- Ну вулiцу Ангулем.
За домам назiраў Лапуэнт.
- Усе там?
- Не, адна выйшла. Вiдаць, у краму.
Камiсар нацiснуў на званок у дзвярах. Зварухнулася фiранка. Неўзабаве гаспадыня адчынiла дзверы. Як заўсёды, яна была ў халаце i ў пантофлях.
- Што гэта? Сам шэф уласнай персонаю? Вашым малойчыкам яшчэ не надакучыла бадзяцца ў нас пад вокнамi?
- Арлета дома?
- Паклiкаць яе?
- Не, дзякую. Я лепш сам падымуся.
Гаспадыня засталася ў калiдоры - усхваляваная, глядзела ўслед камiсару.
Падняўшыся на другi паверх, Мэгрэ пастукаў у дзверы.
- Калi ласка!
Арлета, як i ўсе тут заўсёды, ляжала ў халаце на непрыбраным ложку i чытала нейкi танны раманчык.
- Гэта вы?
- Я. - Мэгрэ паклаў капялюш на куфар i прысеў на крэсла.
- Хiба гэтая гiсторыя яшчэ не скончылася? - здзiвiлася Арлета.
- Яна скончыцца, калi мы знойдзем забойцу.
- А вы ўсё яшчэ не знайшлi? Думала, вы хiтрэйшыя. Спадзяюся, нiчога страшнага, што я ў халаце?
- Нiчога.
- Вы да ўсяго павiнны былi прывыкнуць, - усмiхнулася дзяўчына. Не падымаючыся з ложка, яна пасунулася блiжэй да камiсара, i ў яе агалiлiся грудзi. Мэгрэ зрабiў выгляд, што нiчога не заўважае.
- Гэта ўсё, чым вы можаце адказаць? - стрэлiла Арлета.
- На што?
- На тое, што бачыце.
Мэгрэ змаўчаў.
- Хочаце? - Дзяўчына паднесла руку да крыса халата.
- Дзякую.
- Дзякую - хочаце?
- Дзякую - не.
- Што з вас возьмеш: пенсiянер...
- Табе не абрыдла замалёўвацца?
Яна закрыла халатам грудзi i прысела.
- Што вы ад мяне хочаце?
- Твае бацькi ўсё яшчэ думаюць, што ты працуеш у краме?
- Вас гэта хвалюе?
- Ведалi б яны, чым ты займаешся...
- Вы iм гэта хочаце распавесцi?
- Мажлiва.
Цяпер яна ўжо занепакоiлася.
- Вы што, ездзiлi ў Клермон-Феран? Бачылi бацькоў?
- Яшчэ не.
Раптам Арлета ўскочыла з ложка, кiнулася да дзвярэй i адчынiла iх. Там стаяла гаспадыня.
- Дык ты падслухоўваеш?
- Я хацела ўвайсцi.
- Пакiнь мяне ў спакоi! Не стой тут, чуеш?
Мэгрэ i не паварушыўся.
Дзяўчына вярнулася i села на ложак.
- Вы жывяце тут ужо год, - распачаў Мэгрэ. - Бавiце ў гэтым доме амаль увесь час i ведаеце пра ўсё, што тут адбываецца. Цi бываў тут адзiн чалавек, якi прыходзiў раней досыць часта, але пасля смерцi пана Луi нагою сюды не ступiў?
Зрэнкi ў дзяўчыны, здавалася, звузiлiся. Яна яшчэ раз падышла да дзвярэй, прыслухалася. Але за дзвярыма нiкога не было.
- Ва ўсякiм разе, ён прыходзiў не да мяне.
- А да каго?
- Самi ведаеце. Думаю, мне трэба апрануцца.
- Навошта?
- Пасля гэтай размовы мне лепш тут не затрымлiвацца.
Яна скiнула з сябе халат, гэтым разам ужо не думаючы спакушаць камiсара, надзела трусы, лiфчык i падышла да шафы.
- Мне трэба было ведаць, што скончыцца гэтым... А вы, напэўна, вялiкi спец?
- Гэта мой хлеб - знаходзiць злачынцаў.
- Дык вы яго знайшлi?
Яна надзела сукенку i цяпер хуткiмi рухамi фарбавала вусны.
- Не яшчэ.
- Вы ведаеце, хто ён?
- Вы мне скажаце гэта.
- Вы ўпэўнены?
Мэгрэ выняў з кiшэнi партманет i дастаў з яго фатаграфiю чалавека гадоў трыццацi, са шрамам на левай скронi.
Арлета зiрнула на фатаграфiю, аднак нiчога не сказала.
- Гэта ён?
- Вы ж ведаеце.
- Я памыляюся?
- Куды мне дзецца, пакуль вы яго арыштуеце?
- Наш iнспектар знойдзе вам надзейнае месца. Што вы ведаеце пра Марка?
- Каханак гаспадынi. Можа, тут не трэба гаварыць пра гэта?
- Дзе ён цяпер?
Не адказаўшы, яна згэмтала рэчы ў валiзу. Вiдаць было, што яна дужа спяшаецца выйсцi з гэтага дома.
- Мы прадоўжым гаворку на вулiцы, - сказала яна, сабраўшыся.
Камiсар узяў валiзу.
- А вы галантны кавалер!
Яны спусцiлiся ўнiз. Дзверы ў гасцёўню былi адчыненыя. Гаспадыня замерла на парозе.
- Ты куды? - з трывогаю запыталася яна ў Арлеты.
- Туды, куды павядзе камiсар.
- Вы яе арыштавалi?
Больш гаспадыня нi пра што не запыталася. Праводзiўшы Мэгрэ з Арлетаю позiркам, яна падышла да акна i адсунула штору.
Мэгрэ ўпiхнуў валiзу ў машыну i сказаў Лапуэнту:
- Я прышлю каго-небудзь на змену. Прыходзь адразу ў бар на плошчы Рэспублiкi.
- Добра, шэф.
Потым Мэгрэ аддаў загад шафёру i пайшоў з Арлетаю.
- Дзе цяпер Марка? - запытаўся камiсар у яе ўжо ў бары, заказаўшы два аперытывы.
- Не ведаю. Калi вы прыйшлi да нас упершыню, гаспадыня папрасiла мяне пазванiць яму i сказаць, каб ён болей не прыходзiў i не званiў ёй, пакуль яна сама не акажацца.
- Калi i адкуль вы яму званiлi?
- Праз паўгадзiны пасля таго, як вы пайшлi, з рэстарацыi на бульвары Вальтэра.
- Вы гаварылi з iм асабiста?
- Не. Я патэлефанавала Фелiксу, афiцыянту з бара "Покер Дас" на вулiцы Дуэ.
Читать дальше