Albert Baantjer - De Cock en moord in de hondsdagen

De Cock liet zijn hoofd knikkend zakken.

‘Dat klopt.’

‘U weet ervan?’

De Cock knikte opnieuw en keek op naar de man voor zich. Hij overwoog hoeveel weerstand hij van de mens Thomas van Uitdam kon verwachten.

‘Het… eh, het was Frederik van Beveren,’ sprak hij zacht.

Van Uitdam trok zijn gezicht strak.

‘Hij is dood?’

De Cock beet op zijn onderlip.

‘Iemand schoot hem een reeks kogels in zijn lijf.’

Thomas van Uitdam reageerde niet direct. Hij staarde secondelang voor zich uit.

‘Freek.’ Hij fluisterde het woord bijna. ‘Freek zag er altijd wat slonzig uit, maar het was een vent met een gouden hart. Freek en ik zijn dierenbeschermers van de oude stempel. Het leed van dieren uitbannen… verzachten… zonder geweld… zonder illegale acties. Zo wilden wij dat. Ik zal er ook alles aan doen om de Stichting Leefgenoten weer een vertrouwd gezicht te geven.’

Thomas van Uitdam zweeg een tijdje. De Cock stoorde hem niet.

‘Als ik u,’ sprak hij toen ernstig, ‘bij het vinden van de moordenaar van Freek ook maar enigszins behulpzaam kan zijn, doe een beroep op mij.’

Van Uitdam stond op en met tranen in zijn ogen slofte hij de grote recherchekamer uit.

De Cock keek met een bewonderende blik naar mevrouw Van Breukelen. Ze zat in haar favoriete fauteuil in haar woonkamer. Haar kapsel was onberispelijk. Haar make-up had de juiste nuances en het charmante camel mantelpakje dat ze droeg stond haar beeldig.

‘Hoe laat komen ze u halen voor uw bridgeavond?’

Ze keek met een droeve blik naar de oude rechercheur op.

‘Om halfacht, zoals gewoonlijk.’

Ze zweeg even en schudde haar hoofd.

‘Ik voel mij heel vreemd en leeg. Het is nu precies een week geleden dat ik hier de telefoon opnam om voor Herman een afspraak te maken. Dezelfde avond werd hij vermoord. Het is dat ik u van dienst wil zijn anders was ik vanavond niet naar de bridgeclub gegaan.’

De Cock glimlachte.

‘Hebben onze mensen van de technische dienst het u erg moeilijk gemaakt?’

Mevrouw Van Breukelen gebaarde.

‘Ze hebben in mijn slaapkamer drie gaten geboord met uitzicht op het kantoor van mijn man. Eén gat was naar mijn gevoel wel erg groot.’

De Cock knikte.

‘Dat is voor de video. Anders kan de camera niet het hele kantoor overzien.’

Mevrouw Van Breukelen gebaarde om zich heen.

‘Ze hebben beloofd alles in de oorspronkelijk staat terug te brengen.’

De Cock knikte.

‘Dat zal zeker gebeuren.’

Hij ging tegenover haar zitten.

‘Hoe vindt u het dat Thomas van Uitdam als voorzitter van de Stichting Leefgenoten de plaats van uw man inneemt?’

Mevrouw Van Breukelen knikte instemmend.

‘Perfect. Het had een grote meerderheid van stemmen. Ik heb ook voor hem gestemd. Ik voel me een beetje schuldig dat hij door mijn toedoen bijna een nacht in een politiecel heeft doorgebracht.’

De Cock maakte een hulpeloos gebaar.

‘U vertelde wat u wist. Het was uw waarheid.’

Mevrouw Van Breukelen keek hem peilend aan.

‘Denkt u vanavond de moordenaar van mijn man en van die anderen te kunnen arresteren?’

De Cock schoof zijn onderlip iets vooruit.

‘Dat hoop ik. Anders had ik uw huis niet zo volledig in beslag genomen.’

Het geluid van een remmende wagen drong tot de woonkamer door.

Mevrouw Van Breukelen stond op. Ze wees naar de telefoon.

‘Er is dit keer niet gebeld.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat verwachtte ik ook niet.’

Toen mevrouw Van Breukelen met haar bridgepartners was vertrokken, liep De Cock naar de slaapkamer en trof daar Vledder.

‘Kan je de zaak goed bekijken?’

De jonge rechercheur knikte.

‘We hebben van hier een goed overzicht.’

De jonge rechercheur keek hem peinzend aan.

‘Ik heb de tijd opgenomen die ik nodig heb om hier vanuit de slaapkamer in het kantoor te komen. Dat is naar mijn gevoel vrij lang… te lang vind ik om de moordenaar te vatten. Ik moet door twee deuren en een stuk gang.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat is niet zo belangrijk,’ sprak hij achteloos. ‘Hij komt toch niet weg.’

Vledder gebaarde naar de kijkgaten.

‘Ik heb alle gloeilampen in de kantoorruimte uit de fittingen gehaald en door exemplaren van een veel lager wattage vervangen. Het licht is nu gedempt, niet zo scherp. Je zou zweren dat hij echt is.’

De Cock lachte.

‘Je bedoelt de pop.’

Vledder knikte.

‘Kijk maar. Het is precies Thomas van Uitdam. Exact dezelfde houding. Kijk naar zijn kostuum, zijn haardracht. Schitterend. De pop kan niet van zijn stoel vallen… zit aan de rugleuning vast.’

De Cock lachte opnieuw.

‘De echte Thomas van Uitdam heeft voor die pop bij onze technische dienst uren geposeerd.’

Vledder grinnikte.

‘Dat hij zo veel medewerking verleende?’

De Cock trok een somber gezicht.

‘De moord op zijn vriend Frederik van Beveren heeft hem diep getroffen.’

Vledder keek op zijn horloge. Het is al tien over halfacht. Hij wees naar een camera op het bed in de slaapkamer.

‘Hoe laat verwacht je de cameraman?’

‘Over een paar minuten. Hij mag zijn wagen niet in de buurt van de villa parkeren. De directe omgeving is het domein van Fred Prins en Appie Keizer.’

‘Ze doen weer mee.’

‘Absoluut. Ze zijn dolenthousiast. Zoals altijd. Ze laten de moordenaar wel naar binnen, maar er niet meer uit. Komt hij met een auto, dan zorgen zij ervoor dat de motor niet meer kan starten.’

‘De moordenaar… jij weet wie hij is?’

‘Ja.’

‘En?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik laat je verrassen.’

De cameraman kwam de slaapkamer binnen. Hij begroette de beide rechercheurs, pakte zijn camera en richtte via het gat in de muur op de kantoorruimte.

Vledder keek hem bezorgd aan.

‘Heb je voldoende licht?’

De cameraman knikte.

‘Even uitbalanceren, dan kan ik draaien.’ Hij liet zijn camera even zakken en keek naar De Cock. ‘Waarom wilt u dat hier alles wordt opgenomen?’

De oude rechercheur zuchtte.

‘Ter wille van de politie Gooi en Vechtstreek. Ze krijgen, zo verwacht ik, precies voorgespeeld hoe Herman van Breukelen werd vermoord.’

‘Een vriendendienst.’

‘Precies.’

Vledder keek opnieuw op zijn horloge.

‘Het is vijf voor acht. Hoe laat verwacht je hem?’

De Cock antwoordde niet direct. Hij voelde hoe de spanning bezit van hem nam. Zijn hart bonkte in een hoog tempo en een ader pulseerde in zijn hals. Hij vroeg zich bezorgd af of hij niet te oud werd voor dergelijke acties.

‘Over vijf minuten,’ lispelde hij.

De grijze speurder keek op zijn eigen horloge. Het schoot niet op. Naar zijn gevoel vergleden de luttele minuten als lange uren.

Zijn mobieltje in het borstzakje van zijn colbert speelde een zoete melodie. De Cock drukte op de knop. Het was Appie Keizer die zich meldde.

‘Een grote groene wagen glijdt langzaam over het grind van de oprijlaan naar de villa. Aan het stuur zit iemand met een grote zwarte hoed op.’

‘Braaf.’

Vledder keek naar hem op.

‘Komt ie?’

De Cock knikte.

‘Volgens afspraak staat de toegangsdeur naar de hal van de villa open.’

‘Afspraak met wie?’ interrumpeerde Vledder.

De Cock reageerde niet.

‘Dan volgt,’ ging hij rustig verder, ‘de weg die wij kennen, via de zwak verlichte witgekalkte gang met de donkere eiken lambrisering naar de deur van het kantoor. Dan duurt het nog even voor hij via onze kijkgaten binnen ons gezichtsveld komt.’

Vledder keek gespannen.

‘Hoe lang schat je dat hij daarvoor nodig heeft?’

‘Twee, drie minuten.’