Albert Baantjer - De Cock en de sluimerende dood

Vledder keek zijn oudere collega met een blik vol ongeloof aan. ‘Denk je dat we er niet uit komen… dat hun verdwijnen een raadsel zal blijven?’

De Cock keek hem aan.

‘Dat kan toch?’ antwoordde hij benepen. ‘Hoeveel mensen verdwijnen er niet jaarlijks zonder dat ooit een spoor van hen wordt teruggevonden? Men zou er een aardig dorp mee kunnen bevolken.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘We hebben nog nooit een zaak laten zakken. Zolang wij samen zijn… en dat is toch al heel wat jaartjes… is het ons steeds gelukt om alle raadsels te ontsluieren.

Waarom zou het ons dit keer niet lukken?’

Op het van pijn vertrokken gezicht van De Cock brak een glimlach door. Hij trok zijn schouders op.

‘Misschien is het bijgeloof?’

‘Wat?’

‘Dat mijn moeie voeten iets met de stand van ons onderzoek te maken hebben.’

‘Vast.’

De Cock tilde zijn benen van zijn bureau. De prikkeling in zijn kuiten trok langzaam weg.

‘Bel Egbert Rutjes in Purmerend. Vraag hem om bijzonderheden over het spoorloos verdwijnen van Mariska Scheepers… wanneer zij het laatst is gezien… waar en door wie… wat ze droeg… of ze van huis kleding en bagage heeft meegenomen.’

De oude rechercheur zweeg even. Peinzend.

‘En adviseer hem dringend om de verdwijning van Mariska Scheepers in verband te brengen met het verdwijnen van Martijn Schuitema.’

Vledder keek hem verrast aan.

‘Zie jij een samenhang?’

De Cock knikte nadrukkelijk.

‘Die samenhang is er,’ antwoordde hij gedragen. ‘Je moet hun spoorloos verdwijnen zien tegen het decor van het verdwijnen van de oude mevrouw Van Borsele.’

Vledder keek hem niet-begrijpend aan.

‘Hoe?’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Zowel Martijn Schuitema als Mariska Scheepers hadden een innige relatie met de oude mevrouw Van Borsele. Martijn Schuitema was verliefd op haar, wilde met haar trouwen, en Mariska Scheepers was zo aan haar gehecht, dat een leven zonder haar oma voor haar ondraaglijk leek.’

Vledder knikte met een ernstig gezicht.

‘Je hebt gelijk,’ stemde hij in. ‘Als oma doodgaat, zei ze tegen mij, dan hoeft het voor mij ook niet meer.’ Geschrokken door een plotselinge gedachte, keek de jonge rechercheur op. ‘Ze zullen beiden toch geen zelfmoord hebben gepleegd?’

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘Daarom wil ik nadere bijzonderheden weten over het verdwijnen van Mariska Scheepers. In de adolescentie komen zelfmoorden frequent voor. Martijn Schuitema was keurig gekleed… alsof hij op weg was naar een feestelijke gelegenheid. Dat duidt niet op zelfmoordplannen.’

Beiden zwegen. Na een poosje keek Vledder de grijze speurder verward aan.

‘Als… als,’ stotterde hij, ‘Rigobert van Borsele de hand heeft in de verdwijning van zijn moeder… wie heeft er dan de hand in de verdwijning van Martijn Schuitema en Mariska Scheepers?’

De Cock keek naar zijn jonge collega op. In zijn ogen glansde bewondering.

‘Een goede vraag,’ sprak hij ernstig. ‘Maar het antwoord heb ik niet. Sinds het verdwijnen van Martijn Schuitema heb ik al het gevoel dat…’

De oude rechercheur stokte. Er werd op de deur van de recherchekamer geklopt en Vledder riep: ‘Binnen!’

De deur werd ruw opengesmeten en in de deuropening verscheen de gestalte van een kleine tengere vrouw met lang zwart golvend haar. Dreunend stapte ze op De Cock toe.

‘Is ze al boven water?’

De oude rechercheur antwoordde niet. Hij stond op en wees naar de stoel naast zijn bureau.

‘Gaat u zitten, mevrouw Scheepers,’ sprak hij vriendelijk. ‘Ik heb gehoord dat Mariska, uw dochter, is verdwenen.’

Rolandina Scheepers schudde haar hoofd.

‘Mariska,’ verbeterde ze, ‘is niet verdwenen. Ze is gewoon van huis weggelopen. En dat is in mijn ogen iets heel anders.’

De Cock gebaarde in haar richting.

‘Uw man heeft in Purmerend van haar vermissing aangifte gedaan.’

Rolandina Scheepers gromde.

‘Dat moet hij weten,’ sprak ze snibbig. ‘Voor mij hoefde dat niet.’

De Cock keek haar schuins aan.

‘U denkt dat ze na een paar dagen gewoon weer opduikt? Dag ma, hier ben ik weer?’

Rolandina Scheepers knikte.

‘Het is een bevlieging,’ antwoordde ze gelaten. ‘Meer niet. Er is de laatste maanden geen huis met haar te houden.’

De Cock keek haar onderzoekend aan.

‘Was er een ruzie? Ik bedoel, heeft Mariska na een meningsverschil… een felle woordenwisseling, het huis verlaten?’

Rolandina Scheepers schudde haar hoofd.

‘Er was geen ruzie. Ik ontloop haar zoveel mogelijk. En zij mij.’

‘Sinds wanneer is ze weg?’

‘Sinds gistermorgen. Ze is gewoon op tijd naar school gegaan. Halfnegen.’

‘Hoe?’

‘Op de fiets.’

‘Heeft ze iets extra’s meegenomen?’

‘Wat bedoelt u?’

‘Kleding, bagage, proviand?’

Rolandina maakte een weifelend gebaar.

‘Gewoon… net als anders.’

‘Met schooltas?’

‘Die had ze thuisgelaten.’

‘Is ze op school aangekomen?’

Rolandina Scheepers zuchtte.

‘Mijn man is ongeruster dan ik. Toen Mariska ’s nachts van huis wegbleef, is hij de volgende morgen op school gaan informeren. Ze was daar niet aangekomen. Het bleek toen, dat Mariska de laatste tijd wel vaker van school wegbleef.’

‘En dat is u nooit gemeld?’

Rolandina Scheepers snoof.

‘Daar hebben ze op de scholen van tegenwoordig geen tijd meer voor.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Wat droeg ze?’

‘Een verschoten blauwe spijkerbroek en een groen jack met GIANTS in grote witte geblokte letters. In dat jack kon je haar uittekenen.’

‘Heeft ze een vriend?’

Rolandina Scheepers grinnikte.

‘Ik heb haar naar mijn huisarts gestuurd voor de pil. En verder zoekt ze het maar uit.’

De Cock keek haar strak aan.

‘Heeft ze een vriend?’ herhaalde hij.

Rolandina Scheepers trok haar schouders op.

‘Weet ik veel. Tegenwoordig liggen die meiden met dertien jaar al op hun rug.’

De Cock pauzeerde even om zijn gevoelens te ordenen. De houding van Rolandina Scheepers wekte weerzin in hem op. Verachting. De oude rechercheur boog zich iets naar haar toe.

‘Waarom komt u naar mij?’ vroeg hij. ‘Het verdwijnen van uw dochter Mariska is toch een zaak van de politie in Purmerend?’

Rolandina Scheepers gebaarde heftig.

‘Is ze al boven water?’

‘Wie?’

Op het gezicht van Rolandina Scheepers verscheen een valse grijns.

‘Mijn moeder,’ snauwde ze. ‘Marrigje Catharina Stoffels, echtgenote van Hendrik van Borsele.’

Haar stem droop van sarcasme.

De Cock wreef met duim en wijsvinger in zijn ooghoeken. Het was een vermoeid gebaar.

‘Ik heb nog geen spoor van uw moeder kunnen ontdekken,’ antwoordde hij traag.

‘Bent u bij Neel geweest? Daar gaat ze altijd heen als ze in de problemen zit.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Haar vriendin Neel woont in Amersfoort en in die richting is ze niet vertrokken.’

Rolandina Scheepers keek hem nadenkend aan.

‘In welke richting is ze dan vertrokken?’

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus. Onderwijl lette hij scherp op haar reacties.

‘Hoorn,’ antwoordde hij strak.

De onderlip van Rolandina Scheepers trilde.

‘Hoorn?’ herhaalde ze mat.

De Cock knikte.

‘Kent u iemand uit die omgeving?’

Rolandina Scheepers schudde haar hoofd.

‘Heeft ze daar in de buurt iets gekocht?’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Iets gekocht… hoe bedoelt u dat?’

Rolandina Scheepers zwaaide met haar beide armen.

‘Een huis, een villa. Ze heeft altijd gezegd dat ze nog eens iets voor zichzelf wilde kopen.’ Ze keek met een grijns naar hem op. ‘Weet u, dat die vriend van haar, die Martijn Schuitema, ook weg is?’