Albert Baantjer - De Cock en de moord in extase

‘Hij is officieel dood?’ vroeg hij volkomen overbodig.

De oude lijkschouwer keek naar hem op. Achter zijn brillenglazen blonk een twinkeling in zijn ogen.

‘Hij is dood, De Cock,’ sprak hij gelaten. ‘Officieel dood.’ Hij draaide zich om en wilde weglopen.

De grijze speurder pakte hem bij zijn arm vast. ‘Wacht even.’ Hij wenkte een van de jonge dienders. ‘Breng jij de dokter netjes naar beneden. Ik wil per se dat hij zijn pensioen haalt.’

Dokter Den Koninghe bromde protesterend, maar liet zich gewillig door de jonge diender leiden.

Kort nadat de oude lijkschouwer was vertrokken, kwam Bram van Wielingen de ruimte binnen. Aan zijn linkerhand bengelde een soort zoeklicht aan een kist. Het felle licht danste over gaten in de vloer, scheuren in de muur en flarden kalk aan het plafond. De fotograaf grinnikte uitbundig.

‘De Cock,’ gniffelde hij, ‘jij zoekt ook de gekste plekken uit om lijken neer te leggen.’

De Cock schudde bedroefd zijn hoofd.

‘Ik,’ sprak hij verontschuldigend, ‘ik leg ze niet neer. Dat doen anderen voor mij.’

Bram van Wielingen reageerde niet. Hij scheen met zijn zoeklicht in het gelaat van het slachtoffer. ‘Is dat nu die Peter Shot, naar wie jullie al een tijdje zoeken?’

‘Dat neem ik voorlopig aan. Ik moet zijn identiteit nog vaststellen.’

‘Heeft hij geen papieren bij zich?’

‘Daar hebben we nog niet naar gekeken. We zullen hem straks door de broeders laten uitkleden.’

Bram van Wielingen zette zijn zoeklicht neer. Hij hurkte bij zijn koffertje en nam daaruit een fraaie Hasselblad.

‘De gebruikelijke shots?’ Hij giechelde als een kind. ‘Dat is erg toepasselijk dit keer.’

De Cock glimlachte.

‘De gebruikelijke shots,’ herhaalde hij kalm. ‘Een paar totaalbeelden en enkele details… van de rechterhand bijvoorbeeld, met die spuit. En probeer zijn gezicht een beetje christelijk op een plaatje te krijgen. Ik heb zijn snuit nodig voor de herkenning.’

Bram van Wielingen monteerde een flitslicht.

‘Ik zal je op je wenken bedienen,’ reageerde hij schamper. ‘Ze moeten zeker vannacht nog klaar.’

‘Als het je huwelijksgeluk niet stoort.’

Bram van Wielingen flitste in het dode gezicht.

‘Daar kom jij niet tussen,’ schertste hij.

Geholpen door de jonge diender die de oude lijkschouwer naar beneden had gebracht, kwam Ben Kreuger het vertrek binnen. Hij schudde Van Wielingen en De Cock de hand en knikte minzaam naar Vledder. Daarna pakte hij het zoeklicht van Van Wielingen op en bescheen daarmee de omgeving.

‘Wat valt hier te kwasten? [9] Met een dasharen kwast wordt de aluminiumpoeder aangebracht, die vingerafdrukken zichtbaar maakt. ’

De Cock reageerde wat kriegel.

‘Dat zoek je zelf maar uit. Jij bent dactyloscoop… ik niet.’

Ben Kreuger gebaarde om zich heen.

‘Hier hebben in de loop der jaren hele zwermen hippies, zwervers en junkies rondgehangen. Wil je je moordenaar daaronder zoeken?’

De Cock antwoordde niet. Hij liep naar de twee jonge dienders, die wat achteraf stonden.

‘Jullie kunnen nu wel gaan.’

De agent die hem had geleid, schudde zijn hoofd. ‘Als u het met onze brigges in orde maakt, willen we graag blijven. Wij hebben dit nog nooit eerder meegemaakt.’

De Cock weifelde even.

‘Ik maak het in orde.’

Ben Kreuger stapte driftig op de grijze speurder toe en tikte hem met zijn rechterhand op de schouder. In zijn linkerhand, in een klem, hield hij een injectiespuit.

De Cock draaide zich om.

‘Wees voorzichtig,’ riep hij geschrokken, ‘als je je aan die naald prikt, heb je zo een leveraandoening.’

De dactyloscoop hield de spuit omhoog.

‘Het zit niet goed.’

‘Wat niet?’

‘Die spuit… daar zit niets op.’

‘Niets?’

Ben Kreuger schudde zijn hoofd.

‘Geen enkele afdruk… zelfs geen fragmentje.’

Vledder stapte met een plastic vuilniszak op zijn rug de recherchekamer binnen. Hij schoof met zijn vrije hand een tafel tegen de muur en stortte de inhoud van de zak daarop uit. Tussen sterk vervuilde kleding kletterde een wapen op het tafelblad. De Cock nam het in zijn hand. Het was een klein kaliber revolver met een fraai bewerkte kolf en een korte loop.

‘Had Peter Shot dit bij zich?’

Vledder knikte. ‘In een leren beenholster, een stukje boven de enkel van zijn linkervoet.’

‘Het is mij niet opgevallen.’

Vledder gebaarde naar het wapen. ‘Het kwam ook pas tevoorschijn toen de broeder bij het ontkleden van het lijk de pantalon uittrok. In een van de zakken van die pantalon zat ook een handjevol patronen.’

De Cock legde de revolver weer op tafel.

‘We zullen het wapen door het gerechtelijk laboratorium in Rijswijk moeten laten onderzoeken.’

Vledder knikte. ‘Ze hebben daar al de kogels, die uit de lichamen van Martin van der Meulen en moeder en Richard van Slooten zijn verwijderd. Als blijkt dat ze met dit wapen zijn afgevuurd, hebben we de zaak rond.’

De Cock reageerde niet. ‘Heeft Ben Kreuger nog een dactyloscopisch signalement van Peter Shot gemaakt?’

Vledder knikte heftig. ‘Hij heeft mij beloofd onmiddellijk een afdruk van de slip naar Houston te zenden ter attentie van detective-sergeant Hollander. Ik heb de sergeant al gebeld dat de vingerafdrukken onderweg zijn. Hij was uitermate enthousiast en hij zou mij berichten zo gauw hij iets had gevonden.’

De Cock staarde nadenkend voor zich uit. De schamele kleding op de tafel intrigeerde hem. Had Peter Shot ondanks zijn miljoenenbuit de status van een simpele junk willen voeren? Had hij een zwervend bestaan geprefereerd boven een leven in weelde? Maar waarom dan die overval… die niets ontziende moordlust? Hij zuchtte diep en draaide zich naar Vledder. ‘Heb je aan Ben Kreuger gevraagd om de vingerafdrukken van Peter Shot na te zien op het materiaal uit de Driehoekstraat?’

‘Je bedoelt de woning van mevrouw Van Slooten?’

De Cock knikte. ‘Ik heb destijds aan Ben Kreuger gevraagd om daar een uitgebreid dactyloscopisch onderzoek in te stellen en elke vingerafdruk op te pikken die hij maar kon vinden. Misschien zijn daar ook de vingers van Peter Shot bij. Hij moet tijdens de voorbesprekingen met Richard diverse malen in die woning zijn geweest.’

Hij liep een paar passen van Vledder weg naar zijn bureau. ‘Ik heb hier een enveloppe met de foto’s van Peter Shot. Bram van Wielingen heeft ze een paar minuten geleden persoonlijk bij mij gebracht. Laat ze straks voor de herkenning even aan Carmen Manouskischeck zien. En doe het voorzichtig, zodat ze geen heroïne behoeft weg te spoelen. We hebben in feite aan haar te danken dat we de dode Peter Shot zo gauw hebben gevonden. Ik heb zo’n idee dat ze alle junks op pad heeft gestuurd.’

Hij zweeg even. In zijn ogen kwam een vreemde tinteling.

‘En ga met de foto’s ook even naar Monique van het Veer.’ Hij grinnikte, een tikkeltje vals. ‘Misschien doet het haar deugd om de dode moordenaar van haar verloofde te zien.’ Hij stak zijn kin omhoog en streek met duim en wijsvinger strelend langs zijn hals. ‘Ik ga zelf met de foto’s wel even naar Smalle Lowietje.’

Vledder keek hem onderzoekend aan.

‘Vind je dat allemaal nog nodig?’

‘Hoezo.’

Vledder gebaarde wat weifelend.

‘Wel… eh, ik dacht aan het Wetboek van Strafrecht… algemene bepalingen… artikel 69.’

De Cock fronste zijn donkere wenkbrauwen.

‘Wat is artikel 69?’ reageerde hij wat wrevelig. ‘Ik ben al zo lang van school.’

Vledder stapte dichterbij.

‘Het recht tot strafvervolging,’ doceerde hij, ‘vervalt door de dood van de verdachte.’

De Cock knikte begrijpend.