Baantjer - De Cock en een dodelijk rendez-vous

Hij zwaaide wild met zijn armen.

‘Wie wil hier nog gaan pezen?’

De Cock trok zijn linkerschouder iets op. ‘Mensen vergeten snel,’ sprak hij achteloos. ‘Over een paar weken praat niemand er meer over.’

Witte Gijssie grinnikte met een snik. ‘In nog geen week… drie moorden in datzelfde gore kamertje.’

De Cock knikte instemmend. ‘Wanneer ontdekte je het?’

‘Een halfuurtje geleden. Ik kwam naar buiten en zag dat de deur was opengebroken… ruw, onbehouwen, door iemand die er geen sjoege van heeft. Dat slot maak je met een paperclip open. Die Don Quichot heeft de halve deurstijl versplinterd om binnen te komen.’

De Cock bekeek even vluchtig de vernielingen. ‘Wat heb je gedaan?’

Witte Gijssie maakte een vertwijfeld gebaar. ‘Ik begreep er niks van,’ riep hij opgewonden. ‘Iedere idioot weet toch dat er in een peeskamertje op de Wallen niets te halen is. Wat is er van waarde? Je moet toch wel…’

De Cock onderbrak hem. ‘Je bent naar binnen gegaan?’

‘Allicht.’

‘Ergens aangekomen met je handen?’

Witte Gijssie schudde zijn hoofd. ‘Ik ben zo langzamerhand een expert… Handjes in de zakken.’

‘Ken je de man?’

Witte Gijssie schudde opnieuw zijn hoofd. ‘Nooit eerder gezien.’

‘Iets bijzonders opgemerkt?’

Witte Gijssie dacht even na. ‘Er staat een koffertje op het peesbed.’

De Cock wuifde. ‘Ga maar naar boven. We komen straks wel een verklaring van je opnemen.’

‘Waarom? Kun je niet onthouden wat ik je tot nu toe verteld heb?’

De Cock glimlachte. ‘Het is goed, Gijssie,’ sprak hij sussend. ‘En… eh, laat dat laken voorlopig nog maar hangen. Drie doden hebben een lange rouwtijd nodig.’

Het klonk cynisch.

De oude rechercheur duwde met zijn voet de deur van het peeskamertje verder open.

Op de vloer, naast het peesbed, lag op zijn rug een breedgeschouderde man met een zongebruind gelaat. Naast de rechterhand van de dode lag een groot model schroevendraaier. De donkerblonde haren van de man, iets grijzend aan de slapen, waren strak naar achteren gekamd. Zijn tong hing half uit zijn mond en zijn ogen waren wijd opengesperd. Het bood een gruwelijke aanblik.

De Cock knielde bij de dode neer. Dun, wit, tweesnoerig elektriciteitsdraad was diep in zijn hals gedrongen. Een uiteinde van de draad lag in een kleine bocht een paar centimeter boven de linkerschouder. Het andere einde liep achter het hoofd van de dode om. De moordenaar had zijn slachtoffer duidelijk van achteren benaderd en de draad over zijn hoofd getrokken.

De Cock kwam overeind. Getroffen door een golf van verbittering keek hij op de dode neer. Zijn blik gleed van het dode gezicht naar een klein bruin koffertje op het peesbed. Achter het koffertje lag opgevouwen een lichtgroene trenchcoat.

Bram van Wielingen kwam het kamertje binnen, zette zijn aluminium koffertje op de vloer en keek rond. In zijn ogen glansde verbazing.

‘Wat is dit… een slachthuis?’

‘Een voormalig peeskamertje van een hoer,’ antwoordde De Cock laconiek. ‘Meer niet.’

Bram van Wielingen keek hem vertwijfeld aan. ‘Dit is toch van de week de derde?’

De Cock maakte een hulpeloos gebaar. ‘Ik kan er niets aan doen.’

‘Ben je al iets verder?’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Geen steek.’

Bram van Wielingen keek zoekend om zich heen. ‘Waar is Vledder?’

‘Op Westgaarde. Naar de sectie van het vorige slachtoffer. Heb je hem daar niet ontmoet?’

Bram van Wielingen schudde zijn hoofd. ‘Ben Kreuger is daar wel heen. Ik heb een jonge plaatsvervanger gestuurd… een leerling-fotograaf, die nog nooit een lijk voor zijn lens heeft gehad.’

De Cock grinnikte. ‘Leuk voor die jongen.’

Bram van Wielingen negeerde de opmerking. ‘Weet je inmiddels al wie die dode is?’

De Cock knikte. ‘Albertus van Zoggel, een man met een rumoerig verleden en een groot strafblad.’

Bram van Wielingen wees naar de dode op de vloer. ‘En weet je wie hij is?’

De Cock knikte opnieuw. ‘Ene Charles van Milschot. Een charmante man. En de slechtste inbreker die ik ooit heb ontmoet. Ik heb gisteravond nog met hem gesproken. Als hij mij toen volledige opening van zaken had gegeven, dan had hij vermoedelijk nu nog geleefd.’

De oude rechercheur klemde zijn lippen opeen. ‘Het ergste is, dat ik had gehoopt om via hem tot een oplossing te komen.’

Bram van Wielingen grijnsde. ‘Misschien was de moordenaar daar wel bang voor.’

De Cock zuchtte diep. ‘Naar mijn stellige overtuiging wist deze man waarom en door wie Albertus van Zoggel werd vermoord.’

Bram van Wielingen pakte zijn Hasselblad uit zijn aluminium koffertje en monteerde een flitslicht. Snel en met groot vakmanschap liet hij zijn camera het werk doen.

Plotseling liet hij zijn fraaie Hasselblad verwonderd zakken.

De Cock keek hem verrast aan. ‘Wat is er?’

Bram van Wielingen wees. ‘Die roestige pedaalemmer staat alweer op een andere plek.’

De Cock had moeie voeten.

Met een van pijn vertrokken gezicht tilde hij zijn benen omhoog en legde ze heel voorzichtig op zijn bureau. Het was daarbij alsof duizenden kleine duiveltjes met even zovele spelden in zijn kuiten prikten. Het was een slecht teken, wist hij. Telkens wanneer de zaken niet naar wens verliepen, wanneer hij het gevoel had steeds verder van de oplossing weg te drijven, kroop de vermoeidheid in zijn voeten en speelden geniepige duiveltjes hun sadistisch spel.

Wat hem het meest benauwde, was het onheilspellende gevoel dat het nog niet was afgelopen, dat er nog meerdere soortgelijke moorden zouden worden gepleegd. Hoewel hij het rationeel niet kon onderbouwen, bleef dat gevoel hem beheersen.

Vledder keek hem bezorgd aan. Hij kende het beruchte kwaaltje van zijn oudere collega.

‘Is het weer zover?’

De Cock knikte. ‘“Het is psychisch,” zegt Jan van Keulen.’

‘Wie is Jan van Keulen?’

‘Mijn huisarts. Ik heb uitgelegd wanneer ik die pijn voel. Volgens hem vormen mijn voeten een soort barometer, die de stand van het onderzoek aangeeft.’ Hij grijnsde. ‘En dat is niet bepaald zonnig.’

Met duim en wijsvinger kneep De Cock even stevig in zijn kuiten. Soms hielp het. Hij keek op.

‘Hoe was de herkenning op Westgaarde?’

‘Rustig. Dokter Rusteloos had de uitstekende tong van Albertus van Zoggel weggewerkt. Het slachtoffer lag er redelijk ontspannen bij… niet zo gruwelijk meer.’

‘En moeder Van Zoggel?’

Vledder glimlachte.

‘Ze gedroeg zich heel dapper… leek onbewogen. Maar plotseling boog ze zich ver naar hem toe tot pal bij zijn oor. Ik was bang dat ze hem zou aanraken… omhelzen. Maar dat deed ze niet. Ze fluisterde heel zacht… alsof het alleen voor hem bestemd was: “Rotjoch, ik had je voorspeld dat het zo zou aflopen.”’

De Cock staarde even peinzend voor zich uit. Hij had in zijn lange rechercheleven veel moeders van slechte zonen ontmoet en hun verdriet geproefd.

‘Hoe heb je het vervoer geregeld?’ vroeg hij na een poosje.

‘Met Ben Kreuger. Toen ik hem de naam van het slachtoffer noemde, heeft hij met het hoofdbureau gebeld. De vingerafdrukken van Albertus van Zoggel zaten al in de collectie. Hij heeft moeder Van Zoggel en Sylvia van Rosmalen naar huis gebracht. De dactyloscoop had nog plaats genoeg in zijn wagen.’

‘Leverde de sectie nog bijzonderheden?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Het gebruikelijke beeld bij een verwurging,’ antwoordde hij achteloos. ‘Volgens dokter Rusteloos zou Albertus van Zoggel toch niet oud zijn geworden. Hij had een ernstige hartafwijking.’

De Cock glimlachte.

‘Dat wist zijn moordenaar niet.’

De oude rechercheur wreef nog eens over zijn pijnlijke kuiten. ‘Ik was vanmorgen diep teleurgesteld toen ik in het voormalige peeskamertje van Charmaine Dupuitrain het lijk van Charles van Milschot aantrof.’