Baantjer - De Cock en een dodelijk rendez-vous

De Cock grijnsde. ‘Dat soort mannen denkt anders over vrouwen dan wij. Het is voor ons ondenkbaar om een vrouw die je zegt lief te hebben, als hoer op de Wallen te installeren.’

De oude rechercheur maakte een schouderbeweging.

‘Ik vermoed,’ ging hij grijnzend verder, ‘dat hij prostitutie een aardige oplossing vond om de vakantie in zijn villa in Spanje zorgeloos en ongestoord te kunnen voortzetten.’

‘Ten koste van die arme Sylvia van Rosmalen.’

‘Precies.’

Vledder trok een vies gezicht. ‘Ik krijg net zo’n hekel aan die man als ik aan Gerard van Kastelen heb.’

De jonge rechercheur reed de Oudebrugsteeg in en parkeerde de Golf op de gladde houten steiger achter het bureau.

De Cock stapte lachend uit. Samen slenterden ze de steiger af.

Ondanks de miezerige motregen was het gezellig druk op het Damrak. Flitsende neonreclames in bonte kleuren weerspiegelden speels in het natte asfalt. Over het brede trottoir flaneerden meest in plastic gehulde toeristen. Ze kakelden tegen elkaar in een kakofonie van vreemde keelklanken.

De Cock trok de kraag van zijn regenjas omhoog en schoof zijn hoedje iets naar voren.

‘Er wordt bij ons in Amsterdam,’ gromde hij, ‘vrijwel geen Hollands meer gesproken.’

Vledder reageerde niet.

Op het overdekte terras van De Roode Leeuw was geen plaats meer vrij. De Cock gebaarde breed naar de vele tafeltjes en stoelen.

Hij liep naar de portiersloge. De oude rechercheur kende de man aan de balie al vele jaren. Hij lichtte beleefd zijn hoedje en gebaarde naar een pluchen bank in de hal.

‘Mogen wij bij u wachten,’ vroeg hij vriendelijk, ‘tot de heer Van Milschot thuiskomt?’

De portier glimlachte. ‘Dan mag u hier wel een kamer bestellen.’

De Cock keek de portier wat verward aan. ‘Ik begrijp u niet.’

De portier wees naar een klok achter zich. ‘Een minuut of tien geleden kwam de heer Van Milschot hier bij mij aan de balie. Hij was in gezelschap van een knappe jonge vrouw. De heer Van Milschot vroeg mij of ik een taxi voor de jongedame wilde bestellen.’

‘En dat hebt u gedaan?’

De portier knikte. ‘Kort nadat de jongedame met de taxi was vertrokken, kwam de heer Van Milschot van zijn kamer met een klein valies en vroeg de rekening.’

De Cock trok zijn neus iets op.

‘De rekening?’

De portier knikte opnieuw. ‘De heer Van Milschot verblijft hier niet meer.’

Toen De Cock de volgende morgen de grote recherchekamer binnenstapte, trof hij Vledder alweer achter zijn elektronische schrijfmachine. Toen hij zijn oude collega in het oog kreeg, keek hij op en liet zijn vingers rusten.

‘Je bent laat.’

De Cock zwaaide zijn oude hoedje missend naar de kapstok.

‘Een goede gewoonte,’ grinnikte hij.

Vledder tikte met een kromme vinger op zijn polshorloge.

‘De gerechtelijke sectie is om elf uur,’ riep hij geïrriteerd, ‘en voor die tijd moet ik Sylvia van Rosmalen en moeder Van Zoggel nog ophalen voor de herkenning.’

De Cock plooide zijn lippen in een tuitje.

‘Dat red je nog wel,’ sprak hij geruststellend. ‘Je hebt nog een uur en drie kwartier.’ Hij trok zijn regenjas uit en drapeerde die over de leuning van zijn bureaustoel. ‘Heb je onze vrienden nog nagetrokken?’

Vledder knikte. Hij trok een lade van zijn bureau open en nam daaruit een A-viertje met aantekeningen.

‘Albertus van Zoggel had een strafblad van hier tot ginder. Moeder Van Zoggel had gelijk. In zijn jonge jaren was Albertus vooral in en om Den Haag berucht. Hij had al veroordelingen op zeer jeugdige leeftijd. Het vreemde is, dat die reeks misdrijven zeven jaar geleden plotseling stopte.’

De Cock grijnsde.

‘Toen had hij genoeg gestolen en ging hij met een rijke buit naar Spanje.’

Vledder verschoof zijn aantekeningen.

‘Van Charles van Milschot hebben we niets… totaal niets. Ik zal vanmiddag na de sectie proberen of ik nog andere kanalen kan aanboren. Bij het bevolkingsregister in Amsterdam is hij nooit ingeschreven geweest. Ook in Den Haag kennen ze hem niet.’

‘En Hendrik Noorddijk?’

Vledder glimlachte.

‘Hetzelfde verhaal als Albertus van Zoggel. Al vrij jong gestart. Een waslijst van misdrijven… meest ernstige vermogensdelicten… waaraan zeven jaar geleden plotseling een einde kwam.’

‘Hebben ze wel eens samen geopereerd?’

Vledder knikte. ‘In hun jonge jaren. Later ben ik geen delicten meer tegengekomen waaraan ze beiden deelnamen. Het lijken individualistische acties.’

De Cock trok een grimas. ‘Het zou mij niets verbazen als ook Hendrik Noorddijk een onderkomen in Spanje heeft gevonden.’

Vledder spreidde zijn handen. ‘Als hij bij de illustere luitjes van het rendez-vous behoort, dan zal ook Hendrik Noorddijk vandaag of morgen wel in Amsterdam opduiken.’

De Cock wreef zich achter in zijn nek. ‘Misschien ziet hij van het rendez-vous af.’

‘Waarom?’

‘Angst.’

‘Waarvoor?

‘Om hetzelfde lot te ondergaan als zijn vroegere gabber in het kwaad.’

Vledder keek hem verrast aan. ‘Jij denkt dat…’

Verder kwam hij niet.

De telefoon op het bureau van De Cock rinkelde. De jonge rechercheur boog zich voorover en greep de hoorn.

De Cock keek toe en zag hoe het gezicht van Vledder verstrakte. Na enkele seconden legde hij de hoorn op het toestel terug.

De oude rechercheur keek hem schuins aan.

‘Wie was dat?’

‘Witte Gijssie.’

‘Wat moest die?’

‘Er is ingebroken in het vroegere peeskamertje van Charmaine Dupuitrain.’

‘En?’

Vledder slikte. ‘Er ligt daar weer een dode man met een stuk elektriciteitsdraad om zijn strot.’

De Cock maakte een berustend gebaar. ‘Ga jij maar naar Westgaarde,’ verzuchtte hij. ‘We hebben die herkenning nodig en je kunt dokter Rusteloos niet laten wachten.’

‘Ga je alleen?’

De Cock knikte. ‘Maak je geen zorgen,’ sprak hij geruststellend. ‘Ik kan het best alleen af.’ De oude rechercheur keek glimlachend naar zijn jonge collega op. ‘Al vind ik het uiteraard plezieriger als jij erbij bent.’

Vledder wees naar de telefoon. ‘Zal ik de meute voor je waarschuwen?’

De Cock nam zijn regenjas over zijn arm en raapte zijn hoedje van de vloer. ‘Doe dat.’

Wuivend verliet hij de grote recherchekamer.

De Cock slenterde vanuit de Warmoesstraat op zijn gemak naar de Lange Niezel. Hij had zijn regenjas aangetrokken. Het was killer dan de voorgaande dagen. Er scheen een waterig zonnetje dat weinig warmte bracht.

Er liepen maar weinig mensen in de Lange Niezel. In de morgenuren maakte het smalle straatje een slaperige indruk. De sekstheaters waren gesloten en de muziek in de cafés was verstomd. De grijze speurder vroeg zich af hoeveel voetstappen hij in dat oude straatje had liggen… Hoe vaak hij erdoorheen was getrokken naar een plaats van misdrijf… Flarden uit tal van oude zaken spoelden door zijn hersenen.

Het vreemde was, dat hij er zich niet over verwonderde dat in het vroegere peeskamertje van Charmaine Dupuitrain opnieuw een lijk lag. Intuïtief had hij aangevoeld dat het zou gaan gebeuren. Hij vroeg zich alleen af wie ditmaal het slachtoffer was en hoopte vurig dat deze nieuwe moord hem eindelijk de ogen zou openen voor het ware motief.

Aan het einde van de Lange Niezel ging hij rechtsaf de Voorburgwal op en liep via de Oude Kennissteeg naar de Achterburgwal.

Bij nummer 1017 hing het laken nog voor het raam. Witte Gijssie stond voor de deur. Hij zag nog bleker dan de vorige keer. De hoogblonde bordeelhouder duimde over zijn schouder.

‘De Cock,’ riep hij fel, ‘hier moet je iets aan doen! Dat kan toch zo niet doorgaan? Het lijkt wel een epidemie. Nog een moord en ik raak dat kamertje aan geen enkele hoer meer kwijt.’