Albert Baantjer - De Cock en moord in de hondsdagen

Hij maakte zijn zin niet af.

Het gezicht van Vledder klaarde op.

‘Betekent dat,’ vulde hij aan, ‘dat een van de leden van de Stichting Leefgenoten niet met een Sauer-pistool oefende, maar met een revolver.’

De Cock knikte.

‘Heel goed. En dat wij de moordenaar van Petrus van Wijngaarden en vrijwel zeker ook de moordenaar van Herman van Breukelen onder de leden van de Stichting Leefgenoten moeten vinden.’

Vledder streelde de plastic zakjes.

‘Kunnen onze deskundigen gemakkelijk bewijzen dat deze kogels uit hetzelfde wapen komen als dat waarmee Van Wijngaarden werd vermoord?’

De Cock knikte.

‘De loop van elk wapen laat op de afgevuurde kogel sporen na. Die sporen zijn op elke kogel uit dat wapen identiek. Met goede microscopen zijn die identieke sporen op de afgevuurde kogels dus te achterhalen.’

De oude rechercheur lachte vrolijk.

‘Dat heb ik ervan begrepen. Ik ben geen wapendeskundige geworden en mijn opleiding bij de recherche dateert uit de grijze oudheid.’

Vledder gniffelde.

‘Maar je bent blij met de vondst?’

‘Absoluut. Het zou voor mij een geweldige tegenvaller zijn als de kogels niet identiek zijn.’

‘Zag Frederik van Beveren dat je die twee kogels in het zand vond?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Die kans heb ik hem niet gegeven. Begrijp goed dat ik hem nog steeds als een mogelijke verdachte beschouw.’

De telefoon op het bureau van De Cock rinkelde. Vledder boog zich ver naar voren en nam de hoorn op. Al na enkele seconden legde hij de hoorn op het toestel terug.

‘Wie was dat?’

Vledder grijnsde.

‘Buitendam! Je moet onmiddellijk bij hem komen.’

Commissaris Buitendam strekte zijn rug en legde zijn handen gevouwen voor zich op zijn bureau. Zijn lange slanke gezicht stond ernstig.

‘Ik zal je dit keer niet uitnodigen om te gaan zitten, De Cock,’ sprak hij geaffecteerd. ‘Je doet maar wat je verkiest.’ Hij kuchte een paar maal indrukwekkend.

‘Ik ben benaderd,’ begon hij, ‘door onze officier van justitie, meester Van Everdingen. Hij heeft contact gehad met mevrouw Van Breukelen, de echtgenote van de vermoorde voorzitter van de diervriendelijke Stichting Leefgenoten. Het is haar uitdrukkelijke wens… een wens, waarmee meester Van Everdingen volledig instemt… dat aan de dood van haar man geen ruchtbaarheid wordt gegeven. Ook de politie van district Gooi en Vechtstreek heeft dergelijke instructies gekregen.’

De Cock keek hem verwonderd aan.

‘Waarom?’

Commissaris Buitendam wuifde met een slanke hand.

‘Diervriendelijke stichtingen zijn veelal afhankelijk van giften, donaties van mensen die het doel van zo’n stichting steunen. De moord op een leider van zo’n stichting is negatieve publiciteit en daar is niemand mee gebaat.’

De Cock grinnikte vreugdeloos.

‘Moord is een kapitaal misdrijf. Mogen de burgers niet weten dat ook in die kringen mensen om zeep worden geholpen?’

Buitendam maakte een afwerend gebaar.

‘Ik breng de wens van onze officier van justitie over en die wens hebben wij te respecteren.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik snuffel nu al een paar dagen in de activiteiten van Leefgenoten en trek het diervriendelijke karakter van die stichting ernstig in twijfel. De officier van justitie heeft zich niet volledig laten voorlichten.’

Er kwamen blosjes op de vale wangen van Buitendam.

‘Dat heb jij niet te beoordelen,’ riep hij fel. ‘Onze officier van justitie gaat niet lichtvaardig te werk. Hij beschikt over betrouwbare informanten.’

De Cock snoof.

‘Dan mag hij over die informanten wel eens zijn licht laten schijnen. Misschien vallen hem dan wel een paar duistere kanten op.’

Buitendam wuifde opnieuw. Heftiger.

‘De Cock, ik verbied je dergelijke opmerkingen te maken. Overigens… jouw collega’s van de politie Gooi en Vechtstreek werken voortvarender dan jij. Zij hebben de moord op de voorzitter Van Breukelen al opgelost.’

De Cock keek hem geschrokken aan.

‘Opgelost?’

Zijn stem trilde van ongeloof.

Commissaris Buitendam knikte.

‘Een paar minuten geleden is hun telexbericht uitgekomen. Zij verzoeken de opsporing, aanhouding en voorgeleiding van Thomas van Uitdam als verdacht van de moord op Herman van Breukelen.’

De mond van De Cock viel open. Hij greep met beide handen naar zijn hoofd.

‘Wat een stommiteit!’ riep hij vertwijfeld. ‘Thomas van Uitdam is de dader niet. Die is al een poosje met zijn vrouw en kinderen op vakantie.’

De oude rechercheur keek de commissaris geschrokken aan.

‘Dat telexbericht is met die tekst al naar alle politieposten in ons land gestuurd?’

Buitendam knikte.

‘Absoluut.’

De Cock kneep zijn ogen even dicht.

‘En die Van Everdingen durft mij een wens op te dringen om die moord te verzwijgen terwijl iedereen dat bericht van de telex kan plukken. Het wordt toch hoog tijd dat zo’n officier van justitie — opsporingsambtenaar bij uitnemendheid — eens een poosje bij een simpele rechercheur in dienst gaat om te leren zijn hersens te gebruiken.’ Hij pauzeerde even. ‘En dat geldt ook voor tal van commissarissen van politie.’

Commissaris Buitendam kwam woedend achter zijn bureau vandaan. Zijn ogen vonkten en zijn neusvleugels trilden. Hij strekte zijn hand naar de deur.

‘Eruit!’

De Cock ging.

Vledder keek hoe zijn oudere collega met een verbeten trek op zijn gezicht tegenover hem ging zitten. Hij schoof zijn computer opzij. Daarna hield hij zijn hoofd iets scheef en keek hem onderzoekend aan.

‘Is het weer zover?’ vroeg hij spottend. ‘Ben je weer eens van zijn kamer geschopt?’

De Cock grijnsde.

‘Die man leert het nooit,’ sprak hij grommend. ‘Officieren van justitie zijn in zijn ogen bijna heiligen. Engeltjes eerste klas. Altijd rechtschapen, onwankelbaar en doordrenkt van gezag. Er valt geen smetje aan die lieden te ontdekken. Onze bloedeigen commissaris accepteert van die heren alles. Kritiekloos. Zolang ik hem ken laat hij nooit een eigen geluid horen.’

Vledder boog zich iets naar voren.

‘Wat was er nu weer?’

De Cock schudde vertwijfeld zijn hoofd.

‘Je houdt het niet voor mogelijk,’ riep hij opgewonden. ‘Op verzoek van mevrouw Van Breukelen uit Bussum uitte meester Van Everdingen, onze officier van justitie, de vurige wens dat aan de moord op de voorzitter van de Stichting Leefgenoten geen ruchtbaarheid wordt gegeven.’

Vledder grinnikte.

‘Dan moet hij toch niet bij ons zijn,’ sprak hij hoofdschuddend. ‘De moord op die voorzitter is geen zaak van ons, maar wordt door de politie Gooi en Vechtstreek behandeld.’

De Cock knikte.

‘Volgens commissaris Buitendam zou Van Everdingen zijn verzoek ook aan onze collega’s hebben gericht.’

‘En?’

De Cock grinnikte vreugdeloos.

‘Maar diezelfde politie van Gooi en Vechtstreek zette vanmiddag een uitgebreid bericht op de telex waarin zij de opsporing, aanhouding en voorgeleiding verzoeken van Thomas van Uitdam als verdacht van de moord op Herman van Breukelen.’

Vledder reageerde geschokt.

‘Het is niet waar?’

De Cock zuchtte.

‘Het is teleurstellend wel waar. Commissaris Buitendam concludeerde daaruit zelfs dat onze collega’s bij Gooi en Vechtstreek blijkbaar actiever en voortvarender handelen dan wij.’

Vledder spreidde zijn handen.

‘Wat is de basis van dat verzoek op de telex? Op welke gronden menen zij dat Thomas van Uitdam verdachte is?’

De Cock gebaarde.

‘Volgens artikel 27 van ons Wetboek van Strafvordering is een verdachte degene te wiens aanzien uit feiten en omstandigheden een redelijk vermoeden van schuld voortvloeit .’