Эпосы, легенды и сказания: Hálfdanar saga Eysteinssonar

Á móti dagverðardrykkju gafst upp leikrinn. Tóku menn þá til drykkju. Konungr veitti kappsamliga um daginn, ok fell hverr maðr sofinn niðr í sínu sæti, sá sem eigi færði sik sjálfr til sængr. Konungr drakk lengi um kveldit. Drottning sat hjá honum. Konungr spurði hana, hvat Grímr hefði talat við hana, en hún kveðst eigi hafa hent reiður á því. Konungr sagði, at hún vildi flestar sagnir hjá sér geyma ok um fátt sér vísbending gera. Drottning bað hann vera sem varastan um sik. Gekk hún þá burt. Grímar váru þá sofnaðir.

Gekk þá konungr at sofa ok Hálfdan, sonr hans, með honum. En er þeir kómu til skemmunnar, var drottning eigi þar. Konungr lagðist niðr í sængina í klæðum sínum ok lagði sverð sitt fyrir framan sik. Herbergissveinarnir drógu upp skriðljósin, en Hálfdan gekk inn í höll, ok lágu Grímar þar ok sváfu. Hálfdan sá, at inn minni Grímr hafði dregit af sinn glófann, ok var höndin ber. Enga mannshönd þóttist hann slíka sét hafa fyrir fegrðar sakir. Þar fylgdi með gull svá vænt, at eigi þóttist hann sét hafa annað slíkt, mest sakir steins þess, sem í því var, ok hann skildi eigi, hverrar náttúru hann var. Hann lokkar nú gullit af fingrinum ok lét í glófann, en síðan bað hann draga upp ljósin, ok settist hann niðr hjá Grímunum. Var þá myrkt it neðra í höllinni. Hann helt á glófanum í hendi sér.

Skjótt fell svefn á hann, en vaknaði við þat, at ljósin váru slokkin, en Grímr inn minni vatt upp ljósi fyrir augu honum svá björtu, at hann þoldi eigi á móti sjá, ok greip af honum glófann ok mælti síðan: «Eptir þessari hendi, gulli ok glófa skaltu leita ok þreyja ok aldri náðir fá, fyrr en sá leggr jafnviljugr aptr í þinn lófa, sem nú tók á burtu.»

En síðan snarar hann ljósinu til þeira dyranna, sem skemmra var til, en hleypr til hinna sjálfr, sem lengra var til, ok þar út.

Hálfdan sprettr nú á fætr ok hleypr til þeira dyranna, sem ljósinu var til snarat, ok váru þær þá læstar. Snýr hann þá til hinna dyranna ok hét á menn þá, sem inni váru, at þeir skuli vakna. Dyrrnar váru læstar, ok varð at brjóta þær upp, áðr en þeir kæmist þar út.

Hálfdan vitjar skemmubúrsins, ok var konungr þar dauðr ok lagin sverði í gegnum ok þrír smásveinarnir, en inn fjórði komst upp á þvertréit ok sagði, at Grímr inn meiri hefði þar komit ok drepit konunginn ok þa alla, sem dauðir váru, ok kallaði síðan: «Segið svá Hálfdani, at Vígfúss ok Ófeigr hafi hefnt Hergeirs konungs,» – ok gekk út síðan.

Í þessu kom drottning í skemmuna, ok fengu henni þessi tíðendi svá mikils, at hún fell í óvit, ok þótti henni við dauða búit. Var nú yss mikill í borginni, ok fóru menn at leita Grímanna bæði á sjó ok landi, ok fundust þeir hvergi, ok stóð þessi leit mánuð, ok var víða gátum til dreift. Þó dyrglaðist yfir þetta um síðir. Var þat þá flestra manna vili, at Hálfdan væri til konungs tekinn.

Litlu síðar lætr Hálfdan kveðja þings. En er höfðingjarnir váru komnir, lögðu menn til bænarstað, at Hálfdan væri konungr þeira, en hann svaraði svá, at – «þau tíðendi hafa hér gerzt fyrir litlu, at mér sómir eigi konungsnafn at bera, á meðan svá stendr, því at eigi er ek óðalborinn til ríkis hér. Mun mörgum þykkja mér betr sóma at hefna föður míns ok leita at þeim, sem hann hafa drepit. Þykki mér ráð, at drottning sendi eptir Sigmundi, bróður sínum, at hann komi hverninn sem þá breytum vér, en ek mun burt fara ok eigi aptr koma, fyrr en ek hefi fundit minn föðurbana, hversu sem mér verðr um auðit hefndina.»

Drottning sagði, at henni þætti hvergi sitt ríki betr komit en hjá honum.

En hvat þar er um talat, er þat af ráðit, at Hálfdan býst ór landi með fimm skip ok valdi með sér góða drengi. Sigldi hann fyrst í Austrveginn, ok varð honum bæði gott til fjár ok mannorðs, en aldri lá hann svá vakandi, at væri eigi honum fyrir augum sú fagra hönd ok þat væna gull, sem hann missti í Aldeigjuborg. Látum hann nú sigla alla fimm vetr, sem hann vill.

Þar tökum vér nú til, sem Úlfkell sitr norðr í Álaborg ok kona Ingigerðr. Þau frétta nú lát Eysteins konungs ok svá, með hverjum hætti þat hafði orðit. Talar Ingigerðr þá við Úlfkel, hvárt hann vill ekki kalla til ríkis eptir Hergeir konung, föður hennar. Hann kveðst þess albúinn. Síðan bjuggu þau ferð sína ok léttu eigi fyrr en þau kómu til Aldeigjuborgar. Sigmundr var þar fyrir með drottningu. Úlfkell kallar til ríkis í hönd þeim drottningu, en hún sagði, at þau hefði nóg ríki, þó at þau ágirntust eigi meira en þau hefði áðr, ok láta þó vel yfir, ef þau heldi því. Sló þá í heitingar með þeim. Fór Úlfkell þá heim ok safnar liði.

Sigmundr fór þegar norðr eptir honum, ok fundust þeir þar, sem heitir Krákunes, ok sló þegar í bardaga með þeim, ok lauk svá, at Úlfkell flýði einskipa með konu sína. Sigldi hann þá fyrst norðr í Noreg ok fann þar Úlfar, bróður sinn, ok sagði honum, hversu þeir Sigmundr höfðu skilit, ok öll þau tíðendi, sem gerzt höfðu í Austrveginum, ok bað nú, at hann skyldi gefa upp ríkit í hans vald, ok sagði, at Hálfdan hefði þó meira hans ríki í Austrveginum. Úlfarr bað hann eigi tala svá mikinn ódrengskap við sik, at hann muni gerast drottinssviki, ok bað hann heldr eflast at liði ok sækja með stríði þat ríki, sem hann þættist eiga í Austrveginum, ok kveðst vildu styrkja hann til þess. Úlfkell lét sér þat ekki nægja, ok sló þá í kappmæli með þeim, ok lauk svá deilu þeira, at Úlfkell drap Úlfar, bróður sinn, en lagði landit allt undir sik, ok gerðist hann þar höfðingi yfir, ok þotti öllum þetta it mesta illvirki, ok varð hann af þessu óþokkasæll öllu saman.

Ok sem Úlfkell hefir at sér tekit ríkit, safnar hann at sér liði ok skipum, ok helt hann þeim í Austrveginn. Hann hafði þrjá tigi langskipa ok dreka einn sjautugan at rúmatali. Hann hafði með sér víkinga ok útilegumenn ok hvert illmenni, sem hann kunni at fá. Ívarr böggull hét sá, er stýrði drekanum. Hann var berserkr ok it mesta illmenni. Bróðir hans hét Hrafnkell. Hann var merkismaðr Úlfkels ok var manna sterkastr. Marga hafði hann aðra stóra menn ok sterka með sér. Þeir fóru óspakliga ok herjuðu á hvert land, þar sem þeir kómu, ok tóku ósparliga strandhögg.

Þeir váru nu komnir austr fyrir Hlynskóga, þar sem heitir Klyfandanes. Þaðan er ekki langt til Bjarmalands. Þar sigldu á móti þeim tíu skip. Þau váru öll skipuð hraustum drengjum, ok var þar kominn Hálfdan, sonr Eysteins konungs, ok hafði hann frétt allt um ferðir þeira Úlfkels. En þegar þeir þekktust, spurði Hálfdan, hví Úlfkell hefði níðzt á bróður sínum eða tekit ríki sitt. Úlfkell sagði, at þeir hefði meira sitt ríki í Austrveginum, þat sem hann ætti. Hálfdan sagðist enga ván vita þess, at hann stæði til nokkurs góðs ríkis.

Síðan brutu þeir upp vápn sín, ok sló þar þegar í bardaga. En með því at liðsmunr var mikill, þá varð skjótt mannfall mikit í liði Hálfdanar. Sviði hét sá maðr, er mest ráð hafði með Hálfdani. Hann var sterkr maðr. Hann sagði fyrir, hversu tengja skyldi skipin, ok lagði hann þeim svá kænliga saman, at Úlfkell kom ekki öllum sínum skipum við, ok lágu sum í skotmáli. Tekst nú harðr bardagi. Ryðst Hálfdan um fast. Sér hann, at þeim mun eigi duga at berjast til mæði. Því ræðr hann til uppgöngu á drekann til Úlfkels ok þeir Sviði báðir. Þar kom fyrstr á móti þeim Ívarr böggull, ok áttust þeir við hart vápnaskipti. Ívarr hjó til Hálfdanar, ok kom á hjálminn utanverðan ok tók af þat, er nam, en þat var kopprinn fyrir ofan höfuðit, ok rakaði um höfuðit á Hálfdani. Hann hjó á móti til Ívars ok af honum höndina við öxl uppi ok sundr merkisstöngina. Sviði drap stafnbúa Úlfkels, er Egill hét. Þá lagði Ulfkell til Hálfdanar, ok kom á hann óvaran í gegnum skjöldinn ok brynjuna ok renndi út undir höndina. Fekk hann sár á síðunni, ok brotnuðu í honum þrjú rifin. Sviði lagði til Ívars bögguls, ok kom í augat, ok var þat hans bani. Hálfdan hjó til Úlfkels, en hann snerist undan á hæli, en sverðit kom í þiljurnar, ok tók af Úlfkatli ina stærstu tána á inum hægra fæti. Úlfkell lagði þá með kesju til Hálfdanar. Hann stökk upp yfir vindásinn. Kesja kom í lokugatit. Hálfdan hljóp á skaptit ok braut í sundr. Sviði hjó þá til Úlfkels um þverar herðarnar, ok var þat högg svá mikit, at Úlfkell fell á bæði kné. Þá kom steinshögg fyrir brjóst Sviða, svá at hann hraut út af drekanum ok kom í bát, er flaut með borðinu. Í þessu sló Hrafnkell til Hálfdanar með kylfu svá mikit högg, at hann fauk útbyrðis. Sviði var nær staddr ok greip bátshakann ok krækir Hálfdan upp ór kafinu. Hafði Hálfdan þá fengit sex sár ok var þá óvígr ok í óviti.