СтаВл Зосимов Премудрословски - Crazy Detective. Grappige detective

– Wêr is it nei de himel?

– Nar, d’r binne gjin stêden yn ’e loft, Nei Amearika.

– En wat sille wy sykje? Wat moat fûn wurde om ús nei Amearika te stjoeren?

– Wy sille nei de noas sykje…

– Hwaens noas? – Harutun begriep it net.

Ottila klom op ’e tafel en rûn nei de oare kant, tichter by de Korporaal. Hy gyng sitten en dongele syn skonken, petearde mei har.

– No, yn in nutedop.. – begon hy yn in heale stim.

– En wat, yn in flúster dan?

– Nerd, konkurrinsje. Dizze saak kin troch de Feds ôfnommen wurde.

– Ahhh! Ik besefte de cartridge.

– Dat dan, de mouwe. Heh, cool! Ik bin in «cartridge», en jo binne in «sleeve». En de cartridge wurdt yn ’e moule lein. Hahaha Is grappich

– Nee. Se sette in kûgel yn ’e cartridge.

– Wat, tûk? En jo wite dat yn ús lân elkenien tûk is – min en min. Wolle jo in ferskil meitsje? Harkje dan, ik sil net twa kear útlizze. In hillich plak is noait leech. En jo plak, net allinich de Hillige.. Witte jo hoefolle wurkleazen yn ús doarp jo wolle neuken om jo fergees plak yn te nimmen?

Harutun hatke syn eagen út eangst en smiet triennen fan seniliteit.

– Sorry, cartridge, gjin kûgel is yn ’e moule ynfoege, mar in cartridge.

– No, hear dan, hoefolle, sil ik yn in notysje útlizze: Eeee… hasto Gogol lêzen?

– Hy dronk in mogul.

– Meitsje jo grapkes?

– It wie humor. Ik seach films mei syn dielname.

– Dat is goed. Hawwe jo in film oer NOS sjoen?

– Oer waans noas?

– No, net oer dy? … – Ottila sprong fan ’e tafel, – Humor wer?

– Mnn, ja! – de âld man stie op ’e oandacht. Ottila seach nei de liif fan ’e korporaal en tilde mei bulgende eagen syn holle omheech, goaide syn holle oan’ e ein en seach mar in sliepende pleksus.

– Sit neuken!! raasde er. De korporaal siet yn in startposysje.

– Ik herinnerde my. De cartridge… dit is wêr’t de man syn noas ferlear…

– ûnthâlden?

– Dat is krekt!!

– Dat wy sille nei him sykje. Hysels … – En Ottila pakte in finger nei it plafond. – frege my om in heale dei. Hy frege heulendal dat ik mysels dizze saak persoanlik oernimme. Dus om te sprekken naam persoanlike kontrôle.

– God?

– Nee, do gek, Marshal. Nuuu, ús god. Hy sei dat d’r gjinien weardiger is … – Ottila sprong op har knibbels, stie ûndergeskikt en naam kontrôle oer de situaasje.

– En hoe sille wy nei him sykje. Dit is in ferhaal?! Boppedat stoaren se.

– Wa binne se?

– No, dizze, de haadpersoanen stoarne lang lyn… en Gogol is de haad tsjûge, deselde… goed, dea.?! Dit is gjin humor.. Ahhh?

– Nar. – De bug sprong út ’e skoot fan Incephalopath. – Wy sille sykje nei in monumint op in koperen boerd dat waard stellen. Oft dakleazen as skurken. Allegear itselde, in monumint foar NOSU, en miskien… antyk.!?

– En wa sil hjir bliuwe?

– Isolde en Izzy foar it haad.

– Is hy noch lyts?

– Neat is lyts, ik wist al in frou yn syn jierren.

– Hjirfoar is in protte geast net nedich: set it, spat en gong…

– Hoe wite, hoe wite…

– Nee, beskermhear, ik koe bliuwe, myn hert is swak…

– Neat, hjir yn Sint-Petersburch sille jo gassen sykhelje en maklik.

Harutun wol ek wat sizze om te bliuwen by Klop syn frou, mar hy waard betocht en seach fuort nei de krûpende twa-sturt op syn knibbel en mei syn tomme drukte hy it ynsekt yn it materiaal fan syn broek.

– Wat woene jo útblinke? – sarkastysk, mei syn eagen skean, frege Ottila.

– Ik haw gjin jild of medisinen.

– No, dat is oplosber. Alles betellet it budzjet. As wy de noas fine.

– En as wy it net fine?

– En as wy it net fine, sille alle útjeften wurde ôflutsen… fan jo.

– Hoe sa?

– En sa. As jo noch stomme fragen stelle, kinne jo jo baan kwytreitsje. Krijst it?

– Dat is krekt, begrepen. Wannear geane wy hinne?

– Stomme fraach. Wy soene der al wêze moatte. Litte wy no gean!

– En wat is der sa gau? Ik haw myn koffer net pakke?

– Wy moatte it altyd klear hâlde. Jo wisten wêr’t jo in baan krije… Trouwens, itselde ding…

– Wat?

– Ik haw myn koffer net pakke. Ja, wy hawwe se net nedich. By oankomst, keapje wat jo nedich binne. Ik haw in bankkaart.

– En as d’r net genôch jild is?

– Hy sil goaie. – en wer pakt de distriktsplysje in finger oan it plafond en sprong yn pygmystyl, mei help fan somersaults, op ’e tafel, wuivende in foet foar de noas fan’ e kollega. Hy kaam op syn foet en krúst de tafel te foet yn ’e rjochting fan Arutun nei syn stoel. Triennen en rjochting de ôfslach.

– Wat sitsto? lit ús gean! – en wifte syn hân, – en, krekt as lâns Sint-Petersburch, sweefde oer de Ierde…

Se ferlieten it bolwurk, litte mar in briefke yn kalk op ’e doar:

«Sit gjin soargen. Wy binne fuortgien mei in urgent opdracht nei Sint-Petersburch. Jo bliuwe op it plak fan Incephalate, en Izya – ynstee fan my.. Me!»

En ûnderoan is de tafoeging yn in oar hânskrift:

«Sorry, Pupsik, ik kom werom lykas ik moat! Wylst jo Flea omheech rint. Wachtsje op my en ik kom werom. Miskien ien…»

Izya lies de notysje en skreau op it blêd yn ’e hânskrift fan syn heit en Intsefalopat, ferburde it yn syn bûse en wipte it ynskripsje fan’ e doar ôf.

– No, âlde geit, do hast it. – Ik naam myn mobile tillefoan en stjoerde SMS nei myn heit. Doe gong er it hûs yn en joech it briefke oan syn mem. Se lies en skoude.

Lit him ride. Wy sille it ferfange. En gjin wurd oer de fuortsetting fan ’e heit. Krijst it?

– Fansels, mem, ik begryp… En litte wy it pig nimme fan ’e haadmaster, ahh? stelde er foar.

– Wat bisto? Wy moatte alles dwaan neffens it hânfêst en gerjochtigheid.

– En hy ropt my yn earlikens?

– Hy is de direkteur. Hy wit better. En hy sels sil rjochtfeardich wêze foar God.

– Is dat dejinge dy’t oan ’e muorre yn’ t kantoar hinget?

– hast. Dêr hinget Iron Felix, syn plakferfanger. Okay, doch jo húswurk.

– Ik die. Mem, kin ik efkes kuierje op ’e rivier?

– Gean, mar ûnthâlde, puppy: ferdronk, kom net thús. Ik sil jo fermoardzje… Hast it?

– Ja. – Izzy raasde en ferdwûn efter de doar…

– Nee, beskermhear, ik koe bliuwe, myn hert is swak…

– Neat, hjir yn Sint-Petersburch sille jo gassen sykhelje en maklik.

Harutun wol ek wat sizze om te bliuwen by Klop syn frou, mar hy waard betocht en seach fuort nei de krûpende twa-sturt op syn knibbel en mei syn tomme drukte hy it ynsekt yn it materiaal fan syn broek.

– Wat woene jo útblinke? – sarkastysk, mei syn eagen skean, frege Ottila.

– Ik haw gjin jild of medisinen.

– No, dat is oplosber. Alles betellet it budzjet. As wy de noas fine.

– En as wy it net fine?

– En as wy it net fine, sille alle útjeften wurde ôflutsen… fan jo.

– Hoe sa?

– En sa. As jo noch stomme fragen stelle, kinne jo jo baan kwytreitsje. Krijst it?

– Dat is krekt, begrepen. Wannear geane wy hinne?

– Stomme fraach. Wy soene der al wêze moatte. Litte wy no gean!

– En wat is der sa gau? Ik haw myn koffer net pakke?

– Wy moatte it altyd klear hâlde. Jo wisten wêr’t jo in baan krije… Trouwens, itselde ding…

– Wat?

– Ik haw myn koffer net pakke. Ja, wy hawwe se net nedich. By oankomst, keapje wat jo nedich binne. Ik haw in bankkaart.

– En as d’r net genôch jild is?

– Hy sil goaie. – en wer pakt de distriktsplysje in finger oan it plafond en sprong yn pygmystyl, mei help fan somersaults, op ’e tafel, wuivende in foet foar de noas fan’ e kollega. Hy kaam op syn foet en krúst de tafel te foet yn ’e rjochting fan Arutun nei syn stoel. Triennen en rjochting de ôfslach.