Эпосы, легенды и сказания: Hálfdanar saga Eysteinssonar

At morgni dags sá Hálfdan kastalann, þann sem honum var til vísat. Þenna morgin var Skúli jarl farinn til bardaga á móti Háreki konungi ok þeim bræðrum, ok var þat langt í burt frá kastalanum. Hann hafði lið miklu minna. Kastalinn var eyddr af vígum mönnum, en konur stóðu í vígskörðum, þá Hálfdan kom þar. Hann sá þar eina jungfrú, þá sem honum fannst mikit um. Hún gekk ofan at portinu ok heilsaði Hálfdani með nafni. Hann tók vel kveðju hennar.

Hún mælti þá til hans: «Mál mun þér þykkja at sjá glófann ok gullit, þat sem þú misstir í Aldeigjuborg.»

«Muntu mega því valda?» sagði Hálfdan.

«Miklu muntu mega um þat ráða,» sagði hún. «Fóstri minn er nú í bardaga, ok væri honum nú liðs þörf ok góðrar hjástöðu, ok munda ek flest til þess vinna, at hann fengi sigr.»

«Ekki á ek gott at launa fóstra þínum,» sagði Hálfdan, «en ef þú vilt handsala mér trú þína, þá mun ek fara til bardagans með fóstra þínum.»

Hún kastar þá út til hans glófanum ok bað hann hafa þat í festarpeninginn, – «en gullit mun bíða hjá mér, þangað til vit vinnumst næst, en aldri verðr kastalinn af mönnum unninn, þó at ekki sé til varnar í honum nema konur.»

Hálfdan fór nú til bardagans, ok var þá mikit mannfall. Sviði bar merki Skúla jarls ok gekk fram svá hraustliga, at hann drap merkismann Háreks konungs, er Krabbi hét. Hálfdan var eigi ístöðulauss. Hann réð þar fyrst at, sem fyrir var Flóki Finnakonungr. Konungrinn skaut af boga þrim örum senn, ok var maðr fyrir hverri. Hálfdan réðst á móti honum ok hjó með saxinu á bogann, svá at hann brotnaði, ok tók höndina af Flóka, ok flaug hún í lopt upp. Konungr rétti stúfinn upp á móti, ok kom höndin þar niðr á ok var þá heil. Þetta sá Fiðr Finnakonungr, ok varð hann at hrosshval ok hljóp upp á þá, sem börðust á móti honum, ok urðu undir honum fimmtán menn ok fengu allir bana. Hundrinn Selsnautr hljóp at honum ok reif hann í sundr með tönnunum, en hvalrinn sló í sundr kjaptinum. Hundrinn karlsnautr hljóp inn í kjaptinn ok alla götu niðr í kviðinn ok reif hann innan ok sleit ór honum hjartat, hljóp út síðan ok fell þegar dauðr niðr. Hálfdan reiðir nú saxit ok hjó til Flóka í öðru sinni, en hann blés á móti, svá at saxit fauk ór hendi Hálfdani ok kom fjarri niðr. Flóki hjó til Hálfdanar, ok kom í steinasörvit, ok brotnaði skálmin, en Hálfdan fekk sár á hálsinum, þar sem steinninn var ór brotnaðr, en misst hefði hann höfuðit, ef eigi hefði steinasörvit borgit honum. Hálfdan greip til Flóka ok rak hann niðr fall mikit. Í því kom at Úlfkell snillingr, ok átti Hálfdan þá við mörgu at sjá. Hundrinn kom þá at ok reif allt andlitit af Flóka, en Flóki hryggspennti hundinn ok braut í honum hvert bein, ok lágu þeir þá báðir dauðir. Hálfdan sá þá ekki sitt færi annat en hljóp á Úlfkel ok greip af honum sverðit ok sló því flötu um nasir honum ok bað hann verja sik, ok þá gat Hálfdan nát saxinu. Gengu þeir þá saman ok börðust, ok lauk svá með þeim, at Úlfkell snillingr fekk bana. Skúli jarl hafði þá drepit Úlf inn illa.

Þá kom at Hárekr Bjarmakonungr ok sótti at honum, ok áttust þeir við hart vápnaskipti. Hárekr hjó til Skúla ok af honum allan skjöldinn, ok fekk hann sár á fingrna ok ekki mikit. Skúli hjó í móti ok af konungi eyrat ok vangafilluna svá at berir skinu við jaxlarnir. Þá varð Hárekr at flugdreka ok sló Skúla með sporðinum, svá at hann lá í óviti. Þá kom at sá kappi, er Grubs hét, ok hjó fót undan drekanum, en drekinn krækir annarri klónni til Grubs ok reif hann á hol á náranum. Þá kom at Hálfdan ok hjó til drekans á hálsinn, ok var þat hans bani.

Brast þá flótti í liðinu, ok flýðu víkingar til skipa ok kómust undan á þremr skipum. Þat skip, sem Ingigerðr, dóttir Kols, var á, hljóp á sker, ok drukknaði hvert mannsbarn, sem á var. Hálfdan snýr nú þangat, sem bardaginn hafði verit, ok var þar miklu herfangi at skipta. Ekki fundu þeir Skúla jarl ok fara svá heim til kastalans. Váru nú bundin sár manna ok fluttr heim fjáraflinn. Ingigerðr fagnar þeim vel.

Ok er þrjár nætr váru liðnar, kvaddi hún þings, ok kómu þar allir þeir, sem í kastalanum váru. Ingigerðr kom ok á þingit. Hún settist á kné Hálfdanar ok gaf sik ok alla sína eigu honum í vald ok fekk honum gullit, þat sem fyrr var frá sagt.

«Sátt eru vit nú, Ingigerðr,» sagði Hálfdan, «ef þú segir mér, hvat þú mæltir við móður þína, áðr en faðir minn var drepinn.»

«Ek bað, at hún skyldi láta opna skemmuna um nóttina, ok vil ek þat nú allt bæta, sem þér þykkir at um þetta ok allt annat, en þó munu hér í heldrum lögum hvárirtveggju hafa nokkut til síns máls.»

Þessu næst sáu þeir, hvar maðr gekk, ok kenndu menn þar Skúla jarl. Hann var herklæddr vel. Hann gekk fyrir Hálfdan ok tók af sér hjálminn ok mælti: «Nú er svá komit, Hálfdan, at ek vil bjóða þér sættir ok sjálfdæmi fyrir þá hluti, sem ek hefi af brotit við þik. Hér með vil ek bjóða þér fóstbræðralag ok gefa þér þar með Ingigerði, fóstru mína, en ef þú vilt ekki þenna kost, þá mun ek ekki hætta til fleiri funda við þik, ok mun þá hvárr fara með sínu máli sem kann.»

«Ekki mun þat duga,» sagði Hálfdan, «renna ok aptr at sjá. Munda ek ekki frá mörgum tíðendum sagt hafa, þá vér Úlfkell snillingr áttumst við, ef þú hefðir þá eigi sýnt mér drengskap.»

«Aptr hefir þú nú hann launat,» sagði Skúli.

Þá lagði Ingigerðr til, at þeir væri sáttir, ok var þat þá auðsótt, ok þótti flestum mönnum þar hvárumtveggja fara drengiliga, ok urðu menn fegnir sætt þeira.

Var nú síðan skipt herfangi, ok var þat svá mikit fé, at nú var sá margr fullríkr, sem fyrr hafði verit fátækr. Hálfdan lét þá búast við brullaupi sínu, ok á meðan þat var gert, lét Hálfdan sækja fé sitt, þat sem spellvirkjarnir höfðu, ok var þat svá mikit fé, at fimmtán stór skip váru hlaðin af allra handa gersemum. Hann lét ok sækja Hrifling karl ok allt hans hýski ok gerði hann fullríkan.

Hálfdan helt nú brullaupit sitt ok bauð til öllum höfðingjum. Hafði Skúli jarl forsögn hér fyrir, ok fór veizlan sœmiliga fram. Váru allir menn með sœmiligum gjöfum út leystir, ok varð Hálfdan af þessu vinsæll, svá at allir vildu honum þjóna.

Þessu næst hafði Hálfdan þing við landsmenn ok lýsti því, at herför skyldi vera til Bjarmalands innan mánaðar. Menn tóku vel undir þat, ok bjuggust allir af skyndingi ok kómu til Bjarmalands, ok var Skúli jarl þar í ferð. Var þar ekki mikil móttaka. Lögðust þeir land allt undir sik. Eðnýju, dóttur Háreks konungs, tók Hálfdan á sitt vald. Grundi hét sonr Háreks konungs. Hann var þá þrévetr. Hann var á fóstri með Bjartmari jarli, syni Raknars konungs, er gera lét Raknarsslóðann. Hann gerðist Hálfdani handgenginn.

Eptir þetta bjóst Hálfdan á burt þaðan ok heim til Aldeigjuborgar. Hafði hann þá í burt verit fimm vetr. Urðu menn honum þar fegnir. Drottning tók vel við dóttur sinni ok þakkaði bæði Hálfdani ok Skúla jarli, hversu vel þeir höfðu til hennar gert.

23. Frá Ísgerði drottningu

Sigmundr Hlöðvisson hafði þá landvörn fyrir Garðariki, bróðir Ísgerðar drottningar. Hann kom til móts við Hálfdan með miklu fjölmenni, ok var honum vel fagnat. Þá lét Hálfdan þings kveðja.