StaVl Zosimov Premudroslovsky - Detectivo tolo. Detectivo divertido

Despois dun momento, a man volveu a vibrar, tanto que lle tremía as meixelas do Toad e de súpeto sacou a man. Unha pincha seca dun gato sorrinte morto quedou abraiada no cepillo.

– Wo, tenme membro! – Sorprendeu o sapo e mantívose afastado, arruinando a cara do cadáver, á cara descarnada de Claudia.

– Woah mercar! – a avoa retorcíase e, saltada ao lombo, estableceuse sobre o seu inmenso lombo recto sobre unha uña de tamaño cincuenta e cinco en milímetros, afastándose do taboleiro que se lanzara antes. Nun bocio, respira enteiro…

– Ha, que dixen?! ese culo te metera na conta. – imputado Idot.

E ás palabras do amigo Idotov, a avoa ladrou na vella gorxa.

– Fomos á granxa, para atrapar ás avoas. – a anciá se enfureceu e, levantando o trasero ferido esquerdo, arrincoulle o taboleiro cravado no corpo. O cravo estaba enferruxado e cunha superficie corrugada como unha serra. O sangue goteou dende o final. O teclado examinouno dende todos os lados e, sentindo dor, gritou violentamente.

– De que estás a rir, cabrón? – suspirou e botou o taboleiro cun cravo sanguento en Idot. El esquivouse e comezou a fuxir. Os ladrillos lanzados á pista voaron cara á persecución. Unha das pedras golpeou un ángulo na parte traseira da cabeza dun neno. Caeu e torceu.

– ¿Conduces? – Toad asustado.

– Non morrerá nada. – a avoa Klavka calmou e unxiu a ferida con saliva. Máis tarde Idot ergueuse balanceándose e agarrouse ao seu carón, sostendo coas dúas mans un lugar dorido.

– Vou botarlle un golpe. – Idot tropezou no chan da súa voz.

– Ah? Vexa! Ten un feixe de arpillera no ventre. – O sapo sacou este feixe do estómago do gato e mostrouno a todos.

– Dálle a volta, preguntoulle o triste Idot.

– Quizais hai bruliki? – suxeriu, a avoa, que esquecera a dor, era o teclado. – E ti, Goldfinch, vai traballar. ladrou a Idot. – o teu apelido Mukhin e voas sobre un dolyah dun tesouro, como unha mosca sobre París.

– Que estás dicindo? Ou quizais irás ao inferno, A? – Arribou o Idot. – ¡Que un yoknu nun pecho!

– Uh, bo! – Toad resoplou – Buzu detén os dous. ¿Quere un pico arrebatado? Divídese en tres.

– dentro! E isto é respecto para vostede Toad. Sintoo. Eu mal entendín… alegrouse o Idot pagado.

– Non pides perdón, non son unha rapaza vermella. Non entendiches outro. A metade para min e a metade a nós.

– Por que serve isto? – a avoa indignouse.

– A partir diso! – Sonrou o sapo. “Podería tomar todo só”.

– E como é se inspeccionan a todos aquí pola noite e ata vives aquí sen saída?

– Si, é bo morder, anciáns. Ábreo, ou quizais non haxa unha cousa maldita. – ingresou Idot. – e o xogo non vale a vela.

O sapo mirou aos copropietarios do tesouro e arrincou a corda podre sen dificultade e lentamente comezou a abrir o feixe. Testemuñas de garda.

– Ei, as botellas. Arxila…

– Escalas…

– Cen mililitros cada un…

– Seis pezas…

– E que está escrito?

– Ah, están selados?!

– Cortiza. Vintage, probablemente…

– E o que está escrito, déixame ver? – Eu non tente coller un andamio.

– Non é un trooo, salvaxe! – a avoa do neno bateu nunha man.

– Ah, puta … – explotou Idot e sacou á avoa Key.

– Bo, digo! – dixo o sapo e colleu unha escala de cen milímetros. Limpiei a etiqueta no peito e volveu botar unha ollada máis atenta … – Algo non está en ruso…

– Dame a sosa. – Idot estendeu a man e colleu unha pequena escala. – Mira, os números: mil.. oitocentos.. noventa e sete.. ou só o sétimo… Non está claro.

– E imos probar?! Viño, vaia … – teclado suxerido.

– Non o sei, non o sei. Veña, proba, ti es muller, ti e o diaño non caerás. – aceptou sapo.

– Por que? – Interveu Idot – Mellor en San Petersburgo para converterse no anticuario como está.

– Si, probaremos de vez en cando, lavámolo e entregamos o resto ao anticuario… Si, Toad?

– Ben, vamos, quen é o primeiro? Preguntou Idot.

– A clave. – dixo o sapo. – suxeriu.

– Ben, si, se non morre, pode beber.

– Que farías sen min, campesiños. E non teño medo de morrer. Eu son o meu…

– .. de parpadear. – Presentou a Idot e, despediuse, para o cabrón.

– Gando! – A anciá bateu no ombreiro coa palma do neno e, collendo o colmelo, arrancou o corcho da botella. Esfriado. “Viño…” ela sorriu e chupou o contido nun tolo. Engulido e gruñido. -Kryaaaa! fría.

– Ben, que? -preguntou o sapo, tragando saliva.

– Ben. Algo xa comezaba a xogar na miña cabeza.

– Si, bótao. – Respondeu Idot gritando, bebendo a botella.

– Si, o carallo sabe. Pero é vello?! – dixo mirando a súa botella xa baleira, Toad.

– E imos ter máis.. – suxeriu a alegre avoa. – Os tártaros non viven sen parella.

– Entón, só quedan tres. – Idot estaba indignado. – Que imos entregar?

– Escoita, que?! Beber, beber así, de verdade. Unha vez que vivimos E as botellas xa son antigas. Están baleiros ou cheos. Agrécense as botellas, non o viño.

E bebían os outros tres vasos. Sentáronse nun rexistro e acenderon un cigarro: Idot – Marlboro, Toad – Belomor, e a avoa Clavka na vella moda – unha perna de cabra. Así que pasaron, sen acabar de fumar, sentáronse…

– Ahhhh!! Ahhh!!! – escoitou dende o xardín.

– Que é? – saltou da cama Ottila, preguntándose. A súa mente aínda estaba nun soño e caeu lentamente sobre a almofada e inmediatamente roncou.

– Ahhhh!!! -Blop saltou de novo e caeu de cabeza para baixo da cama. – oh, maldita. – Agarrou a testa coa palma. – Que estás gritando, parvo?

Pálida Isolda Fifovna entrou na habitación cos ollos ensanchados, cubrindo a boca aberta coas dúas mans.

– Aa, aa. agarrou e sinalou un dedo cara á porta.

– Que máis? – sentado no chan preguntou a Klop.

– Alí, no hórreo…

– Que hai no hórreo? fala con máis claridade…

– Hai un gato morto…

– Que gato? Otila volveu preguntar frotándolle a fronte inchada. – De que estás falando?

– Mamá! – Diante dos seus ollos ao chan da voz, dixo.

– Agora, vexamos. – Ottila púxose nos pés e foi descalzo nos calzóns ao hórreo.

Onte, volveu a última hora da noite cando todos estaban durmindo e, polo tanto, non preguntaron polos trucos dos prisioneiros. Zhinka seguiulle.

O hórreo parecía agochado. Todos os desprazados desprazados permaneceron inalterados. O osteroide Odnoglazovich estaba sentado no medio do lixo: un pensionista, un veterano laboral, un gandeiro de sexto grao, nacido o día da astronauta. O marido da avoa Klawka, máis precisamente, Claudio Aldarovna von Schluchenberg, filla do barón, fillo ilexítimo de Lenin. Ela díxolle a todo iso.

– Que fas aquí? preguntou Ottil, un ancián que padecía distrofia.

– Estou sentado. – O avó respondeu tranquilamente e apertou o teléfono.

– Vexo que non estás traballando.

– E que estás preguntando entón?

– Como chegaches aquí? – engadiu o baixo Isolda.

– Vaia, vou averigualo. dixo Bedbug á súa muller e volveuse ao seu avó. – Responde.

– Fora polo burato da parede, Osteroid asentiu coa cabeza.

Ottila percorreu o lixo ata un burato na parede e viu a parte traseira dunha vaca que levantaba a cola. Mirou para ela e quedou horrorizado: os tellados das casas eran visibles.

– ¿Hai unha rúa, ou que? preguntoulle ao seu avó.

– Heh, claro.

– E onde está todo o meu gando? – O primeiro que me veu á mente Klopu, que con visión lateral e pelos sensoriais do oído miraron arredor do hórreo dende dentro. “Si, quita o cu”, gritou e sacou a cola da vaca. Ela, en vinganza, botoulle un regato, como dunha mangueira de lume, cunha presión de cen atmosferas. Ottila voou afastado da presión por dous metros cara ás costas e a caluga mergullouse no esterco de porco. Isolda dirixiuse cara a el para axudar a inercia e agachaba a cabeza contra o seu magnífico peito. E ela quería suspirar…