Baantjer - De Cock en een dodelijk rendez-vous

Vledder stond vanachter zijn bureau op.

‘Dan… eh, dan gaan we maar.’

Zijn stem trilde een beetje.

Het was aardedonker in de laadruimte van het kleine observatiebusje. De geluiden van de gracht drongen gedempt tot hen door. Door de kijkgaten was het beruchte peeskamertje met het witte laken voor het raam heel goed te zien.

De Cock scheen met zijn zaklantaarn even op zijn polshorloge. Er restten nog vijf minuten voor het moment van de afspraak. De oude rechercheur voelde hoe de spanning bezit van hem nam en de druk in zijn aderen opzwiepte. Hij hoopte vurig dat de vierde man op de lokroep van Hendrik Noorddijk zou reageren. Maar hij was er niet gerust op.

Hij keek nog eens op zijn horloge. De seconden vergleden traag.

De mobilofoon in de hand van Vledder begon te kraken. Het was de rustige stem van Appie Keizer: ‘De ontmoeting bij het beeld van Bredero heeft plaatsgevonden. Ze praten nu met elkaar.’

Vledder stootte De Cock aan.

‘Het beeld van Bredero?’ vroeg hij verwonderd.

De Cock knikte.

‘De Spaanschen Brabander,’ legde hij uit, ‘is een stuk van Gerbrand Adriaanszoon Bredero… een Amsterdamse schrijver en dichter uit het einde van de zestiende en het begin van de zeventiende eeuw. Hij werd slecht 33 jaar oud.’

De stem van Appie Keizer was terug.

‘Ze lopen in de richting van de Monnikenstraat. Volgens de televisieman is het geluid uitstekend.’

De Cock ademde diep. Het pulseren van zijn hart tintelde in de toppen van zijn vingers.

‘We moeten ze al snel in zicht krijgen,’ zei hij.

‘Wanneer grijpen we in?’ vroeg Vledder.

‘Als ze binnen zijn… Als ze binnen zijn stapt de geluidsman bij ons in het observatiebusje en dan kunnen we precies horen wat er in het peeskamertje gebeurt. Voor de bewijsvoering zou het mooi zijn als die vierde man probeerde om Hendrik Noorddijk in het peeskamertje te wurgen… zoals hij die anderen heeft gedaan.’

‘Is dat geen uitlokking?’

De Cock gromde kwaadaardig.

‘Larie.’

Vledder tuurde door een kijkgat en hijgde.

‘Daar zijn ze. Hij heeft een snor… hij heeft een snor. Ik zie het van hier af duidelijk. Die vent met de snor maakt de deur open.’

‘Dan heeft hij een sleutel… of een apparaatje.’

Vledder reageerde niet.

‘Ze gaan naar binnen.’

Iemand bonsde met zijn vuist op een zijkant van het busje. De Cock schoof de laaddeur open en de geluidsman stapte in. Hij grinnikte vrolijk. ‘Jullie hebben al een bekentenis. Het staat op de band.’

Ineens verstarde hij… verschoof de koptelefoon op zijn hoofd.

‘Vlug… vlug. Er wordt om hulp geroepen.’

Vledder stormde het busje uit en rende naar de deur van het peeskamertje.

De Cock en de geluidsman volgden.

In het kamertje vochten drie mannen. Jaap Alberts nam de man met de snor in een wurgende houdgreep en drukte hem met een uiterste krachtsinspanning op de vloer.

Hendrik Noorddijk stond met verschrikte ogen tegen de muur en voelde aan zijn hals. Een stuk wit elektriciteitsdraad viel van zijn schouder op de grond.

Vledder knielde naast Jaap Alberts bij de man met de snor neer en keek in zijn gezicht. Met open mond blikte hij omhoog naar De Cock.

‘Johan-Pieter Berkenhout.’

In zijn stem trilde verbazing.

De oude rechercheur knikte. ‘Onze vierde man… De Shovel.’

De Cock deed de deur van zijn woning open. Op de stoep stond Vledder. De jonge rechercheur lachte wat verlegen. In zijn linkerhand bungelde een bos fraaie rode rozen.

‘Voor jouw vrouw. Hoe langer ik jou ken… hoe meer ik haar ga bewonderen.’

De Cock kon het grapje wel waarderen. Lachend deed hij een stap opzij.

‘Kom erin.’

‘Zijn de anderen er al?’

De Cock knikte.

‘Appie Keizer en Fred Prins zitten bij mijn vrouw en hebben het hoogste woord. Ik heb ook Jaap Alberts uitgenodigd. Ik vind dat hij zich in het peeskamertje kranig heeft gedragen.’

Ze stapten de woonkamer binnen. Mevrouw De Cock kwam onmiddellijk overeind en schudde Vledder ter begroeting de hand. Met een gebaartje van verrukking nam ze de rozen in ontvangst. Ze wuifde uitnodigend naar een diepe leren fauteuil.

‘Ga zitten,’ riep ze hartelijk. ‘Ik behoef je niet aan de anderen voor te stellen.’

Vledder lachte.

‘Dat geboefte ken ik.’

De Cock pakte de fles cognac Napoleon, die hij speciaal voor dergelijke gelegenheden in voorraad hield, en vulde ruim de bodem van diepbolle, voorverwarmde glazen. Hij reikte die zijn vrienden aan. Daarna hield hij zijn glas omhoog.

‘Op het duistere mysterie van het peeskamertje,’ toostte hij lachend.

Nadat ze allen een slok hadden genomen, keek Fred Prins de oude rechercheur verwonderd aan.

‘Wat hadden al die kerels in dat kamertje aan de Achterburgwal te zoeken?’

De Cock grijnsde.

‘Een schat.’

Fred Prins grinnikte.

‘Een schat?’

De Cock knikte.

‘Een heuse schat. Luitjes van de Technische Dienst hebben vanmorgen de vloer van het peeskamertje opengebroken. Op het hoofdbureau zijn ze nu bezig om drie koffers met kostbare sieraden te sorteren. En op basis van oude aangiften en recherchelijsten probeert men de herkomst te achterhalen.’

Fred Prins spreidde zijn armen.

‘Waar komt die schat vandaan?’

De Cock nam nog een slok van zijn cognac.

‘Dat is een lang verhaal.’

Fred Prins knikte heftig.

‘Ik wil het toch horen.’

De Cock zette zijn glas naast zich op een bijzettafeltje.

‘Acht, negen jaar geleden,’ begon hij op gedragen toon, ‘maakten twee Haagse penozevrienden, Albertus van Zoggel en Hendrik Noorddijk, tijdens een van hun strooptochten door het land, min of meer bij toeval een forse partij sieraden buit.

Ze wisten niet goed wat ze met die sieraden moesten doen en deden navraag. Een oud lid van de Haagse penoze bracht het tweetal met hun buit in contact met ene Charles van Milschot, alias Juwelen Charles. Die raadde hen aan om de edelstenen uit hun zettingen te halen en de edele metalen om te smelten tot foks. Dat foks en de edelstenen konden ze aan hem verkopen. Van kostbare sieraden, waar veel vakmanschap aan is besteed, is het jammer om ze tot foks te verwerken. Die hebben ze bewaard.’

De Cock glimlachte.

‘Dat gebeurde,’ ging hij verder, ‘en vanaf dat moment werd Charles van Milschot heler van de sieraden die het tweetal buit maakte. Charles van Milschot was een bijzondere man: charmant, innemend, vriendelijk, intelligent en van goede komaf. Hij was vertegenwoordiger van enige groothandels in sieraden. Maar hij had een zwak. Charles van Milschot was een gokker… een verslaving die hem veel geld kostte.

Door zijn positie wist hij precies bij welke juwelier een begerenswaardige voorraad juwelen voorhanden was. Op voorwaarde dat hij een derde van de buit kreeg, speelde hij deze informatie door aan Haagse Bertus en zijn maat Hendrik Noorddijk.’

Appie Keizer glunderde.

‘Men was altijd verzekerd van een rijke buit.’

Het gezicht van De Cock betrok.

‘Aanvankelijk liep het goed,’ sprak hij somber, ‘maar steeds meer juweliers namen beveiligingsmaatregelen om inbraak bij hun zaak te voorkomen. Toen de opbrengsten niet meer loonden, introduceerde Charles van Milschot een nieuw bendelid: Johan-Pieter Berkenhout, alias De Shovel.’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit.

‘Dat was een gelukkige greep. Johan-Pieter Berkenhout ramde met een shovel de winkelpuien van de door Charles van Milschot aangewezen juweliers. Haagse Bertus en zijn maat roofden de juwelen en Charles van Milschot zorgde voor de verkoop. In enkele jaren verzamelde elke bendelid zich een vermogen.’

Vledder boog zich naar voren.

‘Waarom stopte men zeven jaar geleden?’