Жорж Сименон - Дзяўчына i бясхвостыя парсючкi (на белорусском языке)

Жорж Сiмэнон

Дзяўчына i бясхвостыя парсючкi

Пераклад: Алесь Асташонак

Раздзел першы

МАЛАДЫЯ ЖОНКI ЛЮБЯЦЬ УШЫВАЦЬ ГУЗIКI

Хто тэлефанаваў ёй цяпер, у сем гадзiн вечара, Жэрмэн не сумнявалася: Марсэль павiнен быў пазванiць ёй з рэдакцыi. Дзяўчына толькi прыйшла ў "Французска-iталiйскую" рэстарацыю на бульвары Клiшы, дзе яны звычайна вячэралi i сустракалiся пасля працы, калi не дамаўлялiся на якое iншае месца. У iх i столiк быў ужо свой, заўсёды свабодны ў гэты час, каля акна. Месца гэтае было iм па-хатняму ўтульнае.

Яна якраз толькi села i была падумала, што да трох гадзiн засталося ўсяго тры хвiлiны, як да яе падышла Лiзэта, гардэробшчыца. Гэтая маленькая жанчына з вiдавочным задавальненнем называла яе пасля замужжа мадам i ўвесь час пазiрала на прыемную ёй наведнiцу з цiкаўнасцю i хваляваннем.

- Панi Блан... Пан просiць вас да тэлефона...

Яна сказала толькi "п а н", не дадаючы "Марсэль", i выгляд у яе быў такi змоўнiцкi, што можна было падумаць, быццам гэты пан належаў iм абедзвюм.

Напэўна, у яго планах нешта змянiлася. З Марсэлем заўсёды трэба быць гатовай да гэтага. Мусiць, скажа зараз:

- Iдзi хутчэй пераадзенься i падрыхтуй мой смокiнг... Пойдзем на такую прэм'еру цi на такое рэвю...

Колькi вечароў правялi яны дома з таго часу, як ажанiлiся? Два, ёй няцяжка было палiчыць.

- Гэта ты, Марсэль?

Не, гэта быў не ён. Сакратарка з рэдакцыi газеты, у якой працаваў Марсэль. Жанчыны ўжо добра ведалi адна адну па голасе.

- Перадаю слухаўку вашаму мужу, панi Блан.

Значыць, ён быў у рэдакцыi. I нiчога яшчэ не пiў. Бо варта было яму выпiць два-тры глыткi аперытыву, i яна прыкмячала гэта па тым, як ён гаварыў: язык у яго ўжо тады трохi заплятаўся. Ёй, дарэчы, падабалася слухаць Марсэля, калi ён быў крышачку на падпiтку: ён быў тады такi добры, лагодны - бы дзiця. Яму яна пра гэта не казала, але заўсёды слухала яго ў такiя моманты прыязна.

- Гэта ты, зайчык? Калi ласка, не крыўдзiся, павячэрай без мяне. У мяне ў кабiнеце Джон Дзiксан... Ага, Тэрнераў мэнэджэр... Настойвае, каб я павячэраў з iм перад матчам, ну, нiяк нельга адмовiцца...

Жэрмэн успомнiла, што Марсэль мусiў пайсцi на матч па боксе. Гэтага спорту яна не любiла. Апроч таго, адразу ж зразумела, што сёння ў яго рабочы вечар, а ў такiя яна старалася не замiнаць яму.

- Ведаеш, гэтыя баксёрскiя заўзятары не дужа пакутуюць ад залiшняга выхавання, дык я баюся, што пацапаюся з iмi.

- Што ты будзеш рабiць, зайчык? У кiно пойдзеш?

- Не ведаю яшчэ. Вiдаць, пайду дамоў.

- Я вярнуся недзе ў адзiнаццаць трыццаць. Пасядзiм трохi, гарбаты вып'ем... Я напiшу матэрыял, занясём яго разам у рэдакцыю. А можа, хочаш пасядзець, як закончу, у шынку?..

- Не, пабудзем дома.

Ёй не стала сумна. Вядома, яна i не павесялела, але трэба было прывыкаць. Такая ўжо ў яго работа. Павячэрала адна. Два цi тры разы ледзь не загаварыла сама з сабою, нахiлiўшыся над талеркаю, так прывыкла ўжо думаць уголас.

- Дэсэрту не будзеце? А мо кавы, панi Блан?

- Дзякуй... Не хачу болей...

Праходзячы каля рэкламных агнёў кiнатэатра, падумала: дарма сказала, што адразу вернецца дамоў. Але потым заспяшалася. Настрой у яе быў цудоўны, быццам гэта свята - чакаць мужа, пакуль ён вернецца. Дагэтуль яна чакала яго зазвычай цi ў барах, цi ў шынках, дзе ён назначаў ёй спатканне. Такiм чынам, яны, па сутнасцi, i да кватэры сваёй як след не прывыклi.

Яна прайшла пехам па вулiцы Каленкур, якая спакваля ацiхала i ўсё больш выдавала на правiнцыйную - па меры таго, як аддалялiся Манмартрскiя бульвары. Вечар быў мяккi, даволi цёплы як на снежань, але дажджлiвы. Лёгкi туман ахутаў вулiчныя агнi пяшчотнай смугою.

Iх дом быў на рагу вулiц Каленкур i Ламарк, каля плошчы Канстанцiна Пэкэра. Яна ўбачыла яго здалёк, разгледзела на сёмым паверсе доўгi рад балконаў з жалезнымi парэнчамi, адзiн з якiх быў iхнi.

Праходзячы па калiдоры, павiталася з брамнiцай, якая мыла на ноч ногi свайму маленькаму сыну. Лiфт стаяў. Адзiнае, што крышачку пагоршыла настрой. Падымаючыся па лесвiцы, бачыла вузкiя палоскi святла пад дзвярыма, чула радыё, людскую гамонку, пахi шматкватэрнага жытла.

"А ў вас ёсць кватэра, га?" - спытаўся ён у яе чатыры месяцы назад сваiм непаўторным голасам, нi кропелькi не падобным на чый-небудзь iншы, - нiколi нельга было ўгадаць, цi жартуе ён, цi гаворыць сур'ёзна.

Гэта было ў Марсанзе, на беразе Сены, дзе яны пазнаёмiлiся ў канцы лета. Жэрмэн каторы ўжо год ездзiла туды адпачываць па выхадных са сваiмi прыяцелямi. Адзiн хлопец неяк прывёў у iх кампанiю Марсэля, i той пачаў заходзiць у катэдж, дзе яны спынялiся.