Albert Baantjer - De Cock en de moord in extase

‘Hoe weet je dat allemaal?’

De Cock glimlachte.

‘Dit is niet de eerste keer. Ik bedoel, ik was hier al eens voor een onderzoek naar een inbraak. Een paar jaar geleden. De firma Van Woudrichem en Van Beusekom verzorgde toen nog geen geldtransporten. Dat is pas van de laatste tijd.’ Hij tikte Vledder op de schouder. ‘Tel langzaam tot honderdtwintig.’ Toen verdween hij in de schaduw van het gebouw.

De jonge rechercheur telde. Zijn mond vormde geluidloos getallen. Hij voelde nog eens aan het koude staal van zijn pistool. Het gaf hem een gevoel van zekerheid.

Toen hij tot honderdtwintig had geteld, duwde hij de deur voorzichtig open. Er was een ruime hal, zoals De Cock had voorspeld. In het schaarse licht dat van buiten binnendrong, ontwaarde hij een bronzen borstbeeld op een witmarmeren sokkel met daarachter een hardhouten trap met open treden. Hij trok zijn pistool uit de schouderholster en drukte zich langzaam langs de trap omhoog. Boven, op het portaal bleef hij staan en luisterde. Er was geen geluid, hoe gering ook. Een bijna absolute stilte… vreemd, onwezenlijk, dreigend… alsof alles en iedereen de adem inhield.

Voor hem lag een lange, betrekkelijk brede gang met op borsthoogte glas aan beide zijden. Het was er donkerder dan in de hal beneden. Toen zijn ogen aan de duisternis gewend raakten, ontdekte hij aan het einde van de gang een diepgebogen figuur. Groot, breed, massief. Er gleed een glimlach om zijn lippen. Vertederd. Hij herkende De Cock, die op handen en voeten naderbij sloop. Vledder volgde zijn voorbeeld. Ongeveer in het midden van de gang ontmoetten zij elkaar.

De oude speurder gebaarde met zijn duim naar een met bruin leer beklede deur. Het duurde even. Toen, in een flitsende beweging stonden beiden op. Met een forse trap schopte De Cock de deur open en Vledder stormde met zijn pistool in de hand naar binnen. Ongeveer in het midden van het vertrek stond een man met een atletische gestalte. Zijn contouren staken sterk af tegen het licht, dat van buiten door de ramen naar binnen viel. Verschrikt draaide de man zich om.

De Cock scheen hem met een zaklantaarn vol in zijn gezicht.

De mond van Vledder viel open.

‘Dat is… dat is…’

De Cock knikte.

‘Peter… Peter van der Duin.’

Peter van der Duin stak aarzelend zijn handen omhoog.

Hij lachte schaapachtig, als een betrapt kind, maar zijn ogen waren waakzaam.

De Cock knipte het licht van zijn zaklantaarn uit en leunde tegen de met leer beklede deur.

Vledder dirigeerde de chauffeur met de loop van zijn pistool uit het midden van de kamer. Hij liet hem met zijn handen tegen de muur leunen, de voeten ver uit elkaar, en fouilleerde hem zorgvuldig. Toen hij geen wapen vond, stond hij hem toe dat hij zich omdraaide en zijn handen liet zakken.

De jonge rechercheur keek naar De Cock.

‘Zal ik hem handboeien omdoen?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat geeft zo’n onvrij gevoel.’ Hij trok een grimas.

‘Nietwaar, meneer Van der Duin?’

De jongeman glimlachte. Het gaf aan zijn knap gezicht een extra dimensie. Hij gebaarde naar Vledder.

‘Met zo’n kanon in de buurt voel ik mij ook niet prettig. Je weet het maar nooit. Het gebeurt nog wel eens dat zo’n jongen zenuwachtig wordt.’

Vledder grijnsde breed.

‘Maak je geen zorgen. Ik word pas zenuwachtig als een ander zo’n ding in zijn handen heeft.’

De Cock kwam van de deur vandaan.

‘Wat zocht je hier?’

‘Geld.’

‘Van je eigen baas?’

Peter van der Duin schudde zijn hoofd.

‘Het is mijn baas niet meer. Ik heb ontslag genomen. Onmiddellijk na de overval. Voor dat tuig wil ik niet langer werken.’

De Cock hield zijn hoofd wat scheef.

‘Tuig? Het transportbedrijf Van Woudrichem en Van Beusekom heeft een goede naam.’

Peter van der Duin grinnikte.

‘Ik heb er lange tijd over nagedacht… over die overval, waarbij Martin van der Meulen werd neergeschoten. Er is er maar één die daarin de hand kan hebben gehad.’

‘Wie?’

‘Van Woudrichem.’

De Cock veinsde ongeloof.

‘Wat voor belang heeft die man erbij om zijn eigen personeel neer te schieten?’

Peter van der Duin schudde vertwijfeld zijn hoofd.

‘U hebt nooit bij dit bedrijf gewerkt. U kent ze niet. Maar ik loop hier al een paar jaar mee. Van Woudrichem heeft smoel op Rita. Dat heb ik u al eens een keer gezegd. Zijn eigen vrouw is geen lieverdje. Ze woont in het Gooi in een kast van een huis en heeft een gat in haar hand zo groot als de Haarlemmerpoort. Bovendien is hijzelf een mannetje dat nogal wat aankan. Een feestnummer… met een bijzondere liefde voor snelle dure wagens. Wat dacht je wat dat kost?’

‘Scheppen met geld.’

Peter van der Duin gebaarde levendig.

‘Juist… en als je dat alles heel netjes bij elkaar pakt, dan heb je een pracht motief voor de overval. Martin weg, Rita vrij, en veel money in the pocket … als u begrijpt wat ik bedoel.’

De Cock gebaarde om zich heen.

‘En dat geld zou hier moeten liggen?’

Peter van der Duin trok zijn schouders op.

‘Misschien een deel. Zeg er eens wat van. Hij moet het toch ergens laten?’

De Cock knikte bedaard.

‘Wij zijn bij Rita van der Meulen geweest,’ sprak hij bedachtzaam. ‘Ik kan me vergissen, maar ik kreeg niet de indruk dat zij zo erg van de avances van Van Woudrichem is gecharmeerd.’

Peter van der Duin schonk hem een meelijwekkend lachje. ‘Och, meneer De Cock, Rita wil er niets van laten blijken. Dat doet ze voor die oudste jongen van haar. Een gevoelig kereltje. Die was erg op Martin… op zijn vader gesteld. Begrijp je, ze wil die jongen niet kwetsen door nu al openlijk met die Van Woudrichem in zee te gaan.’

Hij zweeg even, blikte om zich heen. ‘Hoe wist u dat ik hier was?’

De Cock haalde zijn schouders op.

‘We kwamen toevallig voorbij.’

Peter van der Duin schudde zijn hoofd en grijnsde.

‘Daar trap ik niet in. De grote rechercheur De Cock gaat ’s nachts niet op pad om een simpel inbrekertje te pakken.’ Hij kneep zijn ogen iets samen. ‘U wist dat ik hier zou zijn.’

De grijze speurder keek hem scherp aan.

‘Van wie?’

Langs de wang van Van der Duin zwiepte een zenuwtrek.

‘Dat… eh, dat weet ik niet. Ik heb aan niemand verteld dat ik dit zou doen. Het kwam vanavond spontaan in mij op, toen ik weer eens aan die overval dacht… aan Martin en het vele geld.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Toen nam je het risico.’

Peter van der Duin trok achteloos zijn schouders op.

‘Ik dacht niet dat er zoveel risico bij was. Ik heb nog een sleutel van de poort. Ik kon naar binnengaan en die weer achter mij op slot doen.’ Hij keek op, onderzoekend. ‘Daarom geloof ik niet dat u toevallig voorbijkwam. U kon namelijk van de weg af niet zien dat hier iemand binnen was.’

De Cock schonk hem een geheimzinnig lachje. Hij draaide zich om, liep naar de met leer beklede deur en hield die wijdopen.

‘Je kunt gaan.’

Peter van der Duin keek hem wantrouwend aan.

‘Zomaar?’

De Cock knikte nadrukkelijk. ‘Je bent vrij. Wij hebben je hier niet gezien… hebben niet met je gesproken.’

‘En als ik later toch word gepakt?’

‘Dan zwijg je over dit onderhoud.’

Peter van der Duin liep op de grijze speurder toe. Ze stonden oog in oog.

‘En als ik niet zwijg?’

De Cock grijnsde. De vele plooien rond zijn mond dansten vrolijk. ‘Dan dompelen wij ons in onwetendheid en verklaren beiden opgewekt dat Peter van der Duin stapelgek is.’

Vledder trok de camouflagelappen weer van de nummerborden, stapte in de wagen en reed weg. In het voorbijgaan keek hij nog eens naar de poort van het terrein van Van Woudrichem en Van Beusekom, die door De Cock met zijn apparaatje weer deugdelijk was gesloten. De grijze speurder zat genoeglijk onderuitgezakt naast hem, een tevreden trek op zijn gezicht.