Жорж Сименон - Дзяўчына i бясхвостыя парсючкi (на белорусском языке)

"Я здымаю мэбляваны пакой".

"Я таксама. Вам гэта даспадобы?"

"А што зробiш, калi нiчога лепшага няма?"

"Дык вось, я знайшоў на днях кватэру..."

Свая кватэра! Цуд з цудаў! Мара паўмiлёна парыжан!

"Чакайце! Гэта на Манмартры. З усiх вокнаў - гарадская панарама. I балкончык ёсць. Не большы, праўда, за тры насоўкi, але паснедаць на iм у сонечнае надвор'е можна. Калi яно сонечнае... Я ўжо заплацiў. Цяпер шукаю жонку. Гэта тэрмiнова, пятнаццатага кастрычнiка перабiраюся".

Памаўчаўшы, дадаў:

"Кухня, сталоўка, спальня, балкон, ванная - як вам усё гэта?.."

Ёй гэта была ўсё яшчэ вялiкая радасць: выйшаўшы на сваю лесвiчную пляцоўку, апусцiць руку ў сумку, пашукаць там ключ, адчынiць дзверы, запалiць святло, кiнуць позiрк на Марсэлевы палiто, люльку, пантофлi ў спальнi...

- Шкада, дарагi, што цябе няма дома, - сказала яна сама сабе. - Прабавiлi б разам цудоўны вечар...

Размаўляючы ўголас, яна пачувала сябе весялей. Усё-такi надта часта заставалася дома адна. Марсэль жартаваў:

"Разумееш, я яшчэ не зусiм прызвычаiўся быць мужам, але гэта прыйдзе, пазней, калi мне будзе... калi мне будзе, як ты думаеш, колькi?.. Пяцьдзесят? Шэсцьдзесят?"

Яна пачала была чытаць. Пасля вырашыла навесцi парадак у гардэробе: дзе перашыць гузiк, дзе паглядзець, цi не распаролася што. У дзевяць гадзiн зiрнула, колькi часу, i падумала, што матч у зале "Ваграм", пэўна, пачаўся. Уявiла залiты святлом рынг, запоўненыя балельшчыкамi трыбуны, баксёраў, Марсэля за журналiсцкiм столiкам.

А палове адзiнаццатай - яна ўсё яшчэ аглядвала адзенне - зазванiў тэлефон. Апарат у iх паставiлi толькi тыдзень назад, яна яшчэ не прывыкла да яго - i таму адразу ж ускочыла.

- Гэта ты, зайчык?

Пачуўшы мужаў голас, Жэрмэн падумала, што Марсэль тэлефанаваў ёй дадому ўпершыню. На тыднi ён званiў ёй у краму сясцёр Каро, дзе яна працавала, i рабiў гэта крыху часцей, чым хацелi б патранэсы.

- Ну, што робiш?

- Гузiкi перашываю...

Нешта не спадабалася ёй у Марсэлевым голасе, а што, пакуль зразумець не магла. Ён яшчэ не пiў, яна гэта адчувала, аднак голас у яго быў нейкi незвычайны. Нiбыта няёмка яму было, акурат як тады, калi спрабаваў манiць.

- Не ўмееш ты хлусiць! - сказала яна, пасля паўтарыла гэта яшчэ i яшчэ.

- Проста хацеў сказаць табе: "Добры вечар", - прамармытаў ён у адказ. - Ну i матч зараз пачнецца!.. Людзей - яблыку няма дзе ўпасцi... Чуеш, мусiць, як тут?..

Але колькi яна нi напружвала слых, не чула нiякага шуму ўсхваляванай залы.

- Думаю, што да апоўначы вярнуся... Алё!.. Чаму ты маўчыш?..

- Я цябе слухаю...

- Ты не ў гуморы?

- Ды не...

- Сумна?..

- Не, мiлы... Не разумею, чаму ты турбуешся...

- Не турбуюся я... Слухай... Калi я...

Жэрмэн вырашыла, што зараз усё-такi дапытаецца, чаму ён ёй пазванiў.

- ...калi я трохi спазнюся...

- Ты думаеш, прыйдзецца? - перапынiла яна.

- Не... Але ж ты сама ведаеш, як усё ў нас... Можа, мне трэба будзе прапусцiць з арганiзатарамi шкляначку...

- Надоўга затрымаешся?

- Ды не... Да сустрэчы... Цалую...

Ён зымiтаваў пяшчотны пацалунак.

- Марсэль, я... - пачала была яна, але ён паклаў слухаўку.

Жэрмэн з сумам глядзела на бялiзну i адзежу вакол сябе.

Калi яна была абсалютна ўпэўнена, што першы званок i праўда быў з рэдакцыi, бо пазнала сакратарчын голас, дык гэтым разам нiшто ўжо не пацвярджала таго, што Марсэль званiў з залы "Ваграм", - наадварот, яна была перакананая: тэлефанаваў ён не адтуль.

У адзiнаццаць Жэрмэн расклала ўсё па шуфлядах. Што ж рабiць далей? Збiралася ўжо зноў узяць у рукi кнiгу. Але ўбачыла выпадкова на крэсле Марсэлева палiто з вярблюджай воўны i ўспомнiла, што колькi дзён таму прыкмецiла на iм гузiк, якi вось-вось павiнен быў адарвацца. Было тое ў горадзе, а вярнуўшыся дамоў, яна пра гузiк забылася. I вось цяпер, кiнуўшы позiрк на палiто, усмiхнулася, бо згадала iх колiшнюю размову.

Марсэль быў вельмi какетлiвы, iншы раз аж занадта. У адзеннi любiў светлыя колеры, гальштукi падбiраў яркiя.

Неяк ранiцаю ў Марсанзе, яшчэ да таго, як загаварылi пра кватэру, яна сказала яму:

"Вы згубiлi гузiк з вашага свiтэра..."

"Не, не згубiў, ён у мяне ў кiшэнi".

"Тады дайце яго мне, я прышыю..."

"Уяўляю, што з вамi будзе, калi выйдзеце замуж!" - засмяяўся Марсэль.

"Што?"

"Я так заўсёды кажу, калi хто з сяброў жэнiцца. Маладыя жонкi так любяць прышываць мужам гузiкi, што я падазраю, быццам яны адрываюць iх наўмысна: каб зноў прышыць. Калi ў вас гэтая звычка з'явiлася да таго..."

Гледзячы на палiто, якое яна паклала ўжо сабе на каленi, Жэрмэн засмяялася. Прасунула нiтку ў iголку - i раптам намацала рукою ў кiшэнi ў мужавым палiто нешта нязвыкла вялiкае.