Albert Baantjer - De Cock en de dode meesters

Met een van pijn verwrongen gezicht tilde hij zijn beide benen omhoog en legde ze voorzichtig op een punt van zijn bureau. Een diepe zucht van verlichting ontsnapte aan zijn borst.

‘Ik snap er niet veel van,’ sprak hij hoofdschuddend. ‘Ik zal eens aan mijn bijbelvaste oude moeder vragen of zij wellicht weet waarom Onze-Lieve-Heer mij zo nu en dan met moeie voeten plaagt.’

Vledder keek hem bezorgd aan. Hij kende het beruchte kwaaltje van zijn oudere collega.

‘Is het weer zover?’

De Cock antwoordde niet, maar kneep met duim en wijsvinger zachtjes in zijn kuiten. Soms hielp het. Dit keer niet. De geniepige duiveltjes wilden van geen wijken weten.

Vledder wees voor zich uit.

‘Je moet er eens mee naar een dokter. Het heeft vast iets met jouw bloedsomloop te maken.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Het heeft niets met mijn bloedsomloop te maken. Het is psychisch. Als mijn oude hersenen vermoeid raken, merk ik dat niet aan mijn hoofd, maar zakt de pijn naar mijn voeten.’

Vledder grijnsde.

‘Als je het mij vraagt,’ spotte hij, ‘zit je een beetje typisch in elkaar.’

De Cock schonk hem een grijns. Zacht kreunend boog de oude rechercheur zich iets naar voren en pakte een visitekaartje van zijn bureau. ‘Ralf van Zutphen,’ las hij hardop, ‘Profit-Centre Manager, Holland Electronics, Vijzelgracht Amsterdam.’ Hij wierp het kaartje van zich af. ‘Een zelfverzekerd man. Hij was zo goed in staat om op zichzelf te passen.’

Het klonk bitter.

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Hij zou toch op zakenreis?’

De Cock knikte.

‘Dat vertelde hij. En persoonlijk was ik blij dat hij voor een poosje naar het buitenland vertrok. Daar achtte ik hem veilig.’

‘Voor wie… voor wat?’

De Cock zwaaide geïrriteerd.

‘Voor zijn moordenaar.’

Vledder spreidde zijn beide handen in een gebaar van wanhoop.

‘En wie is dat?’

De Cock grinnikte.

‘Als ik dat wist, dan had ik nu geen moeie voeten.’ Hij leunde in zijn stoel achterover en tilde met een pijnlijk gezicht zijn benen weer van het bureau. ‘Er is wel een duidelijk te herkennen lijn… dood aan de mannen met een klavertjevier.’

Vledder keek hem verward aan.

‘We hebben er nu drie. Als jij gelijk hebt, dan is het volgende slachtoffer Felix Rietfeld.’

De Cock knikte traag.

‘Laten we hopen, dat Annette van het Sticht hem zover krijgt dat hij zijn medewerking verleent bij het vinden van de dader.’

Vledder boog zich naar voren.

‘Dat… eh, dat,’ stotterde hij, ‘is toch in zijn eigen belang? Zolang de moordenaar niet is gevat, loopt zijn leven gevaar.’

Het duurde enige tijd voordat De Cock reageerde.

‘Dat hangt er vanaf,’ sprak hij peinzend.

‘Waarvan?’

‘In hoeverre een blijk van openhartigheid in zijn eigen belang is.’

‘Dat snap ik niet.’

De Cock kauwde op zijn onderlip.

‘Volgens mij bewaarden de vier mannen met hun klavertjevier op de rechteronderarm onderling een diep geheim… een geheim dat hen verbond.’

Vledder trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘Je bedoelt, dat wanneer Felix Rietfeld zijn medewerking aan ons zou verlenen… hij tevens zijn geheim zal moeten prijsgeven.’

De Cock knikte instemmend.

‘Felix Rietfeld,’ sprak hij langzaam, elk woord beklemtonend, ‘zal-het-één-tegen-het-ander-moeten- afwegen… overwegen wat voor hem de beste beslissing is.

En als die overweging ten nadele van ons uitvalt, dan vrees ik dat wij voor het eerst in onze carrière met een nederlaag worden geconfronteerd.’

Vledder keek hem ongelovig aan.

‘Dat wij deze reeks moorden nooit zullen oplossen?’

‘Precies.’

Vledder schudde resoluut zijn hoofd.

‘Dat kan niet.’

De Cock kwam van zijn stoel overeind. De helse pijn was uit zijn kuiten gezakt. Hij voelde hoe zijn hart het bloed in zijn aderen onstuimig nieuwe forse impulsen gaf. Het was alsof alle loomheid van hem afviel. Ineens kwam ook het raderwerk van zijn denken weer op gang. Het was een inspirerende vonk, die het in beweging bracht. En het accelereerde in een steeds sneller tempo.

In zijn zo typische slenterpas begon de grijze speurder door de grote recherchekamer te stappen. In de cadans van zijn tred lieten zijn gedachten zich gemakkelijker ordenen.

Vledder liet hem begaan. Hij begreep iets van de gedachteworsteling, waarin zijn oudere collega was gewikkeld.

Na enige tijd bleef De Cock bij het bureau van Vledder staan.

‘Hoe laat is de sectie?’

De jonge rechercheur keek op zijn horloge.

‘Over een halfuur.’

De Cock keek hem geschrokken aan.

‘Dan mag je wel vertrekken. Je kunt dokter Rusteloos niet laten wachten.’

Vledder stond op.

‘En wat doe jij?’

Alle sombere trekken waren uit het markante gezicht van De Cock verdwenen. Hij wees stralend omhoog.

‘Ik ga naar boven, naar onze volijverige, maar vooral lieve Afra Molenkamp van de administratie.’ Hij zweeg even. Om de mond van de oude rechercheur dartelde een geheimzinnig lachje. ‘Ik ben bang dat Afra heel wat met mij te stellen krijgt.’

De Cock blikte door de voorruit van de Golf. Hij voelde zich gespannen. Het tintelde in de toppen van zijn vingers. De oude rechercheur keek schuin omhoog naar een wolkeloze hemel, die een heldere nacht voorspelde.

Verderop in de Amstelveense Graaf Florislaan stond een crèmekleurige Volkswagen Polo. Hij was duidelijk van de andere geparkeerde auto’s te onderscheiden. Van den Bosch van de Amstelveense recherche had in de loop van de dag op verzoek van De Cock een reflecterend lintje aan het topje van de radioantenne gehangen. Daardoor was de wagen gemakkelijker te volgen.

De grijze speurder draaide zich half om. Op de achterbank van de Golf zat angstig ineengedoken Annette van het Sticht. Ze droeg opnieuw haar opvallende wijde mantel met het bijpassende zuidwesterhoedje.

Annette van het Sticht had erop aangedrongen om de ontknoping bij te wonen en De Cock had geen bezwaren ingebracht.

‘Zit u goed?’ vroeg hij vriendelijk.

Annette van het Sticht knikte.

‘Er gebeurt toch niets met Felix? Hij loopt toch geen gevaar?’ In haar stem trilde angst. ‘Felix heeft toch zijn medewerking toegezegd.’

De Cock grijnsde.

‘Zo loyaal was hij niet. Hij besloot pas mee te werken nadat ik hem had geopenbaard dat ik het geheim van het klavertjevier kende.’

Annette van het Sticht kreunde.

‘Felix was bang.’

‘Angst is een slechte raadgever.’

Annette van het Sticht kwam iets naar voren en legde haar hand op de arm van De Cock.

‘Er gebeurt toch niets met Felix?’

De Cock keek haar schattend aan.

‘U schijnt van hem te houden.’

Het klonk als een analyse.

Annette van het Sticht knikte.

‘Dat doe ik… dat doe ik,’ sprak ze gehaast. ‘Voor het eerst in mijn leven word ik gedreven door een… eh, een bruisend gevoel van genegenheid, waarvan ik niet dacht dat het bestond. Daarom maak ik mij zorgen.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat is niet nodig. Felix Rietfeld heeft een zendertje in het borstzakje van zijn colbert. Een heel klein apparaatje dat niemand opmerkt. Dat apparaatje zendt voortdurend alles uit wat er door Felix of door mensen in zijn omgeving wordt gezegd. Die gesprekken worden opgevangen in een snelle wagen, die hem zal achtervolgen met drie van mijn beste collega’s erin: Fred Prins aan het stuur, en Hans Rijpkema en Appie Keizer met hun radio-ontvanger.’

De hand van Annette van het Sticht op de arm van De Cock beefde. ‘Weet u waar Felix naartoe wordt gebracht?’

De Cock zuchtte.

‘Dat weet ik niet. Ik heb geen flauw idee. Felix heeft een afspraak op het Rembrandtsplein. Ik vermoed dat hij vandaar met een wagen ergens heen wordt gebracht… een onderkomen, een ontmoetingspunt.’