Baantjer - De Cock en een dodelijk rendez-vous

Vledder knikte.

‘Dat begrijp ik.’

De Cock trok zijn gezicht strak.

‘Dat was het laatste wat ik had verwacht. Ik had gehoopt juist via hem tot de oplossing van de moord op Albertus van Zoggel te komen.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Witte Gijssie had het over een stuk elektriciteitsdraad. Had Charles van Milschot ook een stuk elektriciteitsdraad om zijn nek?’

De Cock antwoordde niet direct. Voorzichtig tilde hij zijn benen van de punt van zijn bureau en liet ze zakken. De prikkende pijnscheuten trokken langzaam weg.

‘Exact hetzelfde witte dunne elektriciteitsdraad. Ik heb nog overdacht of wij er iets mee konden doen… merk, fabrikaat. Maar dat draad komt zo veelvuldig voor dat het de moeite niet loont. In ieder geval dragen de beide moorden dezelfde signatuur… zijn beslist door dezelfde dader gepleegd.’

Vledder grinnikte vreugdeloos.

‘Wat hadden die twee in dat kleine peeskamertje te zoeken?’

De Cock zuchtte.

‘Dat heb ik mij ook afgevraagd. Waarom trok Charles van Milschot gisteravond naar hetzelfde kamertje waar Albertus van Zoggel werd vermoord? Ik heb het bed opzij gehaald, alle wanden afgeklopt, maar ik heb niets kunnen vinden.’

‘Misschien heeft Sylvia van Rosmalen hem het kamertje op de Achterburgwal aangewezen?’

‘Dat is een mogelijkheid. Maar dan nog blijft de vraag: wat hadden ze daar te zoeken?’

‘Als wij gisteravond even sneller waren geweest,’ sprak Vledder spijtig, ‘iets eerder in De Rode Leeuw waren gekomen, dan hadden wij zijn dood wellicht nog kunnen voorkomen.’

De jonge rechercheur maakte een wrevelig gebaar.

‘Ik vind die Charles van Milschot toch een vreemde vent. Hij past er niet in.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Zowel Albertus van Zoggel als de ons nog onbekende Hendrik Noorddijk hebben een crimineel verleden. Van Charles van Milschot is ons dat niet gebleken. Hij leek mij ook een man van een ander kaliber… een andere afkomst… uit een ander milieu. Hij had een beschaafd taalgebruik.’

De Cock glimlachte.

‘Met Albertus van Zoggel hebben wij nog nooit gesproken en Hendrik Noorddijk kennen we nog niet.’ Hij gniffelde. ‘Van Charles van Milschot vermeldt mijn conduitestaat: de slechtste inbreker die ik in mijn hele carrière heb ontmoet.’

Vledder keek hem niet-begrijpend aan.

‘Inbreker?’

De Cock knikte.

‘De wijze waarop hij met een groot model schroevendraaier de gammele deur van het peeskamertje had geforceerd, getuigt niet van vakmanschap. De sponningen waren totaal versplinterd.’

Vledder sloeg zijn rechterhand voor zijn mond.

‘Ik ben wat vergeten.’

De jonge rechercheur trok een klein model breekijzer en een koperen houdertje met uitschuifbaar een keur van stalen sleutelbaarden.

‘Dat had Albertus van Zoggel bij zich. Dat breekijzertje stak heel geraffineerd in een hoesje aan de binnenzijde van zijn broekspijp.’

De Cock boog zich voorover en greep de koperen houder van het bureau van Vledder. Hij bekeek het met een glimlach.

‘Dit komt mij bekend voor.’

Vledder lachte.

‘Het is precies zo’n ding als dat apparaatje dat jij langgeleden van jouw vriend en ex-inbreker Handige Henkie hebt gekregen.’

De Cock legde de houder voor zich neer.

‘Vroeger had vrijwel iedere inbreker die een vakman was zo’n apparaatje op zak. Het behoorde met een breekijzertje tot hun vaste uitrusting.’

Vledder keek hem onderzoekend aan.

‘Jij denkt dat Albertus van Zoggel zo’n vakman was?’

De Cock knikte.

‘We hebben de vorige keer geen spoor van braak gevonden. De vondst van dit apparaatje lost de moord op Charmaine Dupuitrain volledig op. Albertus van Zoggel zal er de deur van haar peeskamertje mee hebben geopend en eenmaal binnen werd hij door haar verrast.’

‘Ze begon te gillen…’

De Cock knikte.

‘…en werd een ongewild slachtoffer.’

Ze reden met hun Golf van de steiger achter het bureau weg. Het regende weer een beetje, vies, miezerig. De Cock grijnsde. ‘O land van mest en mist,’ declameerde hij, ‘van vuile koude regen, doorsijpeld stukske grond, vol kille… ’

Vledder onderbrak hem.

‘Waarom wil je weer naar de Lindengracht?’

De Cock drong het vers van De Génestet uit zijn gedachten.

‘Ik wil zien,’ formuleerde hij voorzichtig, ‘hoe moeder Van Zoggel en ook hoe Sylvia van Rosmalen op de dood van Charles van Milschot reageren… Hoe het afscheid bij De Roode Leeuw verliep… Of Sylvia van Rosmalen inderdaad het kamertje op de Achterburgwal aan Charles van Milschot heeft gewezen.’

‘Dat zal weinig nieuws brengen.’

De Cock trok zijn schouders op.

‘Misschien ligt bij die twee de sleutel tot Hendrik Noorddijk. Hij is volgens mij nog de enige die het motief van de moorden kan verklaren.’

‘En de identiteit van de vierde man kent.’

De Cock knikte.

‘Waar ligt het verband tussen het rendez-vous in Amsterdam en het vunzige peeskamertje van Charmaine Dupuitrain?’ De oude rechercheur maakte een theatraal gebaar. ‘Jij mag het zeggen.’

Vledder schonk hem een moede glimlach.

‘Ik weet het niet,’ reageerde hij timide. ‘Ik begrijp er nog niets van. En wij komen ook geen steek verder. Mijn naspeuringen hebben tot nu toe niets opgeleverd. Ik heb stad en land afgebeld. Buiten zijn strafblad weet niemand iets van Hendrik Noorddijk. Ook Charles van Milschot blijft een duister boek.’ Hij zweeg even. ‘Zat er nog wat in dat valies?’

De Cock grinnikte.

‘Een slordig opgevouwen pyjama… een catalogus met ringen, armbanden, halskettingen en oorbellen en een halfvolle fles whisky.’

‘Van welke firma was de catalogus?’

De Cock trok zijn schouders op.

‘Het schutblad ontbrak.’

In de kleine huiskamer aan de Lindengracht zaten ze met z’n vieren aan tafel. Vledder was tegenover Sylvia van Rosmalen gaan zitten en De Cock tegenover mevrouw Van Zoggel. De vaas met bloemen was door de oude rechercheur van de tafel naar het dressoir verhuisd. Het belemmerde zijn uitzicht op mevrouw Van Zoggel. Op haar lieve ronde gezicht ontdekte hij een trek van verbazing.

‘Ik heb in zo’n korte tijd nog nooit zo veel politie over de vloer gehad,’ sprak ze verward. ‘Ik dacht dat ik het na vanmorgen wel had gehad.’

De Cock glimlachte. ‘Ik heb van mijn collega gehoord dat u zich vanmorgen voorbeeldig heeft gedragen.’

Mevrouw Van Zoggel trok haar schouders iets op.

‘De dood van Bertus zegt mij niet zoveel,’ sprak ze bitter. ‘Voor mij was hij al jaren geleden gestorven.’

Ze zweeg even en streek met haar hand over het pluchen tafelkleed. ‘Wanneer wordt hij begraven?’

‘Morgen of overmorgen.’

‘Waar?’

‘Dat weet ik nog niet.’

Mevrouw Van Zoggel schudde haar hoofd.

‘Niet op Sint-Barbara,’ sprak ze vinnig. ‘Dat sta ik niet toe.’

De Cock hield zijn hoofd iets schuin.

‘Waarom niet op Sint-Barbara?’

‘Daar ligt mijn man. Ik wil niet dat die twee dicht bij elkaar komen.’

De Cock zuchtte diep. Hij wist niet precies hoe hij op het gedrag van de vrouw moest reageren.

‘Ik denk niet,’ formuleerde hij voorzichtig, ‘dat u erg geïnteresseerd bent in de vraag wie uw zoon Bertus heeft vermoord, maar het is wel onze taak om die moordenaar te vinden.’

De oude rechercheur boog zich iets naar haar toe.

‘En ik hoop oprecht dat u bereid bent om ons daarbij te helpen.’

Mevrouw Van Zoggel keek hem strak aan. De kraaienpootjes bij haar ooghoeken werden scherper.

‘Hoe?’

De Cock ging niet op haar vraag in. Hij wendde zich tot Sylvia van Rosmalen.

‘U bent gisteren met Charles van Milschot de stad ingegaan?’

‘Ja.’