Albert Baantjer - De Cock en de sluimerende dood

‘Dat is toch zo?’

Mevrouw Van der Vennen bromde.

‘Dit is mijn woning niet,’ reageerde ze verbeten.

De Cock veinsde ongeloof.

‘De naam van uw man staat naast de deur.’

Mevrouw Van der Vennen gromde kwaadaardig.

‘Het is bedrog,’ siste ze. ‘Puur bedrog.’

De Cock stoorde zich niet aan haar kreet. In enkele seconden had hij de toegangsdeur van het slot en drukte die langzaam open. Voorzichtig, op zijn hoede voor elk gevaar, stapte hij de hal binnen.

Vledder en mevrouw Van der Vennen volgden, botsten in het donker tegen zijn rug.

De Cock liet het licht van zijn zaklantaarn dwalen en begon een speurtocht door de villa. Tot zijn verbazing hingen er wel zware pluchen gordijnen voor de ramen, maar waren de vertrekken verder niet gemeubileerd. Er was zelfs geen bed. Alleen in de keuken stond een tafel met vier stoelen.

De Cock bleef bij de tafel staan. Mevrouw Van der Vennen schoof naar hem toe.

‘De villa,’ fluisterde ze, ‘is niet bewoond.’

Bij de keukendeur gleed haar hand tastend langs de muur naar de schakelaar voor het licht. Toen het aanfloepte, knipperde ze met haar ogen.

De Cock keek haar bestraffend aan.

‘Heb ik u gevraagd om het licht aan te doen?’ vroeg hij streng.

‘De villa is niet bewoond,’ herhaalde ze luider. ‘Het heeft geen zin om langer in het donker rond te scharrelen.’

De Cock bleef wijdbeens staan. Langzaam bewoog hij zijn hoofd van links naar rechts. Zijn scherp gehoor had een zacht geluid opgevangen. Ergens in de villa klonk het gezoem van een generator.

De Cock bracht zijn beide wijsvingers omhoog en hield die bij zijn oren. ‘Doe het licht weer uit,’ gebood hij dwingend. ‘Luister.’

Mevrouw Van der Vennen draaide zich onwillig om en deed het licht uit.

De Cock bleef nog enige tijd staan om de richting van het geluid te bepalen. Toen hij meende te weten waar het vandaan kwam, verliet de oude rechercheur de keuken.

Vledder en mevrouw Van der Vennen volgden in zijn kielzog.

Hij liep terug naar de hal en luisterde opnieuw. In de brede gang naar de inpandige garage was het zachte zoemen heel goed waarneembaar. Het leek op het geluid van een vliegtuig dat van heel ver aanvloog.

Voor de garagedeur ontdekte De Cock in de vloer van de gang een groot vierkant luik. Het was aanmerkelijk groter dan gebruikelijk voor de toegang tot een kruipruimte van een huis.

De oude rechercheur liet het licht van zijn zaklantaarn langs de randen van het luik glijden en bemerkte dat het scharnierend kon worden opgetrokken. Zijn rechterhand omklemde een verzonken hengsel en trok het zware luik omhoog tot het rustte tegen de deur naar de garage. Tot zijn verbazing gaf het luik toegang tot een brede houten trap.

De Cock aarzelde even. De trap was vrij lang en leidde naar een donker gat. De oude rechercheur overwon een gevoel van angst en liet zich langs de trap zakken. Zijn hart pulseerde tot in de toppen van zijn vingers. Stapje voor stapje ging hij omlaag. De houten treden kraakten onder zijn gewicht.

De trap eindigde in een grote ruimte met een betonnen vloer. Het was er kil. De grijze speurder huiverde in zijn regenjas.

Een ogenblik bleef De Cock nahijgend staan en liet de duisternis op zich inwerken. Toen pakte hij zijn zaklantaarn. Het lichtovaal dwaalde door de ruimte. Het belichtte een aantal ovale koepels van dik doorschijnend plexiglas.

Achter hem hoorde hij de treden van de houten trap kraken. De hijgende ademhaling van Vledder en mevrouw Van der Vennen leerde hem dat die twee hem naar de donkere kelder volgden.

De Cock stapte naar links op de eerste koepel af. Vledder en mevrouw Van der Vennen liepen hem achterna. Hun voetstappen klonken hol, weerkaatsten tegen de kale witgesauste muren.

De oude rechercheur liet het ovaal van zijn lantaarn rusten op een verchroomd bedieningspaneel met een reeks zwarte hendels. De grijze speurder boog zich naar voren om de aanwijzingen bij de schakelaars te lezen. Rechts van het midden was een schakelaar met de aanduiding verlichting . Met ingehouden adem wipte De Cock de schakelaar over.

Het koude, steriele licht van een halogeenlamp viel over het gezicht van een oude vrouw. Haar fijnbesneden gelaat zag inbleek… had geen kleur… maar de grauwe sluier van de dood ontbrak.

Haar magere handen lagen gevouwen op haar borst. Onder die gevouwen handen, op haar buik, lag opgerold haar grote zwarte kater.

Vledder ademde in zijn nek.

‘De oude mevrouw Van Borsele,’ hijgde hij. ‘Ik herken haar van de foto. Is… eh, is ze dood?’

De Cock antwoordde niet. Hij liep naar het verchroomde bedieningspaneel van de tweede koepel van plexiglas en trok de schakelaar van het licht over.

In zijn beste jas… met astrakankraagje… en in zijn zondagse pak… grijs met een krijtstreepje… lag sluimerend de oude Martijn Schuitema. Zijn lippen waren geplooid in een stille glimlach van verbazing.

De Cock bleef minutenlang naar hem kijken. Het was alsof hij verwachtte dat de oude man elk moment zijn ogen zou openen om hem aan te staren.

In trance… in een toestand van opperste verwarring, sjokte de grijze speurder naar de derde koepel en beroerde de schakelaar verlichting . Het koele halogeen belichtte het lieve gezichtje van Mariska Scheepers. De jonge vrouw scheen als een modern doornroosje van dromen vervuld te wachten op de prins die haar met een kus zou wekken.

Haar dikke zwarte haar in ponykapsel stak fel af tegen het witte satijn van het kussen waarop haar hoofd rustte.

Haar verschoten spijkerbroek stak slobberig onder haar brede groene jack met GIANTS uit, dat bijna tot haar kin was gesloten.

Vledder stond achter De Cock. Opnieuw gleed de hete adem van de jonge rechercheur langs zijn nek.

‘Zijn ze dood?’

De adamsappel van De Cock danste op en neer.

‘Ingevroren,’ sprak hij toonloos.

De Cock schoof de mouw van zijn regenjas iets terug en keek op zijn horloge. Hij had nog ruim een uur om de nodige voorbereidingen te treffen. De oude rechercheur voelde hoe de spanning bezit van hem nam. De diepe haarwortels trilden op zijn schedel en zijn hart klopte in een hogere versnelling.

Hij had zich verzekerd van de hulp van Fred Prins en Appie Keizer, twee collega’s op wie hij altijd een beroep kon doen en die een onvoorwaardelijk vertrouwen stelden in zijn acties.

De Cock keek om zich heen. De twee wagens waarmee ze uit Amsterdam naar Medemblik waren gereden, waren op het parkeerterrein van de begraafplaats Zorgvlied gestationeerd. Door het struikgewas waren ze van de weg af bijna aan het oog onttrokken.

Op en rond de begraafplaats was het aardedonker. Een dik wolkenpak gaf de maan geen kans om er even door te prikken.

Vanuit de richting van het IJsselmeer woei een straffe wind. Fred Prins huiverde in zijn leren jack.

‘Waar wachten we op?’ vroeg hij rillend.

‘Ons lokaas.’

Fred Prins grinnikte.

‘Wie of wat is ons lokaas?’

‘De vrouw van een architect die een paar dagen geleden in Wervershoof werd neergeschoten. Heb je een extra kogelvrij vest meegenomen?’

Fred Prins knikte.

‘Het ligt nog achter in de wagen.’ De jonge rechercheur keek hem niet-begrijpend aan. ‘Wat heeft die vrouw ermee te maken? Ik dacht dat het ging om drie als vermist opgegeven personen.’

De Cock glimlachte.

‘Dat klopt,’ sprak hij ontwijkend. ‘Ik zal je straks wat laten zien.’

Een zilverkleurige Mitsubishi Galant gleed zacht zoemend het parkeerterrein op. De Cock dirigeerde de wagen met handgebaren naar een verscholen plek.

Toen mevrouw Van der Vennen was uitgestapt, drukte hij haar de hand en stelde Fred Prins en Appie Keizer aan haar voor. Daarna keek hij de vrouw scherp onderzoekend aan.