Albert Baantjer - De Cock en moord in de hondsdagen

‘Van Blonde Femmy zelf. Ze is zo trots als een pauw met die vangst.’

‘Heb jij hem wel eens gezien?’

Smalle Lowietje gebaarde naar een tafeltje.

‘Hij was hier met Blonde Femmy in mijn etablissement. Een slanke man met een bolrond gezicht en een grote zwarte snor.’

‘Dat klopt.’

De tengere caféhouder keek hem even peilend aan.

‘Is er wat met die Van Wijngaarden?’

De Cock knikte.

‘Iemand joeg hem drie kogels door mijn hart.’

‘Dood?’

‘Wat dacht je?’’

Smalle Lowietje sloeg zijn hand voor zijn mond.

‘Dat zal Blonde Femmy een bult centjes schelen. Van Wijngaarden zat goed in de slappe was.’

De rechercheurs verlieten het schemerig intieme lokaaltje van Smalle Lowietje. Met de milde gloed van de cognac in hun aderen liepen ze via de Achterburgwal en de Oude Kennissteeg naar het Oudekerksplein.

Tot hun pijnlijke verrassing begon het te regenen. De Cock trok de kraag van zijn regenjas omhoog en schoof zijn oude hoedje iets naar voren. Traag en loom daalde het hemelwater op hen neer. De nattigheid deed geen afbreuk aan de business. Het droeve leger van behoeftigen trok in dichte drommen langs de roze etalages met schaars geklede vrouwen in tal van kleurschakeringen.

Op het Oudekerksplein bleef De Cock even staan en schoof toen links de Sint Annendwarsstraat in.

Vledder kwam hem na.

‘Waar ga je naartoe?’ vroeg hij verwonderd

De Cock wees voor zich uit.

‘Daar is het pandje van Tante Greet.’

Vledder knikte begrijpend.

‘Blonde Femmy.’

Achter het smalle raam van Tante Greet zat met een verveeld gezicht in het zachtroze licht een beeldschone vrouw. De omschrijving van Smalle Lowietje klopte. Niet zomaar een hoertje, maar een kostelijk blond stuk met alles d’r op en d’r an.

De Cock stapte haar kamertje binnen. Toen Vledder zich bij hem aansloot, maakte de vrouw afwerende gebaren.

‘Geen twee tegelijk.’

De grijze speurder lachte.

‘Wij komen niet als klant,’ sprak hij verontschuldigend. ‘Ik ben rechercheur De Cock van het politiebureau aan de Warmoesstraat. De Cock spel je met ceeooceekaa.’ Hij duimde over zijn schouder. ‘Dat is mijn jonge collega Vledder. We willen even met u praten over de heer Van Wijngaarden. Petrus van Wijngaarden. Uit betrouwbare bron weten wij dat u met hem bevriend bent.’

De vrouw knikte.

‘Dat is zo. Al geruime tijd. Alleen noem ik hem geen Petrus maar Pierre. Petrus is zo’n man in de hemel en daar lijkt hij niet op. Ik wil hem ook niet hemels noemen.’

De Cock glimlachte.

‘In de buurt noemen ze u Blonde Femmy. Wat is uw werkelijke naam?’

‘Femmy de Boer.’

De Cock trok een blij gezicht.

‘Het is mij een genoegen om met u kennis te maken. Hoe hebt u de heer Van Wijngaarden leren kennen?’

Femmy wees naar de canapé in haar peeskamertje.

‘Hier, als klant. Pierre wilde hier echter op den duur niet meer verschijnen. Je krijgt algauw het predicaat van hoerenloper.’

De Cock knikte begrijpend.

‘En toen?’

Femmy gebaarde.

‘Op de Prinsengracht heeft hij in een grote tuin achter een diep pand een huis van ontvangst laten bouwen. Daar ontving hij mij of… eh, ontving ik hem.’

‘Wanneer heeft u hem voor het laatst gezien?’

Het gezicht van Femmy de Boer betrok.

‘Dat is al meer dan een week geleden. Zeker. Ik maak mij een beetje zorgen. Het ellendige is dat ik hem niet kan opzoeken. Ik kan moeilijk bij zijn vrouw op de stoep gaan staan. Hij belt altijd wanneer hij mij in zijn kasteeltje verwacht. Zonder dat telefoontje mag ik niet komen. Dat is afspraak.’

‘Hij heeft niet gebeld?’

Femmy schudde haar hoofd.

‘Nee, helemaal niet.’

‘Heeft Pierre wel eens met u over privézaken gesproken?’

‘Ik weet dat hij getrouwd is,’ grinnikte Femmy.

‘Wat doet hij… beroepshalve?’

Femmy lachte.

‘Pierre handelt in hondjes. En dat schijnt een goede business te zijn.’

‘Hoezo?’

Femmy liet haar blauwe ogen twinkelen.

‘Pierre kan zich veel permitteren. Ik ga je niet aan je neus hangen hoeveel geld hij aan mij kwijt is, maar ik heb door hem intussen een aardig spaarcentje opgebouwd.’

Femmy verschoof iets op haar stoel. Haar knappe gezicht kreeg een ernstige uitdrukking.

‘Vanwaar uw belangstelling voor Pierre. Zoekt u hem? Heeft hij iets geflikt?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Pierre…’ De Cock weifelde. ‘Eh… uw Pierre leeft niet meer.’

De mond van Femmy de Boer zakte open.

‘Leeft niet meer,’ herhaalde ze hees. ‘Is hij dood?’

De Cock knikte.

‘Vermoord. Iemand schoot een revolver op hem leeg.’

Femmy keek De Cock verbijsterd aan.

‘Een klein, vies, vet mannetje met peenhaar. Op de Prinsengracht heeft Pierre hem eens aan mij voorgesteld. Freek… Freek van Beveren. Die was daar om het pand te bekijken.’

De Cock keek haar onderzoekend aan.

‘Wat… wat,’ stotterde hij. ‘Wat is er met Freek van Beveren?’

Femmy keek hem aan. Er kwam angst in haar ogen.

‘Die vent deugt niet. Pierre was een beetje benauwd voor hem. Echt bang. Toen hij weg was zei Pierre tegen mij: Kijk, Femmy, dat is nu een mannetje dat je met liefde een mes tussen je ribben duwt of een kogel door je hart jaagt.’

Na de beeldschone Femmy Boer met het verlies van haar kostbare vriend te hebben gecondoleerd, verlieten ze haar nietige peeskamertje en liepen vanuit de Sint Annendwarsstraat zwijgend terug naar het Oudekerksplein. Het regende nog steeds, maar van een plensbui was het een miezerige motregen geworden.

De Cock blikte naar de hemel en liet het water op zijn gezicht vallen. De lijfelijke nabijheid van de sensuele Femmy had wat gloed op zijn wangen gebracht.

Vledder duimde achter zich.

‘Je was gauw met haar klaar. Dat verbaasde me. Had je Femmy de Boer niet wat meer kunnen uitdiepen over de verhouding met haar Pierre van Wijngaarden?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Die meid zit daar niet voor haar plezier. Zolang wij in haar peeskamertje staan, verdient ze geen stuiver. Als dat nodig is kunnen we haar altijd nog eens benaderen.’

Vledder trok zijn gezicht in een ernstige plooi.

‘Zouden Frederik van Beveren en Petrus van Wijngaarden werkelijk in een ernstige conflictsituatie hebben geleefd? Volgens de mooie Femmy was haar vriend bang voor dat kleine, vieze mannetje met peenhaar?’

De Cock trok zijn schouders op.

‘Een conflictsituatie?’ sprak hij geringschattend. ‘Wellicht is er sprake geweest van enige rivaliteit. Als ik het goed inschat had Petrus van Wijngaarden de opdracht gekregen om dat oude pand aan de Prinsengracht rijp te maken om in de nabije toekomst als hoofdkantoor van de stichting te kunnen fungeren.

Van Wijngaarden zal daarvoor een bepaald budget hebben gekregen. Dat andere topfiguren van de Leefgenoten af en toe eens kwamen kijken hoe de verbouwing vorderde, is te begrijpen.’

Vledder snoof.

‘Dat kasteeltje voor zijn minnares achter in de tuin zal zeker kwaad bloed hebben gezet. We kunnen er wel van uitgaan dat hij voor het bouwen en inrichten van dat kasteeltje geen toestemming van de andere leden van de stichting zal hebben gekregen.’

De Cock knikte.

‘Maar of dat als motief kan worden gezien voor de moorden die later volgden, waag ik te betwijfelen. Alle figuren van de stichting die wij tot nu hebben ontmoet, waren betrokken bij die levendige handel in hondjes voor de vivisectie. Het idee was van voorzitter Van Breukelen, maar zowel Van Wijngaarden als Van Beveren en vermoedelijk ook Van Uitdam deden opgewekt mee. In dat opzicht hadden ze elkaar niets te verwijten.’

Vledder wuifde geïrriteerd.