Albert Baantjer - De Cock en het duel in de nacht

Vledder wees naar het apparaatje in De Cocks hand.

‘Ik zou dat ding verder maar in mijn zak houden,’ raadde hij ernstig aan.

De oude rechercheur keek naar hem op.

‘Waarom?’

Vledder wuifde om zich heen.

‘We zijn in België en ik voel er weinig voor om hier als verdacht van inbraak in een of ander cachot te belanden.’ De jonge rechercheur stak waarschuwend zijn wijsvinger omhoog. ‘Houd er rekening mee… ze zijn hier niet zo zoetsappig als bij ons.’

De Cock trok wat nonchalant zijn schouders op. Hij stak het apparaatje terug in de rechtersteekzak van zijn regenjas en drukte het smeedijzeren hek verder open. In zijn typische slenterpas wandelde hij over de oprijlaan naar de ingang van de villa. Het grove grind knarste onder zijn voeten.

Vledder deed het smeedijzeren hek zorgvuldig achter zich dicht en volgde met een sprintje.

Voor een imposante toegangsdeur onder een brede luifel bleven de twee rechercheurs staan. Rechts van de deur stond Walter van Fluijtenberg in gotische letters, diep gekerfd in een hardhouten schild.

De Cock bekeek aandachtig het slot van de toegangsdeur, maar hield het apparaatje van Handige Henkie in de zak van zijn regenjas. Na enige aarzeling drukte hij op een kleine koperen bouton boven het blankgelakte houten naamschild. Diep in het inwendige van de villa galmde een gong.

De beide rechercheurs lieten enkele minuten voorbijgaan. Er kwam geen reactie. De imposante deur bleef gesloten. De Cock belde opnieuw en wachtte. Zijn ongeduld groeide. Hij hield niet van gesloten deuren. Ze deden zijn vingertoppen tintelen.

Plotseling stopte kort voor het smeedijzeren hek een vuurrode Mitsubishi Colt. Een slanke jonge vrouw, gekleed in een korte rok met daarboven een zwarte cape van bont, gleed uit de wagen en deed het zware hek open. Daarna stapte ze opnieuw in, reed de oprijlaan op en stopte onder de luifel.

De beide rechercheurs stonden schouder aan schouder naast elkaar en keken onbewogen toe hoe de jonge vrouw met lange slanke benen uit de wagen kwam en naar de toegangsdeur schreed.

Pas na enkele meters keek ze op. Verbaasd en verrast bleef ze staan en staarde naar de beide mannen bij de toegangsdeur. Na enige aarzeling liep ze naderbij.

‘Bij wie moet u zijn?’

In haar stem trilde angst.

De Cock gebaarde achter zich naar het houten naambord.

‘Walter van Fluijtenberg.’

De jonge vrouw schudde haar hoofd.

‘Die is er niet.’

De grijze speurder deed een stapje vooruit en keek haar onderzoekend aan. Hij schatte haar op voor in de twintig. Ze had lang donker haar en vriendelijke grijze ogen in een ovaal gezicht. Haar gelaatstrekken kwamen hem bekend voor.

Na enkele seconden nam hij beleefd zijn hoed af en maakte een lichte buiging. ‘Mijn naam is De Cock,’ sprak hij beminnelijk. ‘De Cock met… eh, met ceeooceekaa.’ Hij duimde over zijn rechterschouder. ‘En dat is mijn collega Vledder. Wij zijn rechercheurs van politie uit Amsterdam.’

Over het gezicht van de jonge vrouw gleed een trek van verbazing. ‘Rechercheurs?’ herhaalde ze trillend. ‘Uit Amsterdam?’

De Cock knikte.

‘We zijn vanmorgen met de trein naar Antwerpen gereisd en vandaar…’ De oude rechercheur stokte. Hij keek de jonge vrouw glimlachend aan.

‘Met wie heb ik het genoegen?’

De vraag klonk bijna verlegen.

De jonge vrouw verplaatste haar voeten. Het starre uit haar houding verdween.

‘Yolanda,’ sprak ze zacht. ‘Yolanda van Ulvenhout.’

De Cock onderdrukte een uiting van verbazing.

‘Familie,’ vroeg hij voorzichtig, ‘van de invalide Freddy van Ulvenhout in Antwerpen.’

‘Dat is mijn neef.’

‘Bezoekt u hem wel eens?’

‘Alleen op zijn verjaardag.’

‘En wie is Charles van Ulvenhout uit Amsterdam?’

Er kwam een twinkeling in haar ogen.

‘Kent u hem?’

De Cock gleed met zijn tong langs zijn droge lippen en knikte. ‘Ik… eh, ik ken hem,’ anwoordde hij hees.

Over het gezicht van Yolanda van Ulvenhout gleed een glans van vertedering.

‘Mijn vader.’

De Cock liet zijn blik secondenlang op die van Yolanda van Ulvenhout rusten. Intussen draaide het raderwerk van zijn denken op volle toeren. Was die jonge vrouw de link die hij zocht… de ontbrekende schakel in de keten van intrige en moord?

Yolanda van Ulvenhout ontweek zijn starende blik, tastte in een zak van haar bontcape en pakte een sleutel. ‘Mag ik de heren iets te drinken aanbieden?’ vroeg ze vriendelijk. ‘U hebt een lange reis achter de rug.’ Ze liep om de rechercheurs heen en stak de sleutel in het slot van de toegangsdeur.

De Cock draaide zich om en keek haar verrast aan.

‘Woont u hier?’

Yolanda van Ulvenhout schudde haar hoofd.

‘Dit is een kast van een villa,’ sprak ze misprijzend. ‘Voor mij veel te groot. In zo’n huis ga je verloren… vind je jezelf niet meer terug.’

De Cock gebaarde in haar richting.

‘Waar woont u dan?’

Yolanda van Ulvenhout glimlachte.

‘Ik heb een knus flatje in Antwerpen,’ reageerde ze opgewekt. ‘Ik studeer economie aan de Universitaire Faculteit Sint Ignatius.’

‘In Antwerpen?’

‘Ja… een heerlijke stad.’

De Cock gebaarde naar de sleutel in haar hand.

‘Maar blijkbaar hebt u wel toegang tot deze… eh, kast van een villa?’

Yolanda bleef half in de open deur staan.

‘Walter… Walter van Fluijtenberg is mijn vriend.’

De Cock maakte een weifelend gebaartje.

‘Uw vriend?’

In zijn stem trilde ongeloof.

Yolanda van Ulvenhout hoorde de trilling van ongeloof in zijn stem en keek hem verwonderd aan.

‘Kan dat niet?’

De Cock onderkende zijn fout.

‘Zeker, zeker,’ antwoordde hij haastig.

De jonge vrouw trok de sleutel uit het slot.

‘Ik leerde Walter ruim een jaar geleden kennen,’ ging ze verder, ‘op een intiem feestje bij vrienden… oud-studenten van Sint Ignatius.’ Ze gebaarde met een glimlach. ‘Ik wil niet zeggen dat ik onmiddellijk hevig verliefd was… zo’n type ben ik niet… maar ik vond hem aardig, sympathiek en sindsdien is hij mijn vriend. We hebben een… eh, hoe noemen ze dat… een soort LAT-relatie. In de weekeinden ben ik meestal hier, maar gedurende de rest van de week woon ik op mijn flatje in Antwerpen. Ik wil niet dat mijn studie onder onze vriendschap lijdt.’

De Cock knikte begrijpend, en sjokte met Vledder in zijn kielzog achter haar aan naar binnen.

Yolanda van Ulvenhout wuifde om zich heen.

‘Kijk maar,’ riep ze. ‘Het lijkt van binnen wel een middeleeuws kasteel.’

Via een ruime hal en een brede gang met geglazuurde plavuizen en een eikenhouten lambrisering bereikten ze een groot rechthoekig vertrek met zware donkere balken aan het plafond en een uit okergele natuursteen opgetrokken indrukwekkende schouw.

Yolanda van Ulvenhout wees uitnodigend naar een paar diepe leren fauteuils achter een ruwhouten kloostertafel.

‘Gaat u zitten.’

De beide rechercheurs namen plaats.

Yolanda van Ulvenhout deed haar zwarte bontcape af en wierp die nonchalant in een lege fauteuil. Daarna liep ze naar een hoek van het vertrek en trok vandaar een rijdende bar naar voren. Met een weids gebaar wuifde ze naar een dubbele rij meest halfgevulde flessen.

‘Wat zal het zijn?’

De Cock legde zijn hoedje naast zijn fauteuil op het parket en keek op zijn horloge. ‘De dag vordert,’ riep hij opgewekt. ‘Bijna zes uur. Tijd voor een goed glas cognac.’

Yolanda van Ulvenhout richtte haar aandacht op Vledder.

‘En u?’

‘Mineraalwater.’

Het klonk niet vriendelijk.

Over het gezicht van Yolanda van Ulvenhout gleed een glimlach. Ze boog zich over de bar, schonk behoedzaam in en reikte de glazen aan. Daarna mixte ze voor zichzelf een longdrink met rum. Met het glas in haar hand ging ze tegenover De Cock zitten, sloeg haar lange benen over elkaar en nam een slok.