Baantjer - De Cock en een dodelijk rendez-vous

Nummer 69 had een bruingelakte toegangsdeur naast een nietig tuintje waarin een uitbundig bloeiende vlinderstruik stond.

De Cock belde aan.

De deur werd vrij snel opengedaan. Grietje van der Zee, gekleed in blauwe shorts en een witkatoenen blouse, keek hen met open mond aan.

‘Wat… eh, wat komt u doen?’ vroeg ze onzeker.

De Cock nam beleefd zijn hoedje af en maakte een lichte buiging.

‘Wij willen nog eens met u praten,’ sprak hij vriendelijk, ‘over de tijd dat u samen met Charmaine bij de IJsselsteinse Bank werkte.’

Grietje van der Zee deed een stap terug en hield de deur open. ‘Komt u binnen.’

Ze ging de rechercheurs voor naar een kleine, gezellig ingerichte kamer met veel planten en een viertal rotan fauteuils met fleurige kussens. Aan de wanden hingen reproducties van Monet.

De Cock nam plaats tegenover haar.

‘We hebben ontdekt,’ opende hij kalm, ‘dat Charmaine in de tijd dat zij bij de IJsselsteinse Bank werkte, fraude heeft gepleegd. Was u daarvan op de hoogte?’

Grietje keek hem argwanend aan.

‘Moet dat?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat is geen antwoord op mijn vraag. Gezien uw relatie tot Charmaine neem ik aan dat u wist dat zij fraude pleegde.’

Grietje knikte.

‘Ik wist het.’

De Cock ademde diep.

‘Volgens papieren die wij hebben aangetroffen, heeft Charmaine in een periode van twee jaar een half miljoen aan u overgemaakt.’

Grietje gleed met de rug van haar hand langs haar droog geworden lippen.

‘Dat… eh, dat klopt.’

De Cock boog zich naar haar toe.

‘Waar is dat geld gebleven?’

Grietje van der Zee zuchtte. Daarna wuifde ze met haar rechterhand om zich heen.

‘Dit huis.’

De Cock keek haar ongelovig aan.

‘Een half miljoen?’

Grietje schudde haar hoofd.

‘Tweehonderdvijfentwintigduizend gulden.’

‘En de rest?’

Grietje van der Zee kauwde nerveus op haar onderlip.

‘Naar de man van Charmaine.’

De Cock reageerde verrast.

‘De man van Charmaine?’ herhaalde hij.

Grietje knikte.

‘Toen ik Charmaine leerde kennen, was ze getrouwd.’

De Cock keek haar verwonderd aan.

‘Was Charmaine Dupuitrain getrouwd?’ vroeg hij met een zweem van ongeloof. ‘Ik bedoel… echt getrouwd… op een stadhuis? Ik leefde in de stellige overtuiging dat zij een lesbienne was.’

Grietje knikte traag.

‘Charmaine was lesbisch,’ reageerde ze gelaten. ‘Ze besefte dat pas goed toen ze mij leerde kennen. Toen bleek haar ware geaardheid. Dat huwelijk met Gerard van Kastelen was een vergissing. Daar had ze nooit aan moeten beginnen.’

De Cock trok zijn neus iets op.

‘Hoe heette haar man, zei u?’

Grietje van der Zee snoof verachtelijk.

‘Gerard van Kastelen… een hond van een vent.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘U mag mannen nooit met honden vergelijken,’ sprak hij afkeurend.

‘Waarom niet?’

‘Daar doet u honden onrecht mee. Ik heb mijn eigen honden nooit honds kunnen vinden.’

‘Oké,’ sprak Grietje berustend, ‘geen hond dan. Maar u begrijpt best wat ik bedoel. Gerard van Kastelen was een echte minkukel. Een vervelende luie vent, een niksnut, een uitbuiter, een parasiet. Zolang Charmaine met hem getrouwd is geweest, heeft hij geen dag gewerkt. Hij leefde volkomen op haar kosten… vertikte het zelfs om de kleinste huishoudelijke klusjes op te knappen.’

‘Daar ging ze mee akkoord?’

Grietje trok haar schouders op.

‘Charmaine kwam nooit in opstand… tegen niemand. Ze was altijd lief, onderdanig, ging elk conflict uit de weg.’

‘Kan dat?’

‘Als Charmaine ergens een vluchtmogelijkheid zag, dan… eh, dan was ze al weg. Daarom stemde ze ook in met een afkoopsom.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Een afkoopsom?’

Grietje knikte.

‘Nadat Charmaine onze wederzijdse liefde had ontdekt, liet ze Gerard van Kastelen in de steek en trok bij mij in. Het was behelpen. Ik woonde toen nog op een krotje ergens in de Pijp. Maar we hadden het goed samen. Charmaine zag duidelijk in dat haar huwelijk met Gerard van Kastelen een vergissing was en begon onmiddellijk een echtscheidingsprocedure. Gerard van Kastelen was woedend… vooral op mij. Ik had zijn harmonische huwelijk verstoord.’

Ze grinnikte vreugdeloos.

‘Harmonisch… het was voor Charmaine een hel.’

Ze zweeg even.

‘Gerard kwam direct met financiële eisen. Volgens hem raakte hij door mijn toedoen zijn bron van inkomsten kwijt. Hij weigerde in een echtscheiding toe te stemmen en verlangde van ons dat wij hem permanent zouden onderhouden.’

De Cock trok een vies gezicht.

‘Wat een fielt.’

Grietje knikte.

‘Ik heb het nooit erg op mannen begrepen,’ sprak ze zuchtend. ‘Zelfs mijn eigen vader ontweek ik zo veel mogelijk. Maar door Gerard van Kastelen ben ik een pure mannenhaatster geworden.’

De Cock negeerde de opmerking.

‘Hoe ging het verder met jullie?’

‘In het begin gaven we hem maandelijks een toelage, maar hij eiste steeds meer geld van ons en viel ons herhaaldelijk lastig… Hij zat op de trap voor onze woningdeur… wilde ’s nachts bij ons slapen. Charmaine en ik voelden daar niets voor.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Jullie hadden de politie toch kunnen inschakelen.’

Grietje schonk hem een meelijwekkend lachje.

‘Politie,’ sprak ze minachtend. ‘We hebben wel eens assistentie gevraagd, maar we werden uitgelachen. Als lesbienne vind je weinig begrip.’

De Cock slikte de kritiek.

‘Hoe liep het af?’

Grietje ademde diep.

‘Uiteindelijk hebben we onze maandelijkse betalingen aan hem gestopt.’

De Cock grijnsde.

‘Dat gaf herrie?’

Grietje knikte.

‘Na een reeks van bedreigingen kwam hij uiteindelijk met een voorstel tot een afkoopsom.’

‘Dat is lef… hoeveel vroeg hij?’

‘Drie ton.’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit.

‘Drie ton… dat is nogal wat.’

‘Dat vonden wij ook.’

‘Zijn Charmaine en jij op zijn aanbod ingegaan?’

Grietje maakte een hulpeloos gebaar.

‘We wilden van hem af,’ riep ze vertwijfeld. ‘Hoe dan ook. U kunt zich niet voorstellen hoeveel ellende die man ons heeft bezorgd.’

De Cock spreidde zijn handen.

‘Hoe… eh, hoe kon Gerard van Kastelen van jullie drie ton verlangen?’ vroeg hij verbaasd. ‘Hadden jullie zo veel geld?’

Grietje schudde haar hoofd.

‘Charmaine werkte bij de IJsselsteinse Bank op een afdeling waar giroverzamelstaten worden opgemaakt. Dat wist Gerard van Kastelen. Uiteraard, dat had ze hem zelf verteld. Gerard wist ook dat er op de bank maar weinig controle was… dat al die verzamelstaten die Charmaine opmaakte, zonder meer door een lid van de directie werden ondertekend.’

De Cock spreidde zijn handen.

‘Gerard van Kastelen wist precies dat Charmaine kon frauderen, en hoe.’

‘Daar speculeerde hij op.’

De Cock bracht de wijsvinger van zijn rechterhand voor zijn neus.

‘Tussen de andere betalingen in… zo stel ik mij voor… maakte Charmaine Dupuitrain via de verzamelstaten van de IJsselsteinse Bank ook geld aan u over.’

Grietje schudde haar hoofd.

‘Niet op mij, maar op haar eigen naam en rekening. Zij wilde mij er niet bij betrekken.’

‘Haar eigen naam en rekening?’ herhaalde De Cock ongelovig. ‘Dat… eh, dat valt toch direct op?’

Grietje glimlachte.

‘Op de bank kende men Charmaine als mevrouw Van Kastelen. Onder die naam was ze ook aangenomen. Charmaine had voor ze aan de fraude begon een rekening op haar eigen naam, Dupuitrain, geopend.’

De Cock knikte.