Vasilij Devjatnin - Verkaro de V. N. Devjatnin, Libro Unua

Li de ĝojo ekploris, ĉar li tuj rememoris,
Ke li povas formorti kun gloro:
Lia vivo rompita estas alte taksita
De estraro per multo da oro…

Li ekĝemis facile, al ĉielo humile
Siajn manojn li pie etendis,
Kaj kun kredo kreskanta al Potenca Juĝanto
Sian preĝon unuan li sendis.

Tiu preĝo sincera por hetmano fiera
Estis ĝusta saniga balzamo:
Nun, anstataŭ sopiro, lin vizitis deziro
De reveno al bono, al amo…

Kaj terura rabisto al malriĉa botisto
Venas nokte kun stranga propono:
«Vi fortike min ligu kaj en urbon venigu,
Kaj ricevos vi multe da mono.»

Malriĉulo ekmiris: «ĉu ne estas, li diris,
Vi freneza, amiko amata?!»
– Ne, mi estas en sano, – sed mi estas hetmano
De rabistoj, krimulo sciata…

… Jen en mezo de placo, kiel morta minaco
Por senkoraj scivolaj vidantoj,
Staras alta Pendingo, ĉirkaŭita per ringo
De senmovaj policaj gardantoj.

Kaj subite murmuro de nevola teruro
Sonis brue en popolamaso:
Sur pendinga submeto kun feliĉa rideto
Maljunulo aperis malgrasa…

Jen per mano tremanta kun kateno sonanta
Sanktan signon de kruco li faris,
Kaj kun vido trankvila en vizaĝo humila
Sin al morto kruela preparis.

Oni donis signalon… Kaj en maŝon fatalan
Estas kapo grizhara metita…
Kelkaj movoj malfortaj, konvulsioj postmortaj,
Kaj spektaklo jam estas finita!..

El bluaĵo ĉiela lumas suno tre hela
Per radioj varmegaj brilantaj…
Ĉio estas silenta, ĉio estas kontenta,
Kaj senbrue disiras vidantoj…

Sur strato promenas gravega sinjoro:
Li ĵus fortagmanĝis, kaj iras kontenta,
Kun plena ventrego, kun ĝojo en koro,
Senzorga, trankvila, fiera, sensenta.

Subite al li knabineto aliras.
Malgrasa ŝi estas, en vesto malriĉa, —
Plorante, ŝi manon etendas kaj diras:
«Ho, donu almozon al mi, malfeliĉa!»

– For, for, abomena, senhonta knabino!
Labori vi devas, almozon ne petu!..
Vin sendis, kredeble, malĉasta patrino
Por ke je almozo vi brandon aĉetu?

«Ho, ne, estimata, aminda sinjoro!
Patrino… ho, mia karega patrino!
Ŝi, eble, jam mortis en tiu-ĉi horo…
Malsana ŝi estas… – Ne, truda knabino,

Foriru, foriru! Al via rakonto
Ne kredas mi tute: ĝi estas malvera.
For, for! ne mensogu! Al vi estas honto
Pasantojn trompadi per vido mizera!..»

Kaj ree promenas gravega sinjoro
Kun plena ventrego, kun vido kontenta,
Kun nigra animo, kun ĝojo en koro,
Feliĉa, trankvila, fiera, sensenta…

Ne pepadu, najtingalo,
En mateno frue,
Ne pepadu, malgrandeta,
Sub fenestr’ proksime…

Via kanto estas bela,
Vi bone kantadas,
Vi, feliĉa, jepariĝis
Kaj nesteton havas.

Mi, mizera, malfeliĉa,
Sen nesto, sen paro, —
Kaj ne povis mi en mondo
Kun ĝojo kantadi.

Flugu, kantu vi al tiuj,
Kiuj bone vivas:
Ili de kantado via
Multe amuziĝus.

Sed al mi kantado via
Bruston nur disŝiras.
Koron pikas, kaj animon
Turmentas senfine!..

Strigo – birdo por mi restu:
Ĝi ploras, ne kantas…
Ploru, strigo, kaj ĝemegu,
Morton al mi voku!..

Ho, frosteto kara,
Rusa vi bravulo!
Iras vi en gantoj
Kaj en fela ĉapo!
Ho, frosteto kara
Kun vangetoj ruĝaj!
Korpon vi frostigas,
Sed anim’ varmiĝas!
Ĉu frostet’ memoras,
Kiam kun knabino
Sur glitveturilo,
Kvazaŭ birdo, flugis
Mi en nokt’ malluma?
Kaj al mi mallaŭte
Ŝi kun am’ murmuris:
«Vi frostiĝis, kara?
Apud mi kuŝiĝu,
Mi vin tuj varmigos!..»
Pelton ŝi malfermas, —
Kaj ĉe blanka brusto
Bone mi varmiĝas!..
Ŝiaj okuletoj
Fajreretojn ŝutas,
Kaj vangetoj ŝiaj
Kvazaŭ flamo brulas, —
Mia fajra koro
Ankaŭ ekbruliĝas…
Ho, frosteto kara,
Rusa vi bravulo,
Ja por mi vi ĉiam
Estis frat’ aminda!

Profite en urbo sekalon vendinte
Kaj monon por ĝi ricevinte,
Antono reiris kun ĝojo
Al hejmo. Subite sur vojo

Rabistoj duope al li alŝteliĝis…
De ili forkuri rapide li penis,
Sed ili lin kaptis, kaj monon deprenis,
Kaj poste, lin mem mortiginte, foriĝis.

Lasinte arbaran densejon,
Rabistoj eniris drinkejon.
Al ili mastro brandon donas,
Kolbason, ŝinkon li proponas…

Sed unu rabisto al mastro rediras:
«Vi estas sendube tre granda pekulo, —
Je via propono senfine mi miras!..
Forgesis pri tio vi, senprudentulo,

Ke fasto hodiaŭ ja estas, —
Ĝi sankta por ni ĉiam restas…»

Ĉu ne ekkonas vi, legantoj,
Vin mem en tiuj-ĉi fastantoj?

Ĉevalon sian li purigis,
Estante forte kolerega,
Kaj diris: «min diabl’ devigis
En loko loĝi malbonega!

Ni ĉiam tie-ĉi restadas
En turka kvazaŭ batalado:
Nur solan supon ni manĝadas
Kaj eĉ ne pensas pri drinkado.

Kaj mastro tie-ĉi malbona,
Malbonan havas li edzinon…
Nek via skurĝ’, nek vorto bona
Admonas tie-ĉi virinon!..

Jen urbo Kiev! lando kia!
En buŝon falas mem buletoj,
Kaj vinon havas domo ĉia, —
Kaj kiaj tie virinetoj!..

Ne estas eĉ domaĝ’, je Dio,
Sin mem pro ili pereigi!..
Malbone estas nur per tio…»
– Per kio? Volu min sciigi! —

Kaj li komencis plibonigi
Lipharon. «Eble ne timulo —
Li diris – estas vi, sed igi
Vin miri povas mi – spertulo.»

«Aŭskultu: regimento nia
Ĉe Dnepro larĝa enlokiĝis.
Mastrino estis bona mia,
Kaj tombon ŝia edz’ foriĝis.

Kun ŝi mi baldaŭ amikiĝis;
Ni vivis pace, tute bone,
Al mi Mario humiliĝis,
Ne diris vorton eĉ malbone.

Se mi malsobra estis tute,
Ŝi mem min zorge kuŝigadis;
Ŝi ĉiam pace, sendispute
Je ĉio tuj mem konsentadis

Feliĉan vivon mi pasigis,
Kaj longe tiel vivus eble, —
Sed jen subite ĵaluzigis
Min io, – mem diabl’ kredeble.

Mi pensis: kial baptanino
Sin levas nokte? Kiu volas?
Tre juna estas ŝi virino
Kaj tial, eble, ŝi petolas!..

Mi observadi ŝin intencis.
Jen foj’ ne dormis mi (en korto
Jam estis nokto, kaj komencis
Bruegi vent’ kun granda forto).

Kaj vidas mi: ŝi forrampetis
De forno, prenis ŝi karbeton,
Min tre facile pripalpetis
Disblovis apud forn’ fajreton;