Эпосы, легенды и сказания: Hálfdanar saga Eysteinssonar

«Vel segir þú, fóstri minn,» sagði Hálfdan, «en þó er þat annat, at mér þykkir eigi minna á liggja, at þú segðir mér, hverr drepit hefði föður minn.»

«Glöggt má ek þér þat segja,» sagði karl, «sá maðr heitir Skúli, ok ef ek skal þér satt segja ok eigi ljúga at þér, þá er þetta sá inn sami Grímr, sem þér hefir líf gefit, ok er nú mikit undir drengskap þínum, er þit finnizt. En svá mikill kappi er Skúli, at fullskipat er hverjum manni, sem einvígi á við hann.»

«Kanntu nokkut at segja mér veg, þann skemmstr er,» sagði Hálfdan, «því at þangat vildi ek koma sem skjótast?»

«Torsóttir er hér flestir vegir,» sagði Hriflingr, «en á skipum má ekki fara skemmr en fimm vikur, ok er þat in mesta mannhætta fyrir sakir víkinga ok hermanna. Annarr vegr liggr it eystra, ok er þar þó at fara fjöll ok eyðimerkr, ok er þat langr vegr ok torsóttr ok óvíst, at fram komist. In þriðja leið er skemmst, ef hún tekst vel, því at hana má fara á þrem vikum, en margt er þar til tálmanar: Fyrst er skógr tuttugu rasta langr, er heitir Kolsskógr. Þar liggr spellvirki sá, er Kolr heitir, ok dóttir hans, er Gullkúla heitir. Engum er þeim lífs at vænta, er þau finnr. Annarr skógr er þaðan skammt, er heitir Klifskógr, fjögurra rasta ok tuttugu. Þar er spellvirki sá, er Hallgeirr heitir. Með honum er einn villigöltr, verri viðreignar en tólf karlar. Þar næst kemr á þann skóg, er kallaðr er Kálfárskógr, sextán rasta ok tuttugu. Þar fæst eigi til matar utan ber ok safi. Er þar sá spellvirki, er Selr heitir, ok með honum einn hundr stórr sem naut. Hann hefir manns vit ok er betri til vígs en tólf karlar. En er þú kemr af skóginum, fellr lögr austan af Kjölunum. Engi veit, hvar hann sprettr upp. Þat er þeira einna manna sund, sem bezt eru syndir, at leggjast yfir löginn, en þaðan er eigi langt til kastala þess, sem Skúli ræðr fyrir. Bæri þér ekki til dvala, þá væri nær hæfi, at þú kæmir þar, þá bardaginn ætti at vera.» Hálfdan bað hann búa ferð sína.

At morgni dags býr Hálfdan ferð sína. Gekk hann til kerlingar ok bað hana vel lifa. Kerling mælti mörgum fögrum orðum yfir honum. Tók hún þá undan höfðalagi sínu tötrabagga. Þar tók hún ór sax. Þat var fínt sem spegill. Sýndist honum eitr drjúpa ór eggjum þess. Hún sagði honum, at sá mundi jafnan sigr hafa, sem þat bæri, ok þat mundi eigi í höggvi staðar nema, ef vel er til höggvit. Hún tók eitt steinasörvi ok batt um háls honum ok bað hann þess, at þat skyldi eigi ór stað hrærast. Síðan kyssti hann kerlingu. Karl gekk á veg með honum ok sagði honum, hvert hann skyldi stefna. Hann gaf honum skikkjurakka sinn ok bað hann þar eptir fara, sem hann færi undan, ok fara aldri þá götu, sem hann vildi eigi fara, ok kvað hann kunna at forðast byggðir þeira illvirkjanna.

Hálfdan kvað ekki spellvirkja verða sér at bana, – «en ef þér verðr féfátt, þá vitja þú til skálanna, því at ek mun ekki með mér bera, þó at ek gæta kleimt einhvern þeira.»

Síðan skildu þeir karl, ok bað hvárr vel fyrir öðrum.

Hálfdan snýr nú á skóginn, ok er hann hafði gengit tvá daga, þá sá hann einn leynistíg. Hundrinn vildi stíginn, en Hálfdan gekk fram brautina, þangat til at hann fann skála. Þar var hnigin hurð á klofa. Hálfdan hratt henni upp, en í því hann gekk inn, þá var Gullkúla þar fyrir, dóttir Kols, ok hjó á háls honum með bitrligri skálm, en þar var undir steinasörvi kerlingar ok brast við hátt, en skálmin stökk í sundr. Hálfdan greip hana upp ok rak hana niðr fall mikit ok greip síðan í annan fótinn á henni ok reif hana sundr at endilöngu ok kastar henni síðan út fyrir dyrr. Kolr kom heim á móti dagsetri, ok er hann laut í dyrrnar, þá setti Hálfdan saxit á hálsinn, ok var þat hans bani.

En um nóttina, þá er Hálfdan var í svefni, kómu þau inn bæði, Kolr ok dóttir hans, ok sóttu þau bæði at Hálfdani. Hundrinn hljóp upp ok reif Gullkúlu á náranum ok rakti ór henni þarmana. Hálfdan hljóp undir skálabúann, ok glímdu þeir lengi, en svá lauk, at Hálfdan felldi hann ok braut hann á háls. Síðan tók hann eld ok brenndi þau upp bæði. Þar var hann tvær nætr.

Síðan fór hann á burtu ok létti eigi fyrr en hann kom á Klifskóg. Þar fann hann skála stóran, ok var hurðin svá þung, at hann varð alls máttar at kosta, áðr hún gekk upp. Hann sá þar rúm eitt. Þat hafði tvær álnir yfir hans lengd. Ból sá hann þar svá mikit sem báss væri. Þá var sýnt húmat. Hann heyrði út gný mikinn, ok heyrði hann, at göltrinn grenjaði ok lét ófrýnliga. Gekk Hálfdan þá út ór skálanum. Hundrinn hljóp gnöllrandi at geltinum, en göltrinn snerist undan. Hálfdan hjó eptir honum ok ór honum rófuna. Göltrinn snerist aptr ok stakk trýninu á millum fóta Hálfdanar ok vatt honum á lopt, svá at honum varð laust saxit, en þó kom hann standandi niðr. Skálabúi kom þá at ok sló til Hálfdanar með gaddakylfu, en hann snerist undan höggvinu ok gat eigi nát saxinu. Hann greip í fótinn á geltinum ok kippti honum at sér. Höggit kom á millum hlusta geltinum, ok brotnaði haussinn í honum. Hálfdan reif fótinn undan geltinum ok rak hann við eyra spellvirkjanum, svá at hann fell á kné. Hálfdan hljóp þá at honum ok hratt hann um koll. Hann greip þá til Hálfdanar, ok sviptust þeir fast, ok urðu ýmsir undir. Þá hljóp at rakkinn karlsnautr ok beit í nefit á skálabúa ok reif af honum nasirnar. Þá gat Hálfdan nát saxinu ok hjó af skálabúa höfuðit ok brenndi hann síðan upp at báli. Var hann þá stirðr ok móðr. Þar dvelst hann um nóttina.

Síðan kom hann at Kálfárskóg ok kemr at skála Sels. Hurð var hnigin á miðjan klofa. Hann hljóp á hurðina þrisvar, áðr en upp gekk. Hann settist í rúm skálabúa. Hann hafði eikarkefli í hendi ok tálgaði hvasst í báða endana ok sveið í eldinum. Hann sá út um dyrrnar, hvar skálabúi ferr, ok hljóp hundrinn fram undan. Hundrinn Hálfdanar brá við þegar ok hljóp upp á þvertréit. Hálfdan gekk út á móti bóndanum, en þegar hundrinn sá hann, hljóp hann á mót honum með gapanda ginit ok lætr allólmliga. Hálfdan rak höndina inn í kjaptinn á honum ok snýr keflinu, svá at annarr endinn horfir upp í góminn, en annarr niðr, ok kom hann ekki saman kjaptinum. Selr kom at í þessu ok hafði bjarndýr á herðunum, en hvalkálf fyrir sér.

Selr kastar niðr byrðinni, en lagði bjarnsviðu til Hálfdanar. Hann hjó á móti með saxinu ok sundr sviðuskaptit ok af honum alla fingrna á annarri hendi. Selr greip upp stein ok snarar at Hálfdani. Hann skauzt undan ok varð svá nær Sel, at hann greip í tönnina, er fram stóð ór múlastykkinu á honum. Hann brá svá hart við, at ór honum gekk tönnin. Hálfdan laust henni á nasir Sel ok braut í honum nefit ok allan tanngarðinn, ok var þursinn þá engum líkr nema sjálfum sér. Greip hann þá til Hálfdanar ok kreisti svá fast at síðum hans, at blóð fell út um eyru hans ok nasir. Hálfdan lék þá Sel hælkrók, ok fell hann á bak aptr. Tönn hans kom á steinasörvit, ok brotnaði einn steinninn. Hálfdan gat nú hvergi hrært sik. Rakkinn karlsnautr hljóp þá framan í nasirnar á Sel ok klóraði ór honum bæði augun. Þá varð Hálfdan lauss, ok hjó hann höfuð af Sel ok kastar honum svá út á móðuna, er þar fell nær.

Hann gekk nú at hundinum ok mælti til hans: «Aldri skal þetta kefli ór þínum kjapti ganga, nema þú sér mér jafnhollr sem þú varst áðr Sel.»

Hundrinn skreið at honum ok sneri upp á sér maganum. Hálfdan tók þá keflit ór kjapti honum. Hundrinn varð svá feginn, at vatn rann ofan eptir trýninu á honum. Hálfdan fekk sér mat ok fór síðan at sofa, en um morguninn bjóst hann í burtu ok fór þangat til, at hann kom at leginum. Hundrinn Selsnautr rann fram með vatninu, þar til at hann fann eina mosahrúgu. Hann krafsar sundr hrúguna, ok var þar í bátr. Hálfdan tók hann ok fór yfir löginn ok gekk eptir þat þann dag til kvelds.