Albert Baantjer - De Cock en het duel in de nacht

‘Volgens Richard Roosendaal,’ vatte hij kort samen, ‘had Frederik Johannes van Fluijtenberg er al tijdens zijn leven voor gezorgd, dat Liesbeth van Ulvenhout, de vrouw van wie hij hield en met wie hij samenleefde, financieel onafhankelijk werd.’

Vledder knikte.

‘Toen ze stierf,’ vervolgde hij, ‘erfde zoon Frederik Johannes van Ulvenhout… Freddy… haar geld… een kapitaal, groot genoeg om vrij comfortabel te kunnen leven.’

Op het brede gezicht van De Cock verscheen een pijnlijke trek.

‘En die Freddy zou er vijftigduizend gulden voor over hebben om de beide neven van zijn natuurlijke vader om te laten brengen?’

In zijn stem trilde de twijfel.

Vledder spreidde zijn beide handen.

‘Maar die Freddy liep… vrijwel zeker door toedoen van de beide neven… wel de erfenis van zijn natuurlijke vader mis.’

De Cock wreef over zijn kin.

‘Voor hem een motief… na drie jaar?’

Vledder trok zijn schouders iets op.

‘Onmogelijk?’

De Cock grijnsde.

‘Ik krijg zo langzamerhand het gevoel,’ verzuchtte hij, ‘dat in deze zaak alles mogelijk is.’

Vledder gebaarde voor zich uit.

‘We hebben aan deze meerderjarige Freddy tot nu toe geen enkele aandacht besteed. En ook hij is toch min of meer bij de zaak betrokken.’

De Cock knikte.

‘Hij heeft hetzelfde belang als Richard Roosendaal en diens zuster Patricia.’

‘Precies.’

De Cock kauwde nadenkend op zijn onderlip.

‘Heb je zijn adres?’

‘Van Freddy?’

‘Ja.’

Vledder knikte.

‘Dat heb ik destijds van Charles van Ulvenhout gekregen.’

‘En het adres van de beide neven Wouter en Walter in Brasschaat?’

Vledder knikte opnieuw.

‘Heb ik ook.’

De Cock stond van zijn stoel op en waggelde in zijn zo typische slenterpas naar de kapstok. Daar schoof hij zijn oude hoedje schuin achter op zijn hoofd en draaide hij zich om.

‘Neem morgen wat extra zakgeld mee.’

Vledder kwam overeind en liep met een trek van verbazing op zijn gezicht op hem toe.

‘Extra zakgeld?’

De Cock knikte.

‘Ik ontmoet je morgenochtend om acht uur in de hal van het Centraal Station.’

Vledder keek hem verbaasd aan.

‘En dan?’

De Cock wurmde zich in zijn regenjas.

‘We gaan naar Antwerpen.’

In het Centraal Station in Antwerpen kwam de lange trein knarsend tot stilstand. Met verkrampte knieën stapten de rechercheurs uit en trokken in een stroom van reizigers mee naar de uitgang. Vledder keek zijn oudere collega van opzij bezorgd aan.

‘Heb je geloofsbrieven bij je voor de Procureur des Konings?’ [6] Officier van justitie in België.

‘Nee.’

‘Heb je dan afspraken gemaakt met de heer Opdenbroecke… de hoofdcommissaris van de Gerechtelijke Politie in Antwerpen?’

‘Ook niet.’

Vledder stak in wanhoop zijn beide armen omhoog.

‘Je kunt toch niet zomaar,’ riep hij verbolgen, ‘als simpele Amsterdamse rechercheur onaangekondigd in Antwerpen misdrijven gaan onderzoeken?’

De Cock bromde.

‘Ik ben hier op bezoek.’

Vledder snoof.

‘Het is de vraag of je hier welkom bent. Ze zijn in Antwerpen niet zo erg op Hollanders gesteld. Er zijn hier staminees waar men voor Hollanders geen bolleke meer wil tappen.’

De Cock keek hem verschrikt aan.

‘Waarom niet?’

Vledder grinnikte vreugdeloos.

‘Lees jij geen kranten? Onze landgenoten schijnen zich gedurende de weekenden hier zo te misdragen, dat sommige uitbaters hebben besloten om Hollanders buiten hun staminee te houden.’

De Cock lachte.

‘Dat kunnen ze mij in Antwerpen niet aandoen,’ riep hij hoofdschuddend. ‘Daar ben ik voor gekomen. Een schuimend bolleke… hoe was het ook weer… door engeltjes gebrouwen?’

Vledder knikte instemmend.

‘Dat heb je goed onthouden. En weet je… alleen de Vlamingen verstaan de kunst om het hemels te tappen.’

‘En Vlamingen wonen in Antwerpen?’

‘Beslist.’

Via fraaie monumentale trappen daalden de beide rechercheurs van het perron in een immense hal. Beneden staarde De Cock omhoog naar bogen en ramen die tot in de wolken reikten.

‘Een station als een kathedraal,’ riep hij enthousiast. ‘De Belgen weten wat een vermoeide reiziger toekomt.’ De oude rechercheur keek nog eens rond en schudde zijn hoofd. ‘Het is onvergeeflijk. Sinds die zaak van Het Heilig Verbond der Stervenden [7] Zie De Cock en moord op de Bloedberg . ben ik niet meer in Antwerpen geweest.’

Vledder reageerde niet.

Vanuit het Centraal Station lag De Keyserlei uitnodigend open. Een brede vrolijke boulevard van allure. Voor hen uit, onverzettelijk, massaal, dominant als het Empire State Building, torende het Groot Handelsgebouw in nevelige hoogten.

De Cock blikte bewonderend om zich heen. Opnieuw onderging hij de warmte, de charme, die Antwerpen uitstraalde. In zijn oude hart kroop een blij gevoel. Het was alsof een Hollandse beklemming van hem afviel, en ineens besefte hij waarom er zoveel landgenoten wekelijks naar de sinjorenstad trokken om zich te vermaken. Het was die geur… die ondefinieerbare geur van gezelligheid, die lokte.

Met een wat ongedurige Vledder aan zijn zijde wandelde de oude rechercheur bijkans doelloos door smalle middeleeuwse straten, bezag aandoenlijk oude geveltjes en onderging de rust en zoete pracht van de vele marktpleinen. Voor de duistere ingang van een staminee bleef hij staan en keek zijn jonge collega aan.

‘Een bolleke?’

Vledder knikte en stapte voor hem uit naar binnen.

Het was er stil, intiem en gezellig. Uit hoge ramen met glas-inlood in geel en groen, viel gedempt licht op brede ruwhouten banken en tafels. De Cock zocht zich een plekje bij het knapperend haardvuur en warmde zijn handen. Vledder nam tegenover hem plaats. Toen een struise jonge vrouw vragend op hen toeliep, bestelde hij twee bollekes.

‘Hoe lang wil je nog blijven rondlopen?’ vroeg hij daarna aan De Cock.

De grijze speurder schoof de mouw van zijn colbert iets terug en keek op zijn horloge. ‘Het is nog geen twaalf uur,’ sprak hij rustig. ‘Tijd genoeg. We gaan eerst op bezoek bij Freddy en dan laten we ons met een taxi naar Brasschaat rijden.’

De jonge struise vrouw kwam weer naderbij en serveerde donker bier in twee bolle glazen op een hoge poot. Aan de voet plaatste ze schaaltjes met goudbruine pinda’s.

‘Hollanders?’ vroeg ze een tikkeltje argwanend.

De Cock knikte en wees met een verontschuldigend gebaar naar zijn wachtend glas. ‘Eentje… om te proeven… om er intens van te genieten. Het is midden in de week en een matig mens is zijn bolleke waard.’

Het klonk als een pleidooi.

De jonge vrouw lachte.

Vledder nam een notitie uit de borstzak van zijn colbert en keek naar haar op.

‘We zijn in Antwerpen niet zo erg goed bekend,’ sprak hij vriendelijk. ‘De Willem Elsschotstraat… is die hier ver vandaan?’

De jonge vrouw schudde haar hoofd.

‘De Willem Elsschotstraat is pal bij.’ Ze duimde over haar schouder. ‘Het is maar een kleine straat. Bij wie moet u daar zijn?’

Vledder raadpleegde zijn notitie.

‘Freddy… Freddy van Ulvenhout.’

Over het gezicht van de jonge vrouw gleed een glans van vertedering. ‘Freddy,’ herhaalde zij. ‘Die invalide jongen?’

De Cock keek verrast omhoog.

‘Invalide?’

De jonge vrouw knikte.

‘Hij rijdt in een rolstoel.’

‘Waarom?’

Het gezicht van de jonge vrouw versomberde.

‘Freddy lijdt aan MS… multiple sclerose.’

De grijze speurder maakte een lichte buiging en bracht zijn beminnelijkste glimlach. ‘Mijn naam is De Cock,’ sprak hij vriendelijk. ‘De Cock met ceeooceekaa.’ Hij wees opzij. ‘En dat is mijn collega Vledder. Wij zijn rechercheurs van politie uit Amsterdam.’