Baantjer - De Cock en een dodelijk rendez-vous

De oude rechercheur keek op.

‘Heb je de naam Bertus van het Hooft nog nagetrokken?’

Vledder staarde door de voorruit.

‘De naam Bertus van het Hooft komt in onze administratie niet voor,’ sprak hij strak. ‘En een zonnetje is een zo’n veelvuldig voorkomende tatoeage, dat onze TOHD [3] Technische Opsporings-en Herkennings Dienst. er niets mee kon doen.’

De Cock zuchtte.

‘Het zit ons niet mee… dit keer.’

Vledder grinnikte.

‘Andere keren wel?’ vroeg hij verwonderd. ‘Ik heb het idee dat wij tweeën alleen maar ondoorzichtige zaken in behandeling krijgen.’

De Cock glimlachte.

‘Noem het noodlot.’

Vledder parkeerde de Golf op de gladde houten steiger achter het politiebureau. De rechercheurs stapten uit en slenterden via de Oudebrugsteeg naar de Warmoesstraat. Toen ze de hal van het politiebureau binnenstapten, wenkte Jan Kusters De Cock vanachter de balie.

De Cock liep hoofdschuddend op hem toe.

‘Geen narigheid… hoop ik.’

De wachtcommandant trok zijn schouders op en overhandigde hem een notitie.

‘Of je deze man even wilt bellen.’

De Cock bekeek de krabbels.

‘Wanneer kwam dat binnen?’

‘Een halfuurtje geleden.’

De Cock gaf het briefje aan Vledder.

‘Bel jij maar.’

De jonge rechercheur bekeek de notitie.

‘Wie is Gijsbertus van Damme?’ vroeg hij verwonderd. ‘Kennen we die?’

De Cock knikte. ‘De zondagse naam van Witte Gijssie.’

Vledder liep om de balie heen en pakte een telefoon.

De Cock volgde van enige afstand zijn gelaatsexpressies. Na enkele minuten legde de jonge rechercheur de hoorn op het toestel terug.

De Cock bekeek zijn bleke gezicht. ‘Wat is er?’

Vledder slikte. ‘Witte Gijssie heeft een halfuurtje geleden in het vroegere peeskamertje van Charmaine Dupuitrain een man gevonden.’

‘Wat voor een man?’

‘De man die het kamertje van hem had gehuurd.’

‘En?’

‘Hij is dood.’

De Cock kneep zijn ogen half dicht. ‘Vermoord?’

Vledder knikte. ‘Om zijn nek hangt een stuk elektriciteitsdraad.’

De Cock slenterde bedaard van het politiebureau door de Warmoesstraat naar de Lange Niezel. Vledder liep enkele passen schuin voor hem uit. De oude rechercheur riep hem terug.

‘Heb je haast?’

Vledder reageerde nerveus.

‘Daar is een moord gepleegd!’ riep hij opgewonden.

De Cock grijnsde.

‘Daar ligt een dooie vent in een kamertje,’ sprak hij achteloos. ‘En dood is dood. Daar veranderen jij en ik niets meer aan.’

Vledder hield zijn pas in.

‘Ik vind het vreemd,’ sprak hij hijgend. ‘Witte Gijssie had een halfuurtje geleden de melding van de moord toch ook aan de wachtcommandant kunnen doen?’

De Cock trok zijn schouders iets op.

‘Witte Gijssie wist dat wij belangstelling hadden voor de man die zo haastig het peeskamertje van Charmaine Dupuitrain had gehuurd.’

‘Als je toch in jouw huis een moord ontdekt,’ riep Vledder geëmotioneerd, ‘dan… dan…’

De jonge rechercheur maakte zijn zin niet af.

De Cock trok een grimas.

‘Ik denk dat Witte Gijssie geen opschudding wilde met geüniformeerde agenten voor de deur van zijn bordeel. Twee lijken achter elkaar in hetzelfde peeskamertje is niet goed voor de business.’

Vledder gromde.

‘Business, business… denken die lui nergens anders aan.’

De Cock reageerde niet.

Het was bijzonder rustig op de Achterburgwal. Veel hoerenpandjes waren op dit vroege middaguur wegens te magere belangstelling nog gesloten. Een paar bedaagde prostituees zaten wat verveeld met een breiwerkje achter het raam. De meest opwindende hoertjes gingen pas ’s avonds aan het werk als het voltallige leger van behoeftigen voorbijtrok.

Bij Achterburgwal 1017 hing een laken voor het raam. Witte Gijssie stond voor de deur. Hij zag bleek en had roodomrande ogen. De bordeelhouder duimde over zijn schouder.

‘Ik ben mij rot geschrokken van die dooie vent. Ik zou even boodschappen gaan doen. Toen zag ik de deur van het kamertje op een kier staan. Ik dacht dat hij al vroeg was begonnen. Uit nieuwsgierigheid ben ik gaan kijken. Toen vond ik hem.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Wie, dacht jij, dat er al vroeg was begonnen?’

Witte Gijssie knikte.

‘Die… eh, die Bertus van het Hooft.’

‘Waar moest hij aan beginnen?’

Witte Gijssie ademde diep.

‘Gisteravond kwam hij bij mij en vroeg de sleutel van het kamertje dat hij gehuurd had. Ik zei hem dat hij die niet kreeg omdat ik het kamertje nog een paar dagen gesloten wilde houden uit piëteit met dat vermoorde vrouwtje.’

‘Dat had je hem toch verteld?’

‘Zeker.’

De Cock keek hem onderzoekend aan.

‘Je hebt die sleutel toch gegeven?’

Witte Gijssie zuchtte.

‘Die vent zei dat het niet de bedoeling was dat zijn vriendin al ging zitten. Hij wilde de sleutel om het kamertje wat op te knappen… een nieuw behangetje en een kwast verf.’

De Cock keek hem verwonderd aan.

‘Waarom? Het zag er toch netjes uit?’

‘Netjes?’ vroeg Witte Gijssie kwaad. ‘Het kamertje zat vol vieze grijze vlekken van het poeder waarmee jullie dactyloscoop had gekwast.’

De Cock haalde zijn schouders op.

‘Een sopdoekje was voldoende geweest.’

Witte Gijssie zwaaide geagiteerd.

‘Die vent wilde het voor zijn vriendin. Toen die vriendin van hem hoorde dat in het kamertje dat zij zou gaan betrekken, een vrouwtje was vermoord, eiste ze dat het kamertje eerst werd opgeknapt. Anders ging ze er beslist niet in.’

De Cock maakte een berustend gebaar.

‘Het klinkt aannemelijk. Ik kan mij voorstellen dat het geen prettige gedachte is.’

Witte Gijssie knikte.

‘Dat vond ik ook. Daarom heb ik hem de sleutel van het kamertje maar gegeven… onder voorwaarde dat het laken bleef hangen.’

De Cock wees naar het raam.

‘En het laken hangt er nog.’

Het klonk bijna spottend.

De oude rechercheur liep langs Witte Gijssie en duwde de deur open. Door het witte laken viel voldoende licht het kamertje binnen. Naast het peesbed lag op zijn rug het lichaam van een korte gedrongen man met zwart haar en een volle zwarte snor. Zijn tong hing half uit zijn mond en zijn ogen waren wijd opengesperd. Het bood een gruwelijke aanblik.

De Cock knielde bij hem neer. Dun, wit, tweesnoerig elektriciteitsdraad was diep in de vlezige hals gedrongen. Een uiteinde van de draad lag in een kleine bocht een paar centimeter boven de linkerschouder. Het andere einde liep achter het hoofd van de dode om. De moordenaar had zijn slachtoffer duidelijk van achteren benaderd en de draad over zijn hoofd getrokken.

De oude rechercheur boog zich over de dode heen en bekeek de rug van zijn rechterhand. De hijgende adem van Vledder kriebelde in zijn nek.

‘Een klein rood zonnetje.’

De Cock knikte.

‘Hier ligt de angst van Charmaine.’

Bram van Wielingen zette zijn aluminium koffertje op het peesbed en keek rond.

‘Verrek,’ riep hij verrast, ‘hier waren wij van de week toch ook?’

De Cock knikte.

‘Toen was het een vrouwtje.’

‘Ben je daar al verder mee?’

De Cock schudde zijn hoofd en wees naar de dode op de vloer. ‘En hier,’ sprak hij somber, ‘snap ik helemaal geen draad van.’

‘Weet je wie hij is?’

De Cock wees omhoog. ‘Hij heeft aan de bordeelhouder opgegeven dat hij Bertus van het Hooft heet, maar ik ben bang dat het een valse naam is. In onze administratie is hij niet bekend en aan zonnetjes heeft onze TOHD niets.’

‘Zonnetjes?’

De Cock wees naar de tatoeage op de rug van de rechterhand van de dode.