Albert Baantjer - De Cock en de moord in extase

De Cock reageerde niet. De opmerking van zijn jonge collega gleed aan hem voorbij. Hij keek voor zich uit. Strak. De grillige accolades rond zijn mond waren verstard. ‘Het wordt tijd,’ sprak hij grimmig, ‘dat wij het verbod van onze officier van justitie negeren en het edele duo Van Woudrichem en Van Beusekom opnieuw te lijf gaan.’

‘Nu?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Het is nog te veel dag. Bovendien wil ik jou daar niet in betrekken.’ Vledder fronste zijn wenkbrauwen. ‘Hetgeen betekent,’ sprak hij traag, ‘dat de acties die jij in je hoofd hebt, het daglicht niet kunnen velen.’

De Cock glimlachte fijntjes.

‘Soms, Dick… soms kun je van die verstandige dingen zeggen.’ Het gezicht van Vledder betrok. De opmerking van de grijze speurder had hem duidelijk getroffen. Hij reed plotseling de wagen naar de rand van het trottoir en stopte. Met een demonstratief gebaar draaide hij het contactsleuteltje om.

De Cock keek verwonderd naar hem op.

‘Wat is er?’

Het gezicht van de jonge rechercheur zag rood. Rond zijn mond lag een verbeten trek. Hij verschoof iets op zijn stoel en friemelde met beide handen aan zijn stropdas.

‘Luister, De Cock,’ zijn stem trilde een beetje, ‘ik wil niet meer dat jij mij in bescherming neemt. Ik ben langzamerhand oud en wijs genoeg om zelf te bepalen wat ik doe of niet doe. Wij behandelen deze zaak samen… als volwaardige collega’s. Ik voel er steeds minder voor om achteraf voor joker te staan als jij de oplossing uit je hoge hoed tovert. Begrijp je, ik wil het onderzoek meedoen… volledig.’

De Cock keek hem schuins, onderzoekend aan.

‘In alles?’

‘In alles.’

‘Ook als ik onzinnige risico’s neem?’

Vledder stak zijn kin naar voren.

‘Ook dan.’

De Cock maakte een berustend gebaar.

‘Goed… vannacht breek ik in.’

‘Waar?’

‘Bij Van Woudrichem en Van Beusekom.’

Vledder parkeerde de Volkswagen op een bijna verlaten parkeerterrein. Toen hij het contactsleuteltje omdraaide, dieselde de oude motor nog een beetje na. Hij schoof zijn mouw wat omhoog en keek op de verlichte wijzerplaat van zijn horloge. Het was bijna twee uur in de nacht. De jonge rechercheur keek opzij naar De Cock, die nog geen aanstalten maakte om uit te stappen.

‘Staan we hier goed, dacht je?’

De Cock knikte.

‘Doe straks de deuren van de wagen maar niet op slot. Als we onverhoopt tot een snelle aftocht worden gedwongen, hebben we weinig tijd te verliezen.’ Hij frommelde uit de zakken van zijn oude regenjas twee lappen en enige paperclips van fors formaat. Hij gaf ze aan Vledder. ‘Hang die om de nummerplaten. Het staat wat slordig als later zou blijken dat er een politiewagen bij een inbraak was betrokken.’

Vledder grijnsde breed. Hij wees door de voorruit naar een verlicht terrein achter een hoog hekwerk. Binnen de immense omheining stonden helrode trucks met opleggers en hoge dubbele vrachtwagens met Van Woudrichem en Van Beusekom in kapitale witte letters. ‘Wat denk je daar te vinden?’

De Cock gebaarde achteloos.

‘Dat weet ik niet precies. Het is zuiver gevoelsmatig. Ik bedoel… dit is niet redelijk doordacht.’ Hij knikte voor zich uit. ‘Ik heb alleen het gevoel dat daar in dat kantoorgebouw voldoende aanwijzingen liggen om de heer Van Woudrichem en zijn compagnon ter verantwoording te roepen, desnoods buiten justitie om.’ Hij snoof verontwaardigd. ‘Die beperkingen, die de officier van justitie ons heeft opgelegd, maken mij razend. Is Van Woudrichem een beter mens dan de doorsnee burger? Waarom mogen wij hem niet rechtstreeks benaderen? Waarom die protectie?’ Hij zuchtte diep. ‘Mij bekruipt wel eens de angstige gedachte dat ons paleis van justitie aan de Prinsengracht steeds meer wordt bevolkt door lieden, die er gewoon voor terugschrikken om de opdringende criminaliteit daadwerkelijk te bestrijden. Hun aarzelingen, hun slap en weifelend gedrag geven de misdadigers alle ruimte om hun duistere praktijken onverminderd voort te zetten. Bovendien wordt door de elastieken tolerantie van onze burgerlijke overheden… door hun vaak zielig aandoende betuttelingen… aan ons zo gehoorzaam politieapparaat alle scherpte ontnomen.’

‘Dat klinkt triest.’

‘Dat is het ook.’

De jonge rechercheur keek zijn mentor bezorgd aan, zijn hoofd een beetje scheef.

‘Je gelooft toch nog in gerechtigheid?’

De grijze speurder blikte naar hem op. Langs de sombere lijnen van zijn strak gezicht gleed plotseling een bevrijdende lach. ‘Als in Onze Lieve Heer.’ Het klonk oprecht, als een belijdenis. Opmerkelijk kwiek stapte hij uit. ‘En het Gij zult niet doden heeft Hij nog niet uit de Geboden geschrapt.’

Ook Vledder verliet de wagen. Glimlachend bevestigde hij de lappen om de nummerplaten. Daarna liepen ze zij-aan-zij langs het hoge hek naar de poort.

De Cock voelde de loomheid uit zich wegzakken. Er waren perioden dat zijn taak hem te zwaar viel, dat hij de neiging had om het moede hoofd in de schoot te leggen. Maar er waren ook zalige momenten, dat hij zijn bloed nog onstuimig kolkend door zijn aderen voelde bruisen, dat hij het intense gevoel had elke uitdaging aan te kunnen.

Zo’n moment was nu.

Bij de zware ijzeren toegangsdeuren met bovenop rijen scherpe, ongenaakbare punten, bleef de grijze speurder staan. Uit zijn broekzak diepte hij het apparaatje op dat hij eens, langgeleden, van zijn vriend en ex-inbreker Handige Henkie had gekregen, toen die voor het smalle pad der deugd koos. Het was een koperen houder, waarin een keur van stalen sleutelbaarden in allerlei fatsoenen. Hij koesterde het geschenk van zijn oude vriend en tegenstander als een kostbaar bezit. Wanneer het zo uitkwam, had hij er omwille van de gerechtigheid een gepast gebruik van gemaakt. In nog geen dertig seconden had De Cock de schoot teruggeschoven en de zware deuren geopend.

Vledder wees ernaar.

‘Is die poort ’s nachts altijd op slot?’

De Cock knikte.

‘Maar elke chauffeur van het bedrijf heeft een sleutel. Mocht een van hen wat laat van de reis terugkomen, dan kan hij zijn wagen altijd nog binnen de omheining zetten.’

Hij schoof de stalen baard in de koperen houder terug. ‘Het is een eenvoudig slot. Ik denk dat de deur van het kantoor meer problemen zal opleveren.’

Zoveel mogelijk in de schaduw van de hoge vrachtwagens slopen ze behoedzaam verder. Na ruim honderd meter bereikten ze het kantoor. Het was een betrekkelijk laag gebouw van twee verdiepingen met een plat dak. De ramen beneden waren met rolluiken beveiligd.

Bij de toegangsdeur concentreerde De Cock zich op het merk en het nummer van het cilinderslot. Daarna schoof hij uit de houder een lange dunne stift en stak die behoedzaam in het slot. Met de gevoelige toppen van zijn vingers tastte hij het inwendige af. Ineens verstarde hij. Zijn brede schouders schokten. Vledder keek hem verschrikt aan.

‘Wat is er?’

De Cock hijgde.

‘De deur is al van het slot.’ Hij wees naar scherpe verse moeten in het hout van de sponningen. Ze waren hem bij de eerste aanblik van de deur niet opgevallen. ‘Opengebroken,’ sprak hij hees. ‘Er moet iemand binnen zijn.’

Vledders hand gleed naar zijn pistool.

‘Zullen we assistentie roepen?’ fluisterde hij gespannen.

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat duurt allemaal veel te lang,’ antwoordde hij zacht. ‘Bovendien kan ik hier geen pottenkijkers gebruiken.’ Hij keek om zich heen en schatte de situatie. ‘Blijf bij deze deur,’ gebood hij dwingend. ‘Na ongeveer twee minuten ga je voorzichtig naar binnen.’

‘En jij dan?’

‘Aan de achterzijde van dit gebouw is nog een deur. Ik denk dat ik ongeveer twee minuten nodig zal hebben om die open te maken. Reken daarbij een minuut om naar de achterzijde te lopen en we gaan ongeveer gelijktijdig naar binnen.’ Hij wees voor zich uit. ‘Achter deze deur hier is een hal met een trap. Het privékantoor ligt op de eerste verdieping, rechts, bijna in het midden. Achter het privékantoor is een vrij groot lokaal, waarin de brandkast staat.’ Vledder keek hem fronsend aan.