Baantjer - De Cock en een dodelijk rendez-vous

‘Hendrik Noorddijk… het kalmste en bedachtzaamste bendelid was bang dat de politie zo veel bewijzen tegen hen zou vergaren, dat ze tot arrestatie konden overgaan. Hij wist zijn medebendeleden ervan te overtuigen dat het beter was om te stoppen en in het buitenland van de revenuen te gaan genieten.’

Vledder glimlachte.

‘Ze gingen naar Spanje.’

De Cock knikte.

‘Met de strikte opdracht om ook in Spanje zo min mogelijk contact met elkaar te onderhouden. Pas na zeven jaar zouden ze elkaar in Amsterdam weer ontmoeten.’

Vledder declameerde:

‘Een rendez-vous in Amsterdam.’

Het gezicht van De Cock versomberde.

‘Zo later bleek: een dodelijk rendez-vous.’

Fred Prins vroeg om aandacht.

‘Ik hoor nog steeds niets van een schat.’

De Cock nam nog een slok van zijn cognac.

‘De meeste juwelen,’ legde hij uit, ‘zijn eenvoudig van aard en constructie. Die juwelen zijn gemakkelijk te verhandelen en leveren weinig gevaar voor herkenning. De meer kostbare sieraden, soms unieke exemplaren, zijn veel moeilijker verhandelbaar. Ze worden gemakkelijker herkend. Toen de bendeleden besloten om te stoppen, hadden ze nog een ruime voorraad van dat soort meer specifieke sieraden. Men besloot met de verkoop daarvan te wachten tot de commotie rond de spectaculaire juwelendiefstallen was weggeëbd.’

Appie Keizer lachte.

‘Dat was dus de werkelijke reden van het rendez-vous.’

De Cock knikte.

‘De bendeleden hebben er lang over vergaderd waar men de voorraad zolang zou verstoppen. Haagse Bertus, die vrij veel in het hotel De Veilige Haven in Amsterdam overnachtte, bracht het plan naar voren om de overgebleven buit onder de vloer van een van de gelijkstraatse hotelkamers van het hotel in de kruipruimte te verstoppen. Volgens hem kwam niemand op het idee om daar naar een schat te gaan zoeken.’

Fred Prins keek hem aan.

‘Dat gebeurde?’

De Cock knikte.

‘De vier bendeleden namen voor een nacht hun intrek in De Veilige Haven, braken voorzichtig de vloer open… Hendrik Noorddijk was van oorsprong timmerman… legden drie koffers met juwelen in de kruipruimte en timmerden de vloer weer zorgvuldig dicht.’

Fred Prins trok een denkrimpel in zijn hoofd.

‘Waarom werden die moorden begaan?’

De Cock zuchtte.

‘Men vertrouwde elkaar niet. De dag van het rendez-vous was de eerste augustus… Men zou bij elkaar komen in de woning van de moeder van Haagse Bertus in de Jordaan.

De Shovel, die altijd al van mening was dat hij een groter aandeel van de buit verdiende, omdat hij de grootste risico’s liep, was al twee weken eerder in Amsterdam.

Tot zijn verrassing bleek dat De Veilige Haven niet meer bestond, maar was omgebouwd tot een hoerenkast. Terwijl hij voor zichzelf probeerde te achterhalen in welk kamertje precies de buit was verborgen, ontdekte hij dat nog iemand anders belangstelling had… Albertus van Zoggel… alias Haagse Bertus.

De Shovel was woedend. Hij concludeerde terecht dat Haagse Bertus er op uit was om de buit alleen voor zichzelf op te eisen. Hij hield het voormalige hotelletje nauwlettend in het oog en was vrijwel getuige van de moord door Albertus van Zoggel op Charmaine Dupuitrain. Toen hij de volgende avond Haagse Bertus het peeskamertje zag binnengaan, overviel hij hem en wurgde hem met een stuk elektriciteitsdraad.’

Vledder grijnsde.

‘De tweede moord.’

De Cock knikte.

‘De Shovel besloot snel toe te slaan voordat de andere bendeleden op het rendez-vous kwamen. Toen hij de avond daarna bij het peeskamertje kwam, vond hij de sponningen en de toegangsdeur versplinterd en trof in het kamertje de onhandige Charles van Milschot met een groot model schroevendraaier in zijn hand. Na een korte worsteling legde hij ook Juwelen Charles een stuk elektriciteitsdraad om zijn nek en wurgde hem.’

Jaap Alberts fronste zijn wenkbrauwen.

‘Hoe kreeg u De Shovel zover dat hij op een afspraak met Hendrik Noorddijk inging?’

De Cock plukte aan zijn neus.

‘Nadat wij in Den Haag een bezoek aan zijn vader hadden gebracht, besloot Hendrik Noorddijk op mijn verzoek tot samenwerking in te gaan. Hendrik was vooral woedend op De Shovel om de moord op zijn vriend en oude penozemaat Haagse Bertus. Hij schatte dat De Shovel zich in Amsterdam ophield bij een vroegere vriendin van hem in de Kinkerstraat. In mijn bijzijn voerde Hendrik Noorddijk een telefoongesprek met De Shovel, waarbij hij hem rechtstreeks van de moord op Haagse Bertus en Juwelen Charles beschuldigde. Hij stelde De Shovel voor de keuze: óf hij… Hendrik Noorddijk… biechtte alles bij de politie op… óf hij en De Shovel deelden samen de buit.’

Appie Keizer grinnikte.

‘De Shovel had maar weinig keus.’

De Cock glimlachte.

‘Ik rekende er min of meer op dat De Shovel in het peeskamertje een poging zou ondernemen om Hendrik Noorddijk te wurgen.’

Jaap Alberts knikte.

‘Als ik niet zo vlug onder dat bed vandaan was gekomen, dan had Hendrik Noorddijk nu niet meer geleefd.’ De jonge diender schudde triest zijn hoofd. ‘Allemensen, wat heeft De Shovel een kracht in zijn beide armen. Ik had de grootste moeite om hem naar de grond te krijgen.’

Fred Prins boog zich opnieuw naar voren.

‘Wat gebeurt er nu met die schat?’

De Cock ademde diep.

‘Men zal proberen om de oorspronkelijke eigenaars te vinden. Heeft een verzekeringsmaatschappij een uitbetaling gedaan, dan krijgt die de beschikking over dat deel van de juwelen.’

‘En de vroegere buit?’

‘Je bedoelt het vermogen dat de bendeleden zich hadden verworven?’

‘Precies.’

‘Daar zal het zogeheten Pluk-ze-team zich wel over ontfermen.’

Fred Prins gniffelde.

‘Niet leuk voor Hendrik Noorddijk.’

De Cock maakte een hulpeloos gebaar.

‘Híj leeft nog.’

De oude rechercheur stond op. De lange uiteenzetting had hem wat vermoeid. Hij strekte even zijn rug en ging toen weer zitten. De grijze speurder schonk nog eens in. Het gesprek werd algemener en de wurgmoorden in het peeskamertje raakten wat op de achtergrond.

Mevrouw De Cock kwam uit de keuken met schalen vol lekkernijen en liep presenterend rond. De oude rechercheur placht op strikt vertrouwelijke momenten wel eens te onthullen dat hij zijn lang en gelukkig huwelijksleven mede dankte aan de culinaire gaven van zijn vrouw.

Het was al vrij laat toen de laatste gasten vertrokken. De Cock liet zich onderuitzakken in zijn fauteuil en nam zijn derde glas. Zijn vrouw schoof een poef bij en ging pal voor hem zitten.

‘Dat je niet eerder aan De Shovel hebt gedacht!’ sprak ze met een licht verwijt. ‘Je had hem bij die eerste moord al in je handen.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik wist op dat moment nog niets. Het enige verwijt dat ik mijzelf kan maken, is dat ik aan De Shovel had moeten denken toen ik erachter kwam dat alle bendeleden jarenlang in Spanje hadden vertoefd. Van Hans Rijpkema wist ik dat De Shovel een huis aan de Costa Brava had gekocht.’

Mevrouw De Cock glimlachte.

‘Het zij je vergeven.’

Ze zweeg even en staarde voor zich uit.

‘Weet je wat mij in deze zaak het meest pijn heeft gedaan?’

De Cock keek haar vertederd aan. Hij raadde het antwoord.

‘De dood van Charmaine Dupuitrain.’

Zie: De Cock en de geur van rottend hout.

Kamertje waar een hoer haar klanten afwerkt.

Technische Opsporings-en Herkennings Dienst.