Albert Baantjer - De Cock en de sluimerende dood

Vledder keek hem verward aan. ‘Hoe kom je daarbij?’ riep hij verrast. ‘Heb jij haar lijk gezien?’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Dat hoeft niet,’ antwoordde hij gelaten. ‘Men kan de zekerheid hebben dat iemand is overleden, zonder zijn lijk te hebben gezien.’

Vledder snoof. ‘Die zekerheid heb jij?’

In zijn stem trilde ongeloof.

De Cock klopte met de toppen van zijn vingers een paar maal tegen zijn borst. ‘Als ik hier vanbinnen niet de zekerheid had, dat de oude mevrouw Van Borsele iets was overkomen, dan had ik dit onderzoek allang gestaakt.’

‘Gestaakt?’

De Cock knikte. ‘Ik ga toch niet voor joker achter een oude vrouw aan hollen, die spelletjes speelt met mensen… zoals Rolandina Scheepers ons wil doen geloven?’

Vledder boog beschaamd zijn hoofd.

‘Ik geloof daar ook in,’ antwoordde hij zacht. ‘Het is, mijns inziens, de enige verklaring voor het verdwijnen van die drie.’

De Cock keek naar hem op. ‘Heb je die huisarts in Nibbixwoud al gebeld?’

‘Ja.’

‘En?’

Vledder schudde zijn hoofd. ‘Het leverde niets op,’ antwoordde hij triest. ‘De arts kende geen oude dame van de beschrijving die ik hem gaf. En de naam Van Borsele zei hem niets.’

De jonge rechercheur maakte een moedeloos gebaar.

‘Zullen we zelf naar Nibbixwoud gaan?’ opperde hij. ‘Het aantal boeren met caravans op hun erf zal toch niet zo groot zijn.’

De Cock keek op de grote klok boven de toegangsdeur van de grote recherchekamer.

‘Daar is het nu te laat voor. Als we daar aankomen is het donker. We kunnen veel beter morgenochtend een truc uithalen.’

‘Een truc?’

De Cock knikte.

‘We gaan morgen met onze Golf naar Nibbixwoud en bellen vandaar Rigobert van Borsele met de vraag waar hij zijn caravan heeft staan.’

Vledder trok zijn wenkbrauwen samen.

‘En doen voorkomen of wij vanuit het politiebureau aan de Warmoesstraat bellen?’

De Cock knikte instemmend.

‘En als Rigobert van Borsele ons een verkeerd erf opgeeft, dan hebben we genoeg tijd om dat ter plekke te verifiëren voor hij eventueel vanuit Amsterdam naar Nibbixwoud komt om zijn gegijzelde moeder ergens anders onder te brengen.’

De ogen van Vledder begonnen te glinsteren.

‘Als hij ons een verkeerd erf opgeeft,’ sprak hij enthousiast, ‘dan is dat toch een bewijs dat hij iets voor ons heeft te verbergen.’

De Cock plukte aan zijn onderlip.

‘Zijn oude moeder?’

In de stem van de grijze speurder vibreerde de twijfel.

De deur van de grote recherchekamer werd zonder kloppen opengedaan. In de deuropening stond een vrouw. De Cock herkende haar onmiddellijk. Hij stond van zijn stoel op en liep op haar toe.

‘Mevrouw Van der Vennen.’ Hij keek op de klok boven de deur. ‘Zo laat nog in Amsterdam?’

De oude rechercheur leidde haar naar de stoel naast zijn bureau.

‘U… eh, u had al op uw bed moeten liggen.’

Mevrouw Van der Vennen keek naar hem op.

‘U ligt toch ook niet op uw bed?’ riep ze verongelijkt.

De Cock ging glimlachend zitten.

‘Sommige rechercheurs kunnen pas van hun nachtrust genieten, als de zaak die zij onder handen hebben, is opgelost.’

‘Zo’n rechercheur bent u?’

De Cock maakte een afwerend gebaar.

‘Ik heb per dag wel een paar uur slaap nodig.’ De grijze speurder keek haar scherp onderzoekend aan. ‘U ook,’ sprak hij ernstig. ‘En ik heb het vermoeden dat u zich daar niet aan houdt.’

Mevrouw Van der Vennen schudde haar hoofd.

‘Het wil niet,’ verzuchtte ze. ‘Ik kan de dood van Bobbejaan niet verwerken. Ik ben zelfs nog niet aan een rouwproces toe. Ik heb geen echt verdriet. Ik zit alleen vol opgekropte haat jegens de man of vrouw die mijn man uit mijn leven heeft weggerukt. Daar ben ik dag en nacht mee bezig. Ik word overspoeld… verteerd door gevoelens van wraak en vergelding.’

De Cock kauwde op zijn onderlip.

‘Ik was als jochie een opvliegend kereltje… gauw klaar met mijn vuisten, of ik sloeg er met mijn klomp op los. Mijn oude moeder had dan altijd een paar bijbelteksten bij de hand. Gij zult niet wraakzuchtig of haatdragend zijn! riep ze dan bestraffend. En als ik mij opstandig verweerde en mij erop beriep, dat ik uit gevoelens van rechtvaardigheid had gehandeld, dan zei ze: Mij komt de wrake, spreekt de Heere. ’

Mevrouw Van der Vennen trok een nors gezicht.

‘De wraak van de Heer is mij niet goed genoeg… en duurt mij te lang.’

De Cock schudde afkeurend zijn hoofd en liet het onderwerp rusten.

‘Bent u toevallig in Amsterdam?’ vroeg hij voorzichtig.

‘Nee.’

De Cock keek haar schattend aan.

‘U bent vanavond uit Wervershoof gekomen alleen om mij te bezoeken?’

Mevrouw Van der Vennen knikte.

‘Met de auto. Ik heb hem in de binnenstad geparkeerd, en als ze hem stelen, dan reken ik erop dat u mij thuisbrengt.’

De Cock glimlachte.

‘Die belofte doe ik.’

Mevrouw Van der Vennen knipte het lederen tasje op haar schoot open.

‘Ik ben nu al dagen de administratie van mijn man aan het uitspitten. Ik leef nog steeds met het idee dat ik zelf de raadsels rond zijn dood kan oplossen. Tot mijn stomme verbazing vond ik tussen zijn papieren een aanslagbiljet onroerendgoedbelasting van de gemeente Medemblik.’

De Cock keek haar verrast aan.

‘U woont toch in Wervershoof?’

Mevrouw Van der Vennen knikte.

‘Mijn man en ik hebben niets in Medemblik.’ Haar mond gleed half open. ‘Toch had mijn man die belastingaanslag betaald.’

De Cock gebaarde in haar richting.

‘Voor welk onroerend goed in Medemblik was die belasting dan opgelegd?’

‘Een woonhuis in het uitbreidingsplan Radboud.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘En dat bezit u niet?’

Mevrouw Van der Vennen schudde haar hoofd.

‘Niet dat ik weet. Bobbejaan heeft met mij nooit over een woonhuis in het plan Radboud gesproken. Vanmorgen ben ik met die aanslag naar het stadhuis in Medemblik gegaan. Daar werd mij gezegd dat het huis wel degelijk op naam van mijn man stond.’

De Cock keek haar gespannen aan.

‘En toen?’

‘Ik ben dat woonhuis in het uitbreidingsplan Radboud in Medemblik gaan opzoeken. Het bleek een kapitale villa met witgeglazuurde gevelstenen… onmiskenbaar de zwierige bouwstijl van mijn man.’

‘Was de villa bewoond?’

Mevrouw Van der Vennen sloot even haar ogen.

‘Ik heb gebeld… een paar maal. Niemand reageerde. Ik kon ook niet horen of er binnen inderdaad een bel overging. Daarna heb ik geprobeerd om via de ramen naar binnen te gluren, maar ik kon niets zien. De gordijnen waren dicht.’

Ze zweeg even. Zonder iets te hebben laten zien, knipte ze met trillende vingers haar handtasje weer dicht.

‘Ik heb meer dan een halfuur naar de hoofdingang staan kijken,’ lispelde ze.

‘Waarom?’

Mevrouw Van der Vennen sloot opnieuw haar ogen. Haar boezem gleed op en neer.

‘Naast de deur,’ sprak ze zacht, ‘was een grote koperen naamplaat met zwarte verzonken letters… Bobbejaan Van der Vennen , stond er… architect .’

Met mevrouw Van der Vennen in hun midden verlieten de beide rechercheurs het bureau Warmoesstraat. Ondanks het kille winderige weer was het druk op straat. Prostitutie kent geen jaargetijden, geen malaise. Ze wurmden zich door de voortschuifelende menigte in de richting van het hotel Krasnapolsky.

De Cock blikte opzij.

‘Staat daar uw wagen?’

Mevrouw Van der Vennen knikte.

‘Ik vond gelukkig aan de rechterkant nog een plekje waar ik hem kwijt kon. Ik hoop dat hij daar nog staat… onbeschadigd.’

‘Wat is het voor een auto?’