Albert Baantjer - De Cock en het duel in de nacht

Freddy van Ulvenhout keek vanuit zijn rolstoel omhoog.

‘Rechercheurs van politie?’

De Cock knikte.

‘Min of meer incognito. Ik bedoel, ons bezoek draagt geen officieel karakter.’

Freddy van Ulvenhout grinnikte.

‘Ik neem niet aan,’ sprak hij hoofdschuddend, ‘dat u helemaal uit Amsterdam bent gekomen om naar mijn gezondheid te informeren?’

De Cock glimlachte, maar antwoordde niet. Hij gebaarde naar een paar leren fauteuils bij een ronde tafel.

‘Mogen we daar plaatsnemen?’ De oude rechercheur trok een grimas. ‘De vermoeidheid na een lange wandeling door uw mooie stad kruipt langzaam in mijn botten.’

Freddy van Ulvenhout knikte.

‘Gaat uw gang.’

De Cock liet zich in een fauteuil zakken en keek de jongeman onderzoekend aan. Hij had dik zwart krullend haar, een bol, wat vlezig gezicht, met daarin een paar heldere lichtblauwe ogen.

‘Een onbekende man of vrouw,’ opende de oude rechercheur, ‘stuurde mij een paar dagen geleden een kennisgeving van overlijden van Frederik Johannes van Fluijtenberg.’

Freddy van Ulvenhout keek hem verrast aan.

‘Mijn vader.’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Toen wij, mijn collega Vledder en ik, naar de begraafplaats Sint Barbara gingen om uw vader de laatste eer te bewijzen, bleek dat er geen begrafenis was en dat de heer Van Fluijtenberg… uw vader, al drie jaar geleden was gestorven.’

Freddy van Ulvenhout knikte.

‘Dat klopt… nu ongeveer drie jaar geleden. Volgens een brief, die ik uit Amsterdam van notaris Van den Hoeve ontving, zou vader aan een hartverlamming zijn bezweken en zou uit zijn testament zijn gebleken dat hij aan mij niets had nagelaten.’

‘Vreemd?’

‘Beslist. Vader heeft altijd beweerd, dat hij mij… hoewel ik geen wettelijk kind van hem was… in zijn testament zou laten opnemen.’

De Cock ademde diep.

‘Er hebben in Amsterdam,’ sprak hij plechtig, ‘kort na die kennisgeving van overlijden en na ons bezoek aan Sint Barbara, een paar… eh, gebeurtenissen plaatsgevonden, die ons vermoeden bevestigen, dat er zich rond de dood van uw vader malversaties hebben voorgedaan, onwettelijkheden zijn gepleegd, en dat de beide neven van uw vader… Wouter en Walter van Fluijtenberg, daarbij zijn betrokken.’

Freddy van Ulvenhout kneep zijn lippen op elkaar.

‘Ze hebben hem vermoord.’

De Cock keek hem strak aan.

‘Een boude bewering.’

Freddy van Ulvenhout klopte met de knokkels van zijn rechterhand op zijn borst.

‘Het is een gevoel… hier vanbinnen. Ik kan het niet bewijzen. Ik weet ook niet bij benadering hoe het is gebeurd. Daarom heb ik ook nooit stappen ondernomen om de geheimzinnigheden rond de dood van mijn vader op te lossen.’

De Cock knikte begrijpend.

‘U… eh, u onderhoudt nog relaties met die beide neven?’

Freddy van Ulvenhout schudde zijn hoofd.

‘Ze zijn kort na de dood van vader nog een paar maal bij mij geweest om mij uit te horen.’

De Cock kneep zijn ogen half dicht.

‘Waarover?’

Freddy van Ulvenhout grijnsde.

‘Hoe vertrouwelijk ik met vader omging… of hij mij wel eens iets vertelde over zaken… operaties, die hij had voorbereid.’

‘En?’

Freddy van Ulvenhout keek argwanend naar hem op.

‘Wat bedoelt u?’

De Cock spreidde zijn beide handen.

‘Was uw vader met u vertrouwelijk… vertelde hij u wel eens over zaken die hij deed?’

Freddy van Ulvenhout leunde in zijn rolstoel achterover.

‘Ik heb aan Wouter en Walter gezegd,’ sprak hij afwijzend, ‘dat vader met mij nooit over zaken sprak… dat hij zijn zaken- en privé-leven altijd streng gescheiden hield.’

De Cock keek hem schuins aan.

‘Dat was een leugen?’

Freddy van Ulvenhout gebaarde heftig.

‘Ik kon niet anders,’ riep hij emotioneel. ‘Dat was de enige manier om uit hun klauwen te blijven.’

De Cock wreef met zijn vlakke hand over zijn gezicht. Het verhoor van de jongeman viel hem moeilijk.

‘Uw vader,’ vroeg hij hoofdknikkend, ‘besprak dus wel eens zaken met u?’

Freddy van Ulvenhout aarzelde en sloot even zijn ogen. Daarna reed hij zijn rolstoel iets achteruit en klapte met zijn handen op zijn beide knieën. ‘Toen bleek dat ik MS had, heeft vader er alles aan gedaan om mij van die ziekte te verlossen. We zijn overal geweest. Maar veel meer dan de ziekte begeleiden kan men niet… nog niet. Er is veel onderzoek nodig en misschien…’

De jongeman maakte zijn zin niet af.

‘Vader had ook een nicht, die aan dezelfde ziekte leed: Patricia… Patricia Roosendaal… een kind van zijn zuster.’

Freddy van Ulvenhout zweeg. Hij kauwde nerveus op zijn onderlip. Tranen welden op in zijn helblauwe ogen.

‘Vader wilde,’ ging hij snikkend verder, ‘nog eenmaal een grote slag slaan… voor ons… voor Patricia en mij… voor alle mensen die aan die slopende ziekte lijden.’

Nog diep onder de indruk van het verhaal van Freddy van Ulvenhout, sjokten de beide rechercheurs door de binnenstad van het fraaie Antwerpen. De Cock was in gepeins verzonken. De smalle middeleeuwse straten met hun aandoenlijke oude geveltjes schenen hun charme voor de grijze speurder te hebben verloren. Het idee dat Frederik Johannes van Fluijtenberg zijn laatste grote slag had willen slaan met de intentie om de buit te schenken aan instellingen die tot doel hadden het leed van slachtoffers van mutiple sclerose te verzachten, beheerste zijn gedachten. De oude rechercheur vroeg zich af hoe hij dit gegeven kon inpassen… bruikbaar maken voor zijn onderzoek.

Ineens ontwaarde hij op een klein intiem besloten pleintje het bronzen beeld van de Vlaamse schrijver Hendrik Conscience, schepper van het epos De Leeuw van Vlaanderen , en herinneringen aan zijn vorige bezoek aan Antwerpen kwamen boven.

De Cock bleef midden op het pleintje staan. Wijdbeens.

De mysteries rond de dood van Frederik Johannes van Fluijtenberg zakten even uit zijn gedachten weg. Strelend gleed zijn blik langs de barokke gevel van de Sint-Carolus Borromeuskerk, en dwaalde langs de muren van de oude stadsbibliotheek.

Plotseling bekroop hem het verwarrende gevoel dat het begrip tijd niet bestond… niet wezenlijk… dat hij niet een paar jaar, maar een paar eeuwen geleden hier had gestaan… op dezelfde plek, genietend van de aanblik die de omgeving bood.

Vledder, die was doorgelopen, deed een paar passen terug en keek hem vragend aan.

‘Blijf je hier overnachten of wil je vandaag nog naar Brasschaat?’ Zijn stem, trillend van ongeduld, klonk onvriendelijk.

De Cock, nog bezield van het vreemde, verwarrende tijdgevoel, knikte traag.

‘We zijn hier, dacht ik, niet zo bar ver van de Grote Markt verwijderd en daar zal wel ergens een taxistandplaats zijn.’ De oude rechercheur draaide zich om en schudde de verwarring van zich af. Hij vatte Vledder gemoedelijk bij zijn arm. ‘Ik heb nog een beter idee,’ sprak hij opgewekt. ‘We drinken hier een café-filtre en vragen daarna aan de uitbater of hij een taxi voor ons wil bestellen.’

De jonge rechercheur bromde, maar liet zich toch gewillig naar de staminee leiden.

Het zomerse terras, waar ze zich tijdens hun vorige bezoek aan Antwerpen in een stralend zonnetje hadden gekoesterd, lag er nu verlaten bij. De stoeltjes waren leeg. Het was te guur voor buiten.

De beide rechercheurs zochten zich een plekje bij het raam met uitzicht op het intieme pleintje. De Cock legde zijn oude hoedje naast zich op een stoel. Toen de café-filtre werd gebracht, boog de grijze speurder zich voorover. Steunend op zijn ellebogen snoof hij de koffiegeur op.

Vledder schoof ongedurig op zijn stoel heen en weer.

‘Was jij onder de indruk?’

‘Waarvan?’