Кляшторны Тодар - Вершы

Белыя паляны, белыя гаі…
Пчолы ледзяныя кружацца ў галлі,
Кружацца раямі, сыплюцца на дол,
Апушылі хвоек срэбраны прыпол.
А з-за лесу-гаю скача па лугах
Хтосьці незнаёмы ў ледзяных санях.
З сіняватых даляў, з сіняватай цьмы
Хтосьці напявае залатыя сны.
Хай галосяць ветры ў цемені начной,
Сядзем, дарагая, пасядзім з табой.
Раскажы мне шчыра, праўду раскажы, —
Хто ў чароўных вочах зоры патушыў?!
Хто замёў снягамі у душы вясну?
Сэрца хто параніў – вымеў цеплыню?!
Хто распяў з каханнем сэрца на крыжы,
Раскажы мне праўду, любая, скажы?!
І маўчаць пацёмкі… любая маўчыць....
Ледзянеюць словы, і душа баліць…
Белыя паляны, белыя гаі,
Пчолы ледзяныя кружацца ў галлі.
І мярцвеюць змрокі між сівых завей,
Прытуліся бліжай, сэрца абагрэй…

Слаўны вечар… Пагода ліпнёвая,
А у садзе красуецца верасень…
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Залацістая восень развесіла.

Блудзяць хмаркі – вандроўнікі дальнія,
Месяц косіць абмежкі ліловыя,
Загарэлі затоны крыштальныя,
Засмуцілася сінь вераснёвая.

Плачуць гусі – асеннія здраднікі,
Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны…
Заглядзеліся ў даль канаплянікі
Над бялявым вянком павучыння.

Эх вы, сцежкі, – дарожанькі вузкія,
Эх ты, просінь, тыняная просінь…
Хоць прыгожа вясна беларуская, —
Прыгажэй беларуская восень.

Як прыгожы сады вераснёвыя…
Закахаўся я ў казачны верасень…
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Беларуская восень развесіла.

Завечарылася бярозавая просінь,
У далях вечар дым пераліваў.
А Млечны Шлях
На сіняватых плёсах
Заранкамі дарогу вышываў.
Мне марыцца:
Нібыта той дарогай
З адвечнасці вярнуліся гады…
Я не паэт,
А хлопчык басаногі, —
За рубяжамі свет і гарады.
Нібы з туманаў выплыла паданне
Пра гэта возера,
Як сведку дзіва-дзей;
Я ўспамінаю першае каханне
І першы хмель разбураных надзей.
З тае пары я шмат перамяніўся
(Цвітуць да часу ў жыце васількі),
О вечар, вечар,
Што завечарыўся,
Куды сплылі ружовыя вянкі?!

Задыміўся імжою сыр-бор,
Дробны дожджык – туман заімжыўся…
Мне прысніўся квяцісты прастор,
Мне наш край беларускі прысніўся.
Бачу сон:
Дзе у цемры вякоў
Смуткавалі рачныя затоны,
Зняты палкія душы з крыжоў,
І няма ні жальбы, ні праклёнаў.
І вось тут прыдняпроўскую Русь
Прадавала панам Кацярына,
Прамяняў селянін-беларус
Сашнікі і саху на машыну.
У вячэрнюю цемру і стынь
Не палае лучына у хаце,
Прамяняў беларус-селянін
Сінявую страху на палацы.
І пад новай жалезнай страхой,
Дзе спляліся світальныя цені,
Нарадзіўся Шэкспір і Талстой,
Заспяваў беларускі Ясенін…
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Мы ідзём не плятні апяваць,
Мы складаем паэмы машынам…
О краіна – азёрная гладзь,
О мая дарагая краіна…

Мёрзлы месяц з-за гор васількамі
Перасыпаў азёрную сінь.
Стыне ўсё…
Ледзянымі сярпамі
Выйшла восень рабіну касіць.
Тоўпы зор снегавым пералівам
Разматалі ў палях павады.
Быццам коні з намыленай грывай,
У пацёмках застылі сады.
Хтосьці там, у шырокім прыволлі,
Дзе узмежкі гараць серабром,
Заспяваў пра шырокае поле,
Засвістаў ледзяным салаўём…
Эх, як рвецца душа у прасторы,
Штосьці хочацца вечна кахаць
І дзіцячае радасці зоры
Ў ледзяных перазвонах збіраць.
Мёрзлы месяц з-за гор васількамі
Перасыпаў азёрную сінь.
Стыне ўсё…
Ледзянымі сярпамі
Выйшла восень рабіну касіць.

За кроснамі часу не прыкмеціш,
Дзень прабег так хутка, хоць не вер…
Што-та робіцца цяпер на свеце,
Што на свеце робіцца цяпер?
Вечар гасіць сонечныя плёсы.
Усплываюць зоры ў сіняве.
Нудна звон надломлены галосіць
У заседжанай варонамі царкве.
А у клубе чуюцца цымбалы, —
Многа чутак, радасці, надзей…
Дзень папоўз за сонныя абвалы,
Лёг туман на дрэмлючай вадзе…
У душы дзяўчыны парыванні
Сэрца паляць радасцю надзей.
Нат пастылае зблудзілася ў тумане,