoog.

‘Heb je de foto’s van Peter Shot al aan Monique van het Veer laten zien?’

Vledder schudde zijn hoofd. ‘Marijn Stoops zou vanavond in Duivendrecht even bij haar langs gaan. Ik heb hem een serie foto’s van Peter Shot gegeven.’

De Cock knikte begrijpend. ‘En Carmen Manouskischeck?’

‘Daar ben ik nog niet geweest.’

Ze namen het bruggetje bij de Stoofsteeg en doken bij Lowietje naar binnen.

Het was er koel, schemerig en intiem.

Smalle Lowietje begroette de beide speurders hartelijk. Op zijn vriendelijke muizensmoeltje lag een blijde lach. ‘Een tijd niet gezien,’ kweelde hij.

De Cock hees zich op een kruk. Hij had zo zijn vaste plaatsje, achter in de hoek van de bar, met een duidelijk zicht over het geheel. De jonge Vledder schoof naast hem. Het was vrij rustig in het lokaaltje. De meeste tafeltjes waren onbezet.

Lowietje veegde zijn handen af aan zijn morsige vest.

‘Hetzelfde recept?’

Geduldig volgde de grijze speurder de ceremonie, die Smalle Lowietje met aandacht en overtuiging opvoerde. Pas nadat hij uitgebreid van de verrukkelijke cognac Napoleon had geproefd, schoof hij de foto’s uit de envelop en liet ze aan de tengere caféhouder zien.

Smalle Lowietje bekeek ze aandachtig. Daarna blikte hij op. Zijn gezicht zag bleek. ‘Dat… eh, dat is Peter Shot.’

De Cock knikte met een ernstig gezicht. ‘Peter Shot,’ herhaalde hij dof. ‘Zo hebben wij hem gevonden in een kraakpand aan de Singel.’

Lowietje schudde verdrietig zijn hoofd. ‘Hij ziet er slecht uit.’

De Cock grijnsde. ‘Hij is dood.’

De tengere caféhouder staarde naar de foto’s op de bar.

‘Dat begrijp ik,’ sprak hij traag, somber. ‘Maar hij is een stuk vermagerd. Zie je, hij was veel voller in zijn gezicht.’

‘Wanneer heb jij hem voor het laatst gezien?’

‘Dat heb ik je de vorige keer al gezegd… een paar maanden… zeg twee maanden geleden.’

De Cock nam een slok van zijn cognac.

‘Je vertelde de vorige keer dat Peter Shot hier aan de bar een revolver trok.’

‘Ja.’

‘Weet je nog hoe dat ding eruitzag?’

Smalle Lowietje trok zijn schouders op. ‘Een revolver… met een korte loop.’

‘Zou je het wapen kunnen herkennen?’

‘Mogelijk. Heb je het?’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Het is naar het laboratorium in Rijswijk. Ik heb het nog niet terug.’

De tengere caféhouder nam een close-up van het gezicht van Peter Shot in de hand. ‘Hoe is hij aan zijn eind gekomen?’

‘Wij denken dat hij is doodgespoten.’

‘Een overdosis?’

De Cock knikte. ‘Opzettelijk toegebracht. Vermoedelijk toen hij in coma lag van een vorig shot.’

‘Door wie?’

De grijze speurder lachte. ‘Daar proberen we achter te komen.’ Hij leunde vertrouwelijk naar voren. ‘We zouden ook graag willen weten waar die drie miljoen is gebleven.’ Hij zweeg even. ‘Misschien… eh, misschien dat jij…?’

Smalle Lowietje grijnsde. ‘Ik heb over die poen niets gehoord. Ik geloof ook niet dat je het in onze kringen moet zoeken. Peter Shot met zijn buit was geen kost voor de gewone penoze.’ Hij legde de foto terug op de bar. ‘Weet je, De Cock,’ sprak hij zacht, peinzend, ‘ik heb over die roofoverval de laatste tijd sterk nagedacht en ik heb het idee dat je helemaal op het verkeerde pad zit.’

‘Hoezo?’

‘Ik kan het niet geloven.’

‘Wat niet?’

De tengere caféhouder trok een vies gezicht. Met de middelvinger van zijn rechterhand tikte hij op de serie foto’s op de bar. ‘Dat een fijne jongen als mooie Richard met zo’n rat als Peter Shot in zee is gegaan. Ik ken mijn pappenheimers. Dat wil er bij mij gewoon niet in.’ Hij keek De Cock aan, zijn vriendelijke muizensmoeltje een beetje scheef. ‘Zal ik je eens wat vertellen… volgens mij heeft Richard van Slooten die Peter Shot nooit gekend.’

Vanuit het café van Smalle Lowietje slenterden ze door de Barndesteeg naar de Nieuwmarkt en liepen vandaar via de Keizersstraat naar de Kromboomsloot. Nabij het bruggetje naar de Koningsstraat bleef De Cock staan en keek langs een vervallen gevel omhoog.

‘Ik hoop dat ze een beetje aanspreekbaar is.’

‘Hoe bedoel je?’

De Cock gebaarde.

‘Carmen Manouskischeck is al heel lang verslaafd. Het wil nog wel eens voorkomen dat ze zoveel heroïne in haar zieke lijf heeft gespoten, dat ze totaal stoned is. Dan valt er niet met haar te praten.’

De grijze speurder stak de weg over. Voor de verveloze deur keek hij opnieuw omhoog. Eerst toen hij een schim van de vrouw in het spionnetje had gezien, drukte hij de deur open en besteeg de smalle trap. Vledder volgde gedwee.

Ze stond boven in de deuropening. Een grijns om haar mond.

‘Ben je er alweer?’

De Cock schonk haar zijn beminnelijkste glimlach.

‘Ik wil je wat laten zien.’ Hij liep langs haar heen naar de tafel en spreidde de serie dodenfoto’s van Peter Shot daarover uit.

Carmen Manouskischeck kwam nieuwsgierig naderbij en boog zich over de foto’s. Na een poosje keek ze naar de grijze speurder op. Haar ogen waren vochtig. ‘Waarom doe je dit? Wil je mij laten zien hoe ik er over een jaar bij zal liggen?’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Ik wil alleen weten of dat Peter Shot is.’

Ze knikte traag. ‘Het is Peter Shot.’

‘Valt je niets aan hem op?’