Baantjer - De Cock en een dodelijk rendez-vous

‘Ik wil dit goed in beeld en een duidelijke foto van hem voor een mogelijke herkenning.’

‘Met die tong uit zijn bek?’

De Cock maakte een hulpeloos gebaar.

‘Ga morgenochtend maar met je camera naar het sectielokaal op Westgaarde. Misschien kan dokter Rusteloos voor hij aan het werk gaat iets aan die tong doen.’

‘Terugstoppen?’

De Cock keek hem afkeurend aan.

‘Neem dan Ben Kreuger mee… kan hij rustig een slip van zijn vingers maken. Misschien dat wij wel ergens zijn vingerafdrukken hebben.’

Bram van Wielingen pakte zijn koffertje en monteerde een flitslicht op zijn Hasselblad.

‘Wat kwam hij hier doen?’

‘Doodgaan.’

Bram van Wielingen schonk hem een blik vol verwijt.

‘Voor hij doodging?’

De Cock gebaarde om zich heen.

‘Dit kamertje opknappen voordat zijn vriendin hier als hoer ging zitten.’

‘Ken je die vriendin?’

‘Ook niet.’

Bram van Wielingen keek hem meelijwekkend aan.

‘Ik wens je mazzel.’

Toen flitste hij in het dode gelaat.

Dokter Den Koninghe, de lijkschouwer, kwam met driftige pasjes het peeskamertje binnen. Achter hem, in de deuropening, verschenen twee zwaargebouwde broeders van de Geneeskundige Dienst met hun brancard.

De Cock schudde de lijkschouwer hartelijk de hand.

‘Het spijt me dat ik u weer lastig moet vallen.’

Dokter Den Koninghe bromde.

‘Ik word ervoor betaald.’

De Cock liep aan de lijkschouwer voorbij naar de beide broeders en vroeg hen vriendelijk nog even buiten te blijven. Uit ervaring wist hij dat het in zo’n kleine peeskamer snel benauwd wordt en mogelijke sporen worden vertrapt.

Dokter Den Koninghe trok aan de vouwen van zijn keurige streepjespantalon de pijpen iets omhoog en knielde bij de dode neer. Met de rug van zijn hand voelde hij even aan de wang van het slachtoffer. Daarna drukte hij in een routinegebaar de oogleden toe. Al na enkele seconden kwam hij weer overeind en nam zijn bril af.

De Cock bezag geduldig de ceremonie van het poetsen van zijn brillenglazen.

Dokter Den Koninghe keek naar hem op.

‘Hij is dood.’

De Cock knikte gelaten.

‘Dat vermoedde ik,’ reageerde hij nuchter.

De oude lijkschouwer wees naar het slachtoffer.

‘Al enkele uren. Het lichaam is flink afgekoeld en er is een begin van lijkstijfheid. De doodsoorzaak is zonder meer duidelijk. De insnoeringen in de hals zijn diep. De wurger moet een krachtig man zijn geweest.’

Dokter Den Koninghe wuifde.

‘Tot kijk, tot jouw volgende lijk.’ Er kwam een zoete grijns op zijn gezicht. ‘Soms denk ik dat jij erin grossiert.’

De Cock wuifde terug, maar reageerde verder niet. Toen de lijkschouwer het kamertje had verlaten, richtte hij zijn aandacht weer op Bram van Wielingen.

‘Ben je klaar?’

De fotograaf hield zijn Hasselblad omhoog.

‘Nog één opname: een plaatje van het fonteintje.’

‘Fonteintje?’ vroeg hij verwonderd. ‘Zie je daar wat aan?’

Bram van Wielingen gebaarde.

‘Als ik mij goed herinner,’ sprak hij traag, ‘dan stond die roestige pedaalemmer de vorige keer aan de andere kant.’

Ze liepen zwijgend en met sombere gezichten over de Achterburgwal terug naar de Kit. Een miezerige motregen gaf een extra accent aan hun somberheid.

Vledder bromde.

‘Ik begrijp best dat Ben Kreuger niet opnieuw een dactyloscopisch onderzoek in het kamertje wilde instellen. Hij heeft nog een la vol van de vorige keer. En buiten die pedaalemmer is er niets veranderd.’

De Cock zuchtte.

‘Jammer dat bij zijn vorig dactyloscopisch onderzoek het knopje van het licht geen vingerafdruk heeft opgeleverd.

Het was een kleine mogelijkheid geweest om de moordenaar van Charmaine te identificeren.’

Vledder keek hem van terzijde aan.

‘Hoe denk je de identiteit van dit slachtoffer te achterhalen?’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Als Bram van Wielingen morgen een redelijke foto van hem kan maken, dan kunnen we dat op het televisiescherm brengen… compleet met een vermelding van de kleding die hij droeg.’

‘Verder?’

‘Verder hoop ik dat wij zijn vingerafdrukken in ons systeem hebben.’

‘Dan zou hij een crimineel verleden moeten hebben.’

De Cock knikte.

‘Dat is niet ondenkbaar. We hebben alleen weinig tijd voor de identificatie.’

‘Hoezo?’

‘Volgens de begrafeniswet moeten we hem binnen vijf dagen onder de grond stoppen. Voor een wetsgeldige herkenning kunnen we hem dan niet meer aan mogelijke getuigen laten zien.’

Ze liepen een tijdje zwijgend verder. Vledder blikte opzij.

‘Zie jij een verband?’

‘Tussen deze moord en de moord op Charmaine?’

‘Dat bedoel ik.’

De Cock trok een mistroostig gezicht.

‘Gepleegd in hetzelfde kamertje. Dat is voorlopig de enige overeenkomst die ik zie. Verwurging met de handen of met een snoer is een totaal verschillende modus operandi.’

‘Twee verschillende daders?’

De Cock knikte.

‘Daar lijkt het op.’

‘Verschillende motieven?’

De Cock maakte een hulpeloos gebaar.

‘Geen flauw idee.’

Vledder grinnikte.

‘Zullen we samen naar een ander beroep uitzien?’

De opmerking fleurde De Cock zichtbaar op. De somberheid gleed van zijn gezicht.

‘Ik ben te oud… kom nergens meer aan de bak. Bovendien heb ik nooit een vak geleerd.’

‘Ben je daarom rechercheur geworden?’

‘Precies.’

Aan het einde van de Lange Niezel liep De Cock niet de Warmoesstraat in, maar sjokte rechtuit naar de Oudebrugsteeg.

Vledder keek hem verrast na.

‘Waar ga je heen?’

De Cock keek achterom.

‘Naar de steiger, naar onze Golf. Ik wil naar de Bilderdijkkade.’

‘Bilderdijkkade? Wat is daar?’

De Cock lachte.

‘Ben je het vergeten?’ vroeg hij licht spottend. ‘Daar woont onze vriend Gerard van Kastelen. We gaan hem plechtig condoleren met het verlies van zijn ex-vrouw. En verder heb ik nog een paar vragen in mijn hoofd.’

Op de Bilderdijkkade bij het Kwakersplein vonden ze aan de wallenkant tussen de bomen met moeite een parkeerplaatsje voor de Golf. Ze stapten uit en slenterden de kade af. Bij nummer 975 bleven ze staan. De Cock bekeek de smalle plastic naamplaatjes aan de muur. Naast G. van Kastelen drukte hij op de knop. Tegelijk keek hij omhoog. Even later verscheen het gezicht van een man in het spionnetje op de eerste etage. Het duurde daarna nog enkele seconden voor de buitendeur werd opengetrokken.

De Cock hees zijn negentig kilo langs een krakende trap omhoog.

Vledder volgde.

Op het portaal van de eerste etage stond de man van het gezicht. De Cock schatte hem op achter in de dertig. Hij droeg een verschoten spijkerbroek met een grijze slobbertrui en hij had zich in dagen niet geschoren. De oude rechercheur nam zijn hoedje af.

‘Mijn naam is De Cock,’ sprak hij vriendelijk. ‘De Cock met… eh, met ceeooceekaa.’ Hij duimde over zijn schouder. ‘Dat is mijn collega Vledder. Wij zijn rechercheurs, verbonden aan het bureau Warmoesstraat.’

Hij keek de man schuins aan.

‘U… eh, u bent Gerard van Kastelen?’

‘Ja, dat ben ik.’

De Cock liet zijn hoofd iets zakken.

‘Wij condoleren u,’ sprak hij plechtig, ‘met het verlies van uw ex-vrouw.’

‘Dank u.’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Kunnen we daar verder praten?’

Gerard van Kastelen liet de rechercheurs binnen en ging hen voor naar een schaars gemeubileerde woonkamer. De Cock keek rond. Er was geen enkele vorm van luxe. Gerard van Kastelen had het geld van Charmaine niet aan de inrichting van zijn woning besteed. De oude rechercheur liet zich in een fauteuil zakken en legde zijn hoedje naast zich op de vloer. Hij wachtte tot de man was gaan zitten.