Albert Baantjer - De Cock en het duel in de nacht

‘Dat relaas van Freddy.’

De Cock knikte gelaten.

‘Het heeft mij getroffen.’

Vledder gromde.

‘Mij niet,’ sprak hij hoofdschuddend. ‘Ik heb mij eraan geërgerd.’

De Cock keek hem verward aan.

‘Waarom?’ vroeg hij niet-begrijpend.

Vledder grijnsde.

‘Volgens Freddy bestond er in de gehele wereld geen beter mens dan zijn overleden vader.’

De Cock maakte een schouderbeweging.

‘Kan in een misdadiger geen goed mens steken?’ vroeg hij gelaten. ‘Is dat onmogelijk? Christus reserveerde voor de moordenaar aan het kruis nog een plekje in de hemel.’

Vledder zwaaide afwerend.

‘Wat hebben we voor ons onderzoek,’ riep hij geagiteerd, ‘aan dat sentimentele verhaal van een oude crimineel, die op het eind van zijn misdadige leven nog een goede daad wil verrichten?’

De Cock keek bestraffend naar hem op.

‘Het geeft toch een blik op zijn karakter,’ antwoordde hij rustig. ‘Frederik Fluweel was door zijn zoon Freddy en zijn nicht Patricia van nabij met de ziekte mutiple sclerose geconfronteerd en meende zijn… eh, zijn misdadige gaven te moeten aanwenden om voor de slachtoffers van die ziekte iets te doen.’

Vledder grijnsde.

‘Met een ordinaire kraak.’

De Cock tuitte zijn lippen.

‘Zo mag je het noemen,’ sprak hij berustend. ‘Daar heb ik niets op tegen. Het gaat om de intentie… om dat wat een mens beoogt.’

Vledder grinnikte.

‘Het valt alweer mee,’ sprak hij cynisch, ‘dat ik het van jou een or-di-nai-re kraak mag noemen en geen hei-li-ge missie.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Vanwaar dat sarcasme?’ vroeg hij verwonderd. ‘Na een misdadig leven, besloot Frederik Fluweel nog iets goeds te doen… op zijn manier… met zijn misdadige mogelijkheden.’

Vledder wond zich zichtbaar op.

‘Misdadige mogelijkheden,’ herhaalde hij wild. ‘Volgens zoon Freddy stonden na de dood van zijn moeder de activiteiten van Frederik Fluweel op een laag pitje. Het transportbedrijf S&S… Snel en Soepel, leed een kwijnend bestaan.’

De Cock knikte instemmend.

‘Je hebt gelijk. De fut was er een beetje uit. Frederik Fluweel had genoeg geld vergaard om onbekommerd van een rustige oude dag te kunnen genieten. En dat deed hij ook. De eens zo succesvolle misdadiger had inderdaad weinig lust om nog nieuwe activiteiten te ontplooien… om het kwijnend bestaan van Snel en Soepel nieuw leven in te blazen.’

De oude rechercheur zweeg even.

‘Daarom,’ ging hij geëmotioneerd verder, ‘mijn sympathie… mijn gevoelens van sympathie voor die oude crimineel, die op het eind van zijn misdadige leven nog een goede daad wilde verrichten.’

Vledder keek hem aan. Strak. Onbewogen. Hij was het duidelijk niet met zijn oudere collega eens, maar reageerde verder niet.

De Cock zag het. Licht geprikkeld gebaarde hij heftig met zijn beide handen.

‘Die overval in de hoofdstad Luxemburg… het leegroven van de kluis van de Banque Nationale de Lyondas… deed Frederik Fluweel niet uit eigenbelang… niet om eigen gewin.’

De grijze speurder zweeg opnieuw. Hij boog zich voorover en roerde in zijn café-filtre.

‘Frederik Johannes van Fluijtenberg,’ ging hij gedragen verder, ‘meldde zich een paar dagen na die beruchte bankroof heel rustig bij de gemeentepolitie in Utrecht en bekende zijn daad.’ De oude rechercheur keek weer op. ‘Frederik Fluweel bleek zelfs bereid om voor zijn lijdende medemensen zeven jaar gevangenisstraf op te knappen.’

Vledder snoof verachtelijk. ‘Waarvan hij slechts één jaar, elf maanden en dertien dagen uitzat.’

De Antwerpse taxi raasde over de Belgische A1 de stad uit. Links boven het havengebied van de Schelde hingen lage donkere wolken, maar het regende niet.

De beide Amsterdamse rechercheurs hadden op de achterbank van de taxi plaatsgenomen. De Cock leunde achterover.

‘Brasschaat,’ riep hij pathetisch, ‘gelegen in de noordoostelijke banlieu van de Antwerpse agglomeratie, groeide sedert de Eerste Wereldoorlog uit tot de meest luxueuze residentiële voorstad van Antwerpen, met talrijke grote buitenverblijven, vakantietehuizen, sanatoria en kasteelparken.’

Vledder keek hem verwonderd aan.

‘Heb je dat uit een folder?’

De Cock negeerde de opmerking.

‘Vooral het noorden van de gemeente,’ dreunde hij vrolijk verder, ‘het gehucht Maria ter Heide, heeft een zeer ruime villabebouwing… Volgens kenners staan daar de mooiste villa’s, landhuizen en bungalows van heel West-Europa.’

Vledder trok zijn wenkbrauwen op.

‘Waar haal je die wijsheid vandaan?’

De oude rechercheur glimlachte.

‘Een oude gewoonte van mij… voor ik naar een stad, dorp of gehucht ga, informeer ik eerst wat ervan bekend is. Wel, dit stond over Brasschaat in de Grote Winkler Prins Encyclopedie .’

Vledder trok een grimas.

‘En in zo’n chique woonomgeving woont het misdadige duo Walter en Wouter van Fluijtenberg.’

De Cock knikte.

‘Aanvankelijk woonden die twee samen, maar volgens Freddy, die ik kort voor ons afscheid nog even om opheldering vroeg, liepen hun karakters en levensgewoonten zo sterk uiteen, dat de beide broers al vrij snel na de dood van hun oom Frederik elk een eigen villa in Brasschaat betrokken.’

Vledder grijnsde.

‘Na de erfenis was er geld genoeg.’

‘Zo is het.’

De jonge rechercheur plukte een notitie uit de borstzak van zijn colbert en bekeek de adressen.

‘Wie nemen we het eerst?’

‘Walter.’

Vledder reageerde verrast.

‘Waarom?’

De Cock bracht zijn beide handen naar voren en drukte de vingertoppen tegen elkaar. ‘Toen ze bij mij aan de Warmoesstraat waren,’ formuleerde hij voorzichtig, ‘heb ik ze kunnen observeren. Wouter is veel sluwer, bedachtzamer en naar mijn mening bijzonder intelligent. Walter is knap van uiterlijk, maar beslist dommer en… extrovert.’

Vledder knikte begrijpend.

‘Je bedoelt dat je Walter misschien makkelijker tot uitspraken kan verlokken dan Wouter?’

De Cock ademde diep.

‘Precies. Ik zal in deze zaak toch een doorbraak moeten forceren.’

Vledder keek hem van terzijde aan.

‘Hoe had je dat gedacht?’

De grijze speurder wreef peinzend over zijn kin.

‘Ik denk dat ik Walter zal zeggen dat ik bezorgd ben voor zijn leven… dat ik in Amsterdam heb gehoord dat iemand een prijs op zijn hoofd heeft gezet.’

Vledder grinnikte.

‘Een mooie opening.’

De Cock knikte.

‘Daarna zal ik hem op de man af vragen wie volgens hem bereid is om voor zijn dood vijfentwintigduizend gulden te betalen.’

Vledder glimlachte.

‘En waarom… waarom iemand bereid is dat te doen?’

De Cock knikte opnieuw.

‘Precies,’ riep hij instemmend. ‘Het antwoord op die vraag is volgens mij de sleutel… de zaak waar alles om draait. Als wij dat antwoord kennen, zijn we dicht bij de oplossing.’

De jonge rechercheur boog zich ver naar voren en reikte de notitie met het adres van Walter van Fluijtenberg aan de taxichauffeur over. ‘Daar moeten we zijn,’ verduidelijkte hij.

Een paar minuten later stopte de taxi voor een gesloten smeedijzeren hek.

De taxichauffeur draaide zich half om.

‘Moet ik klingelen?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dit is ver genoeg.’

Vledder betaalde de chauffeur met Hollands geld en de beide rechercheurs stapten uit. Daarna wachtten ze geduldig tot de Antwerpse taxi uit het gezicht was verdwenen.

De Cock sjokte naar het smeedijzeren hek en inspecteerde het grondig. Toen hij tot de overtuiging was gekomen dat het niet elektronisch was beveiligd, nam hij uit de zak van zijn regenjas een koperen houdertje met uitschuifbaar een keur van sleutelbaarden. Het was een apparaatje dat hij eens van zijn vriend en ex-inbreker Handige Henkie had gekregen. In luttele seconden had hij daarmee het slot geopend en duwde voorzichtig het zware hek op een kier.