Albert Baantjer - De Cock en de moord in extase

Ze stapten wat lusteloos uit en slenterden over het trottoir. Bij een ploegje spelende kinderen bleef De Cock staan. Iets bezijden het groepje, met zijn rug tegen een muur geleund, stond een knaapje van een jaar of zeven met een bleek ernstig gezicht. De grijze speurder herkende hem direct als het kereltje in de aula en aan de groeve van Martin van der Meulen op Zorgvlied. Tussen de spelende kinderen ontdekte hij twee mollige meisjes met wapperend goudblond haar. Hij liep op de jongen toe en gebaarde naar de spelende kinderen.

‘Moet je op je zusjes passen?’

Het kereltje keek argwanend naar hem op. Zijn scherpe blik gleed tastend, schattend langs de gelaatstrekken van de oude rechercheur.

‘Ik ken u niet.’

De Cock glimlachte.

‘Is je moeder thuis?’

‘Moeder is altijd thuis. De boodschappen doe ik.’

De Cock wees naar de kinderen, die met een oude tennisbal tegen de muur kaatsten.

‘Moet je zelf niet spelen?’

Het kereltje schudde kalm zijn hoofd en knikte daarna in de richting van de twee mollige meisjes.

‘Ze kijken nooit uit,’ sprak hij triest. ‘Ze steken zo over… als ik er niet ben. Laatst zat er een bijna onder een auto. Je kunt ze geen moment uit het oog verliezen.’

De Cock legde zijn hand op de smalle jongensschouder.

‘Ik weet hoe je je voelt,’ sprak hij meelevend. ‘Ik had zelf twee jongere zusjes.’ Hij liep bij hem weg. Na een paar passen kwam hij aarzelend terug. ‘Als… eh, als die meneer Van Woudrichem er is, dan… eh, dan komen we liever een ander keertje.’

Het kereltje reageerde scherp. Zijn gezicht kleurde rood.

‘Meneer Van Woudrichem komt hier niet meer. Nooit meer. Mijn moeder wil hem niet meer zien.’

De Cock knikte begrijpend. Hij draaide zich om en liep met Vledder in de richting van nummer 753. De jonge rechercheur keek hem van terzijde aan.

‘Vond je dat wel verantwoord, ik bedoel ethisch… om dat jochie zo te benaderen?’

De Cock kneep zijn lippen op elkaar en antwoordde fel: ‘Wat is ethisch… drie moorden voor drie miljoen?’

De jonge Vledder reageerde als een bestraft kind en liet het tere onderwerp verder rusten.

Voor nummer 753 bleven ze staan. De Cock keek naar een zwart plastic naamplaatje met M. v.d. Meulen in verzonken wit. Hij drukte op het knopje naast de naam. Ergens ver weg bonkte een gong.

Na enkele minuten werd de deur geopend door een jonge blonde vrouw. Het was de eerste keer dat De Cock haar in het gezicht zag, vol, zonder de versluierende voile, die ze op de begrafenis droeg. Peter van der Duin had gelijk. Rita van der Meulen was een knappe vrouw. Een raspaardje, zoals hij zei… echt wel iets om naar te kijken. En dat deed De Cock. Met welbehagen. De donkere japon die zij droeg, accentueerde, vond hij, op een verrukkelijke wijze haar fraaie, bijna uitbundige lijnen en haar lange goudblonde haren glansden opwindend in het schemer van de hal achter haar. Het benam De Cock voor een moment de adem.

Rita van der Meulen blikte met enige verwondering naar de beide mannen voor haar op de stoep.

De grijze speurder lichtte beleefd zijn hoedje.

‘Mijn naam is De Cock… met ceeooceekaa.’ Hij wuifde gracieus opzij. ‘En dat is mijn collega Vledder. Wij zijn rechercheurs van de politie.’

In haar helblauwe ogen las hij achterdocht en angst.

‘Rechercheurs?’

De Cock knikte.

‘Wij… eh, wij wilden met u spreken,’ begon hij aarzelend. ‘Wij hadden dat al eerder willen doen, maar meenden dat u recht had op wat respijt om… eh, om de schok door de plotselinge dood van uw man op te vangen… het immense verdriet enigszins te verwerken.’

Rond haar volle lippen zweefde een flauwe glimlach. ‘Dat, dat is heel vriendelijk van u.’ Ze deed een stapje opzij. ‘Komt u binnen.’

De beide rechercheurs liepen aan haar voorbij. Ze deed de buitendeur achter hen dicht en ging de mannen daarna voor naar een ruime kamer, waar een fraai lederen bankstel een centrale plaats innam. Ze wenkte uitnodigend.

‘Gaat u zitten.’

De Cock knoopte zijn oude regenjas los en keek rond. Buiten het waarlijk imposante bankstel bevatte het vertrek weinig kostbaarheden. Het wandmeubel aan de muur was van geringe kwaliteit en toonde al duidelijk tekenen van verval. Hij liet zich op de bank zakken en legde zijn oude hoedje naast zich op het tapijt. ‘We moeten tot onze spijt bekennen,’ begon hij, ‘dat ons onderzoek tot nu toe niet erg succesvol is geweest. Wij jagen al geruime tijd, zonder enig resultaat, achter een man aan die Peter Shot wordt genoemd.’ Hij keek naar haar op. ‘Hebt u die naam wel eens gehoord?’

Mevrouw Van der Meulen schudde haar hoofd. Er kwamen rimpels in haar voorhoofd. ‘Zou hij mijn man…?’

Ze maakte haar zin niet af. De Cock knikte traag.

‘Wij beschikken nog niet over absolute bewijzen, maar het heeft er alle schijn van dat die Peter Shot verantwoordelijk is voor de dood van drie mensen… uw man, Richard van Slooten en zijn moeder.’ Hij blikte opnieuw naar haar op. ‘Kende u Richard van Slooten?’

Ze beschouwde hem argwanend.

‘Moet dat?’

De Cock glimlachte beminnelijk.

‘Niet per se. In ons onderzoek naar de overval zijn echter vragen gerezen… belangrijke vragen, waarop wij graag de antwoorden zouden vinden. Bijvoorbeeld: Hoe kwamen de overvallers zo goed op de hoogte?’

Ze knikte begrijpend.

‘U zoekt naar een informant.’

‘En naar een motief.’

‘Waarvoor?’

De Cock trok zijn gezicht strak.

‘De moord op uw man.’

Ze plukte aan het kraagje van haar japon.

‘Het… eh… het was moord?’

De Cock antwoordde niet. Hij keek haar onderzoekend aan, las de onrust in haar ogen. Na een poosje boog hij zich wat naar haar toe.

‘Hoe goed kende u uw man? Ik bedoel, was hij vertrouwelijk… sprak hij met u over zijn werk… zijn problemen?’

In haar hals verschenen rode plekken.

‘Martin en ik hadden een goed huwelijk.’

Het klonk fel, uitdagend.

De Cock knikte bedaard.

‘Ook in goede huwelijken zijn de echtelieden niet altijd even openhartig,’ sprak hij ernstig. ‘Dat behoeft de relatie niet te schaden.’

Mevrouw Van der Meulen hield haar hoofd iets schuin.

‘U denkt dat mijn man dingen voor mij verzweeg?’

‘Ja.’

‘Zoals?’

‘Zijn angst om u te verliezen.’

Ze reageerde heftig, kneep haar lippen op elkaar.

‘Daar was geen enkele reden voor.’

De Cock keek haar kil aan.

‘U kende dus die angst?’

Mevrouw Van der Meulen kwam met een ruk overeind.

‘Nee!’ Ze gilde bijna. ‘Ik heb nooit een moment geloofd dat Martin mij niet vertrouwde. Maar ik weet wat er werd gekletst… geroddeld. Ik heb die praatjes wel gehoord, maar ze misten elke grond.’ Ze zuchtte diep. ‘Het was op een feestavond van het bedrijf. Vorig jaar, in november. Het bedrijf bestond zoveel jaar. Er was een bandje en er werd gedanst. Die avond toonde meneer Van Woudrichem een meer dan gewone belangstelling voor mij. Het viel op. Van Woudrichem is beslist niet onaardig, maar hij is echt niet het type man voor wie ik iets zou kunnen voelen. Hij is me te week, te iel.’ Ze maakte een hulpeloos gebaar. ‘Maar wat moest ik? Hij was Martin zijn baas. Ik danste dus met hem. Veelvuldig. Later ging het personeel erover praten… vooral de vrouwen. Ik denk uit jaloezie.’

‘Ook Martin moet die praatjes hebben gehoord.’

Ze liet zich weer op de bank zakken.

‘Dat… eh, dat zal wel.’

‘Hij heeft er nooit met u over gesproken?’

‘Nee.’

De Cock keek haar scherp aan. ‘Was het niet om de roddels, dat Martin niet meer op Tsjecho-Slowakije wilde rijden?’

Ze trok haar schouders op.

‘Martin zei alleen dat hij die lange ritten beu was en naar de geldtransporten wilde. Dan was hij elke avond thuis. Dat was ook beter voor de kinderen.’