StaVl Zosimov Premudroslovsky - Detectivo tolo. Detectivo divertido

– Pero sabe, o médico estendeu a man para o control. – mestura de sangue, isto é unha cousa perigosa. En oitenta e nove casos, o feto pode aparecer moi mal.

– Como é iso?

– Pode nacer un freak.

– Quen??? – Barrou ao outro lado do Bedbug e saíu correndo cara aos interlocutores.

Que pasou? Resulta que Izzy e Sarah se fixeron adultos ao mesmo tempo. Pero a vida é a vida.

Ao día seguinte, Ottila púxose de lado, porque el mesmo é fillo dun caníbalo. Entón, que?

…De súpeto houbo un forte golpe da porta da oficina principal e Ottila se estremeceu.

– De novo non bloqueou a porta no soporte. – O Bedbug indignouse.

Nesa metade do cuartel eran resoltos os sons de Arutun que arrastraban con forza a alguén.

– Harutun arrastra a alguén de novo. murmurou Klop a si mesmo e mirou o seu reloxo. – Ah, eu-mayo! Xa tres noites?!

Harutun apareceu na porta da cociña e exclamou:

– dentro! Atrapino! – e botouse ao medio do vello, que pasou trinta e oito anos nas zonas. Isto era evidente polas tatuaxes en todo o corpo. As súas tatuaxes quentábanse como unha camisa, e así só andaba nos calzóns, e incluso no inverno. O vello conxelouse á espera do ritmo.

– Que é? preguntou Klop.

– Wooh, apchi, este shnir o mesmo cánabo frotado no lixo, e ata asinou a avoa Chave. -Arutun inclinouse no xesto co cóbado.

– Si?! – sorprendeu Klop. – E que, ela tamén está rozando?

– Si, aínda así, sacou un tal boi, e sacou do peto unha bola de hash de billar.

– ¿É todo o hash? – Estendeu a man e colleu o balón. Volveuno na cara, arredou, arroxouno. – Quince anos tirarán. Desamortizar. Ben, que me dis, avó?

– Está a mentir. – o vello agachado no chan. – non é cousa miña.

– E de quen? apchi.

– O teu, é el… e colgámonos de nós, e Claudia e eu acabamos de fodernos nos arbustos. En xeral, esta merda de cabalo.

– Que? – explotou Intsefalopata. – ¿É interesante o que fixo o cabalo no vertedoiro de lixo, a herba arrincada, que non medra alí? ¿Ou engrenaxe? E o cáñamo estaba comendo, a vida estaba a vapor, o dono – schmuck, polo que decidiu esquecer. E logo impaciente.

– Non, recordei. Pasaba algún pastor. Colleu un saco ou frotouno e marchou. E que? É popular, sen seguridade, pero non hai cartos para os swipes. E así quero esquecer. Entón, o pastor entrou.

– Joder, dis? – O bicho subiu a unha cadeira. – Non é difícil consultar na clínica pola mañá.

“A quen escoites, xefe, apchi”, Harutun sonou. – Foi así: a avoa Klava está espida, toda chea de vaselina, ti, porque non podía esnaquecerlle as costas? Corrín polo lixo, perdéndome nos arbustos de cánabo.

– Correr? – xurdiu o vello.

– Ao principio mostráballe, pero é pudente, e aínda é unha muller, aínda que vella. E nos arbustos non fuches, e esfrexaches o po bendicioso que tiña pegado cun coitelo do corpo, pegándoo nunha bola. E botaches o coitelo alí e pola mañá atoparemos e as súas pegadas sobre ela, e sobre o coitelo punteado – é dicir, dope.

O vello deitouse en silencio e mirou sorprendido. Despois, todo foi como suxeriu a versión de Harutun?!

– E como aínda non lle picou a perna, un vello parvo. Ao final, alí toda a merda da aldea foi dende tempos de depósito de curuxa.

– dixo Vo! – o Bedbug fíxose orgulloso dos seus subordinados. – ¿E de onde calculaches isto, compañeiro?

– He, víoo eu mesmo, quería quitarme o móbil, pero a batería estaba morta.

– Sentímolo. – suspirou Klop.

– Que exactamente? Apchi. preguntou Klop.

– É unha pena que a batería estea sen vida. – Botei as bágoas da miña cadeira e pasei polo cuarto. – Non teño que mover o cerebro.

– Si, todo este despropósito, xefe. A merda está debuxada por cabalos e, de non ser así, non me pego a man vermella e todo o que hai é preciso para o informe trimestral do premio. – concluíu o vello e comezou a levantarse.

– Sente, apchi, cabrón! – afastou Harutun ao vello. – que faremos, Patrón?

– ¡Este é un abuso de autoridade! – o vello indignouse.

– E calas! Ladrou Ottila. – A exposición mostrará. Vostede é culpable, e se quere ir á zona, sentará ata a mañá cando chegue o laboratorio experto. Ou asínolle cen horas de traballo no fogar. fortaleza do patio.

– Aquí é onde? – preguntou o vello con calzóns tirados no chan da cociña.

– Levántase e axítelo, detido. Harutun explicará todo ao longo do camiño. Si, Harutun, case me esqueceu: tómate unha confesión puramente sincera por se non te presentas ao traballo, atopas un coitelo, non o toques coas mans e enróbao nun saco. E a vostede, vello, se gloriosamente se traballará, só lle custará un centenario do xabarín.

– En, aínda? – o vello indignouse. – Onde o vou conseguir?

– Calla, apchi, cando o xefe faga un veredicto.

– Por certo, podes cortalo. Vaia, mañá ás seis da noite comeza a minaría. Si, e toma un cepillo de dentes contigo, e atoparei unha cunca. Mira, comerás co can á súa vez. Se Polkan o permite. Durmirás no baño.

– E pode ser a última palabra? preguntou o avó.

– Vaia adiante!

– E quen mandará?

– Só eu. Continúa. E non te esquezas do xabarín…

Un ancefalópata levou ao vello á saída do bastión e camiñou rápido cara ao xefe.

– Que, faremos? apchi!

– Que? ¿Es un colega, un toxicómano?

– Non, que es ti. Pero pensei que, apchi, é necesario realizar un exame?! E inmediatamente.. E entón … – Harutun dubidou.

– E logo que? Sour? – examinando a bash de todos os lados preguntoulle a Ottil.

– Non Pero pericia. Despois, o veredicto xa foi ditado?!

– Por quen? O xuíz?

– Non, apchi, por vostede, e ten dereito a un veredicto previo ao xuízo de delitos especialmente leves, especialmente antes de durmir só…

– Ben, vamos, pero só por culpa dunha conclusión de traballo.

Bateron un cigarro e sentáronse a fumar.

Mañá achegábase e estaban sentados á mesa e razoando como Holmes e Watson, máis aínda que Holmes estaba fumando opio e isto non lle impediu sacar conclusións dedutivas. Pero Watson só bebía whisky, cereixa, golpeado máis curtos, como Lestrade, e por iso foron contundentes e foron cortados por baixo de Sherlock. O alcol tenme a mente, polo que o goberno do mundo permite, alcolar e prohibir a aparición na Terra. Pero o parvo non precisa comer nada. É porque é un parvo e non sabe ningunha medida. Pero ambos eran disidentes e sobre isto razoaban así.

– Campaña aquí na aldea, alguén plantou o cáñamo Chuy e derrubou a aldea. – Comezou Bedbug.

– Pero quen? apchi, ídota ou vello? – continuou Harutun.

– Ou quizais un terceiro? E estes só poden ser testemuñas do acontecido e decidiron saír adiante, tendo probado.

– Sapo, apchi.

– Que, sapo?

– O nome do vello, apchi, – Toad.

– sapo? Heh. Que haxa un sapo… Un sapo branco en honra dun cisne branco.

– Que? apchi.

– Non, nada. Ben, que vaia?!.. Pero non. Agarda… Veña, come xuntos?!

Harutun abriu os ollos e lanzou a lingua lixeiramente por sorpresa.

– NON en contra? —preguntou el, axitando os ollos maliciosamente a Ottil. – Non comiches todo o día e a noite segundo os plans de condutores dos adictos?

– Si, apchi, exactamente. – batendo as mans, Harutun correu de súpeto e sentouse noutra cadeira.

– Que sentou? – Conduciu Ottila.

– Que, que… eu, e que son? – O corpo esmoreceu e ruborizouse.

– Vaia, toma: hai sopa, hai culleres, pratos, un frigorífico – a cama comezou a apuntar coas mans, representando a cociña. -… hai un cociñeiro. Ben, xa sabes… Un negocio serio xirou.