Albert Baantjer - De Cock en de sluimerende dood

‘Een zilverkleurige Mitsubishi Galant.’

De Cock wipte op zijn tenen. Toen hij de zilverkleurige wagen verderop in het oog kreeg, bleef hij staan en wendde zich tot Vledder.

‘Ga terug,’ gebood hij vriendelijk, ‘naar de steiger achter het bureau en pak onze Golf. Ik stap bij mevrouw Van der Vennen in de auto. Wij komen naar je toe en jij volgt ons vanaf de Oudebrugsteeg.’

Vledder keek hem verwonderd aan.

‘Wat wil je dan?’

‘Naar Medemblik.’

Vledder keek op zijn horloge.

‘Nu nog?’

De Cock knikte nadrukkelijk.

‘Ik wil die villa zien.’

Vledder trok zijn neus iets op.

‘Je bedoelt die onmogelijke villa,’ vroeg hij schamper, ‘waarvan mevrouw Van der Vennen sprak… met de naam van haar man op een koperen naambord?’

De Cock trok zijn gezicht strak.

‘Ik wil die villa van binnen bekijken. Daar moet iets mee aan de hand zijn.’

‘Waarom… een villa is een villa… welke plaat er ook naast de deur hangt.’

De grijze speurder antwoordde niet.

Mevrouw Van der Vennen mengde zich in het gesprek.

‘We kunnen er niet in,’ sprak ze opgewonden. ‘Ik heb geen sleutels.’

De Cock schonk haar een geheimzinnig lachje.

‘Dat is geen probleem.’

Vledder keek zijn oude collega even aan in de stille hoop dat hij van gedachten zou veranderen. Toen hij besefte dat daarop geen kans was, draaide hij zich om en sjokte met zichtbare tegenzin naar de steiger achter het bureau.

Mevrouw Van der Vennen en De Cock liepen verder. De vrouw van de vermoorde architect opende het portier van haar Mitsubishi Galant en nam achter het stuur plaats. De Cock schoof naast haar.

Mevrouw Van der Vennen bestuurde haar fraaie wagen met vaste hand. De Cock nestelde zijn rug in de stoelleuning. Van terzijde bezag de oude rechercheur de scherpe lijnen van haar gezicht… de opgeheven kin, de smalle lippen en de neerhangende mondhoeken. Het profiel, stelde hij vast, van een vrouw op middelbare leeftijd, door het leven gelouterd en gedreven door een onbreekbare wil. Ze staarde strak voor zich op de weg… toonde weinig animo voor een conversatie.

Na het knooppunt Zaandam werd het aardedonker op de snelweg A7. Gejaagd door een felle wind joegen donkere wolken langs de hemel. Zo nu en dan brak de maan even door en toverde zilveren stroken in het landschap. Nabij Hoorn nam de wind nog toe.

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Stormt het altijd in West-Friesland?’

Mevrouw Van der Vennen negeerde zijn opmerking. De situatie, zo meende zij, leende zich niet voor een onschuldig babbeltje over het weer.

‘Bobbejaan,’ sprak ze zacht, ‘bewaarde alle tekeningen van zijn ontwerpen. Hij had daarvoor een speciale kast met laden. Hij gebruikte ook wel oude ontwerpen om daar nieuwe varianten aan toe te voegen.’

Ze reed enige honderden meters zwijgend verder.

‘Ik heb alles overhoopgehaald. De tekeningen van die villa in het uitbreidingsplan Radboudpark in Medemblik waren er niet bij.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Die moeten er toch zijn geweest?’

Mevrouw Van der Vennen knikte instemmend.

‘Absoluut. Anders was er geen bouwvergunning voor de villa verleend. Bobbejaan moet die tekeningen daarna hebben vernietigd of laten vernietigen. Ik begrijp dat niet… vraag mij af… waarom?’

De Cock draaide zich half naar haar toe.

‘Is het mogelijk om een bouwvergunning op naam van een ander aan te vragen?’

‘Hoe bedoelt u dat?’

‘Is het denkbaar, dat een opdrachtgever… een man of een vrouw, die een villa wenst… aan uw man verzoekt om op zijn eigen naam… de naam van de architect… een bouwvergunning aan te vragen?’

Mevrouw Van der Vennen trok haar schouders op.

‘Het is heel ongebruikelijk. Waarom zou men dat doen? Ik zie er het nut niet van in.’

De Cock spreidde zijn handen.

‘Is het onmogelijk?’

Mevrouw Van der Vennen maakte een hulpeloos gebaar.

‘Dat weet ik niet,’ sprak ze onzeker. ‘Ik heb wel ontdekt dat ook de grond van de villa, ruim duizend vierkante meter, op naam van mijn man staat.’

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘De overdracht van de grond geschiedt toch bij een notaris?’

Mevrouw Van der Vennen knikte.

‘Dat moet volgens de wet.’

‘En de notaris verlangt voor de overdracht deugdelijke legitimatiebewijzen.’

‘Inderdaad.’

‘Die moet uw man hebben getoond.’

‘Zeker.’

De Cock strekte zijn rechterhand naar haar uit.

‘Heeft uw man nooit met u over de grond en de villa gesproken?’

Mevrouw Van der Vennen schudde haar hoofd.

‘Onbegrijpelijk.’

De Cock ademde diep.

‘Ik vermoed,’ verzuchtte hij, ‘dat uw man zich bewust in een wespennest heeft gestoken.’

Mevrouw Van der Vennen kneep haar dunne lippen samen.

‘Bobbejaan,’ reageerde ze fel, ‘moet zich door edele motieven hebben laten leiden… een andere mogelijkheid is er niet.’

‘Toch was hij jegens u niet openhartig.’

‘Daarvoor zal hij zijn reden hebben gehad.’

De Cock glimlachte.

‘Het beeld van uw man blijft onbeschadigd?’

‘Absoluut.’

Bij de afslag Medemblik verlieten ze de snelweg. De Cock keek of Vledder nog volgde. Tot zijn geruststelling draaiden de koplampen van de Golf met de afslag mee.

Ze reden verder over een smalle tweebaansweg met rechts weilanden en links een dijk.

De Cock drukte zich iets omhoog.

‘Kunt u het vinden in het donker?’

Mevrouw Van der Vennen knikte.

‘Ik ben in deze streek geboren en getogen. Een echte West-Friezin. Ik heb voor mijn huwelijk met Bobbejaan in het centrum van Medemblik gewoond. De villa ligt niet ver van de nieuwe begraafplaats Zorgvlied.’

De Cock keek haar van terzijde aan.

‘Bobbejaan van der Vennen,’ sprak hij strak, maar niet onvriendelijk, ‘begaafd architect… over de doden niets dan goeds.’

Mevrouw Van der Vennen staarde door de voorruit. Haar mond bleef gesloten.

Na een tocht door stille en verlaten straten draaide mevrouw Van der Vennen de auto een smal pad op en bracht de wagen tot stilstand. Vledder stopte met zijn Golf achter hen.

De maan brak even door en scheen luttele seconden zacht glanzend op een fraai ogende witte villa met een dak van zwarte, geglazuurde pannen.

Mevrouw Van der Vennen strekte haar handen voor zich uit… de handpalmen omhoog. Het was een devoot gebaar.

‘De stijl van mijn Bobbejaan.’

Haar stem trilde en haar ogen glansden.

Een donkere wolk schoof voor de maan en drukte de betovering weg.

Ze stapten uit en Vledder voegde zich bij hen. Behoedzaam liepen ze op de toegangsdeur toe. Het grove grind knarste onder hun voeten.

De Cock bekeek de zware koperen naamplaat. Hij wendde zich tot Vledder.

‘Als ons onderzoek hier vanavond niets oplevert, probeer dan uit te vinden wie de opdracht heeft gegeven om deze plaat te maken.’

Mevrouw Van der Vennen keek naar hem op.

‘Dat was mijn man. Ik heb de rekening voor deze plaat in zijn administratie gevonden.’

De Cock vroeg niet verder. Hij diepte vanuit zijn broekzak het apparaatje op dat hij eens, lang geleden, van zijn vriend en ex-inbreker Handige Henkie had gekregen toen die besloot om voortaan het smalle pad der deugd te volgen. Het was een koperen houdertje met uitschuifbaar een keur van sleutelbaarden.

De Cock bekeek het slot en koos met kennersblik de juiste sleutelbaard.

Vledder tikte op zijn rug.

‘Zou je niet eerst bellen?’ vroeg hij afkeurend.

De Cock draaide zich half om.

‘Wij hebben zojuist van mevrouw Van der Vennen het verzoek gekregen haar behulpzaam te zijn om toegang tot haar eigen woning te verkrijgen.’ Het klonk wat spottend. Hij keek schuins hoofdknikkend naar de vrouw.