Albert Baantjer - De Cock en de dode meesters

Annette van het Sticht slikte.

‘Waarom staan wij dan hier?’

De Cock draaide zich weer half om en wees voor zich uit.

‘Omdat ik vermoed dat die crèmekleurige Volkswagen Polo met dat lintje aan zijn antenne straks naar datzelfde ontmoetingspunt zal gaan.’

Vledder stootte hem van opzij aan.

‘Daar komt ze.’

De Cock hield zijn adem in.

‘Ik hoop dat ze dat lintje aan haar radioantenne niet opmerkt.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ze stapt in.’ De jonge rechercheur startte de motor van de Golf. Toen de Polo van de trottoirrand wegreed, volgde hij voorzichtig.

Aan het einde van de Graaf Florislaan reed de Polo links de Amsterdamseweg op. Via de Keizer Karelweg bereikte de wagen de oprit naar de A9.

De Polo voegde zich op de snelweg tussen het voortrazende verkeer in de richting Amsterdam.

De Cock blikte opzij.

‘Hebben we benzine genoeg? Wie weet waar ze ons naartoe brengt.’

Vledder tuurde gespannen voor zich uit en bromde.

‘Een tank vol.’

Al na enkele kilometers, bij de afslag Ouderkerk, verliet de Polo de snelweg. Vledder volgde, maar liet de afstand iets groter worden.

De Cock boog zich naar voren.

‘Ze gaat naar de Laan van de Helende Meesters.’

Vledder trok zijn neus op.

‘Naar wat?’

De Cock wees voor zich uit.

‘De Laan van de Helende Meesters,’ herhaalde hij. ‘Herinner jij je dat niet? Wij hebben daar lang geleden in Amstelveen eens een onderzoek gedaan bij het Tulp-ziekenhuis.’ [6] Zie: De Cock en een dodelijke dreiging.

Vledder reageerde knorrig.

‘Bij jou vergeleken heb ik een geheugen als van een garnaal.’

De Cock negeerde de opmerking. Hij boog zich nog verder naar voren en schudde zijn hoofd. ‘Nee, ze gaat niet naar rechts… ze gaat naar links… naar Langs de Akker. Wees nu voorzichtig. Langs de Akker is een troosteloos verlaten weg met heel weinig verkeer. Neem nog wat meer afstand. Ik wil niet dat ze enige argwaan krijgt. Als ze merkt dat ze wordt gevolgd, kunnen we de operatie wel afblazen.’

Vledder nam gas terug.

‘Waar leidt die weg heen?’

‘Naar de Amstel. Het is daar erg landelijk. Het heet niet voor niets Langs de Akker. Er staan een paar tuinhuisjes en verder is er bijna geen bebouwing.’

In de verte lichtten de remlichten van de Polo op. De wagen stopte en reed langzaam naar rechts.

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Rij haar maar voorbij. Niet te snel. Na een tiental meters… even uit het zicht… stop je. Ze moet daar beslist ergens zijn. Volgens mij loopt daar geen weg die ergens naartoe leidt.’

Vledder knikte begrijpend.

Toen ze een smalle wegstrook voorbijreden, zagen ze hoe de lichten van de Polo werden gedoofd.

Vledder bracht de Golf tot stilstand.

‘Daar stond een witte caravan,’ hijgde hij. ‘Heb je hem gezien?’

De Cock knikte.

‘Dat zal het ontmoetingspunt zijn.’ De grijze speurder wees om zich heen. ‘Zet de Golf ergens onopvallend neer en neem via de mobilofoon contact op met Fred Prins en de anderen.’

‘Wat moet ik zeggen?’

De Cock kauwde op zijn onderlip.

‘Ik weet niet van welke kant ze komen… via Amstelveen of via de Amstel, maar als ze hier in de buurt van Langs de Akker komen, moeten ze het volgen van de wagen met Felix Rietfeld maar staken. Geef wel zo exact mogelijk de plek weer waar die witte caravan staat.’

Vledder reed langs de weg een klein stukje terug en zette de Golf onder wat overhangend struikgewas. Daarna pakte hij de mobilofoon en gaf het bericht door. Geduldig wachtte hij op reactie.

Na enkele seconden begon de mobilofoon te kraken: ‘Begrepen.’ De Cock herkende de stem van Hans Rijpkema. ‘We rijden nu,’ ging de stem verder, ‘vanaf de Holterbergweg in Duivendrecht naar de Burgemeester Stramanweg in de richting van Ouderkerk.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Dan komt ze vanaf de Amstel. Komende vanuit de binnenstad had ik dat ook min of meer verwacht.’ Hij wees naar de voorruit. ‘Als er licht van koplampen in zicht komt, duiken we onder het dashboard.’ Hij draaide zich half om naar Annette van het Sticht. ‘Ook jij duikt naar beneden. Ze mag niet zien dat er iemand in deze wagen zit.’

Vledder duimde over zijn schouder.

‘Wanneer grijpen we in?’

‘Als Felix Rietfeld en zijn gezelschapsdame in de caravan zijn verdwenen… niet eerder.’

Vledder draaide zich iets om.

‘Dat kunnen we van hier niet zien.’

De Cock trok zijn schouders op.

‘We gunnen ze een paar minuten. Dan geef jij aan Fred Prins en de anderen door dat ze kunnen komen en gaan wij alvast op pad. Neem ons breekijzertje mee voor het geval dat de caravan op slot is.’

Vledder boog zijn hoofd in de richting van Annette van het Sticht. ‘Nemen we haar mee?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Zij wacht hier tot wij Felix Rietfeld hebben bevrijd. Dat lijkt mij…’

De oude rechercheur stokte. In de verte naderden de koplichten van een auto. De Cock duwde het hoofd van Annette van het Sticht naar beneden. Daarna bogen hij en Vledder zich tot onder het dashboard.

Na enkele seconden gleed het licht van de koplampen over hen heen. Het geluid van een afremmende wagen drong tot hen door.

Na een korte tijd kwamen de beide rechercheurs onder het dashboard vandaan. De grijze speurder drukte de mouw van zijn regenjas omhoog en keek op zijn horloge. Langzaam vergleden de seconden.

Toen er vijf minuten waren verstreken, wees De Cock naar de mobilofoon. Vledder gaf het startsein van de actie aan de andere wagen door.

De beide rechercheurs stapten uit. Het was nat en glibberig aan de rand van de weg. Omzichtig benaderden ze de witte caravan. Kort voor de ingang stond een grijze Mitsubishi Colt.

De Cock voelde aan de warme motorkap. Daarna sloop hij aan de wagen voorbij. Er was een klein metalen opstapje naar de toegangsdeur. De Cock ging op het opstapje staan en berekende tot hoever de deur tot zijn habitus zou openzwaaien.

Zijn hand, die naar de deurknop tastte, trilde een beetje. En dan, in één enkele forse beweging, trok hij de deur open. De geoliede scharnieren gaven bijna geen geluid.

Op een ruim bed, in het zachte roze licht van een kleine wandlamp, zat op haar knieën, bijna geheel ontkleed, een betoverende jonge vrouw. Haar lange blonde haren bedekten het gezicht van een man, die gestrekt onder haar lag.

Het leek een moment alsof zij de brute interruptie van De Cock niet opmerkte. Toen keek ze op. Haar gezicht verstarde.

De oude rechercheur trad op haar toe.

‘Cecile Burroughs,’ sprak hij zacht, dwingend, ‘waar is ze?’

Cecile Burroughs streek het blonde haar uit haar gezicht.

Aarzelend wees ze naar een smalle deur nabij het bed.

De Cock trok de deur open.

In de kleine doucheruimte van de caravan stond, met een vreemd verwrongen gezicht, Alida van Amerongen. In haar rechterhand, gevat in een lederen handschoen, hield ze stevig omklemd een lange glanzende breinaald.

De ding-dong in de gang dreunde nog een beetje na. De Cock deed de deur van zijn woning open. Voor hem op de stoep stond Dick Vledder. De jonge rechercheur lachte wat verlegen. In zijn linkerhand bungelde een bos fraaie rozen.

‘Voor jouw vrouw. Hoe langer ik jou ken… hoe meer ik haar ga bewonderen.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op. ‘Ik meen mij te herinneren dat je deze stelling wel eens meer hebt geponeerd.’

Vledder knikte. ‘Dat kan best. Mijn mening is intussen onveranderd gebleven.’

De Cock kon het grapje wel waarderen. Lachend deed hij een stap opzij.

‘Kom erin.’

‘Zijn de anderen er al?’

De Cock knikte. ‘Appie Keizer, Fred Prins en Hans Rijpkema zitten bij mijn vrouw en hebben elk het hoogste woord.’