Эпосы, легенды и сказания: Hálfdanar saga Eysteinssonar

Nú urðu mörg tíðendi senn. Þá sáu menn, at renndu fram fyrir nesit hálfr þriði tugr skipa. Þau váru öll stór ok herklæddir menn á öllum. Maðr stóð við siglu mikill vexti á einu skipinu ok silkitreyju ermalausri, vel brynjaðr. Hann spurði, hverir hér ætti svá ójafnan leik. Sviði sagði til it sanna ok svá, hvar þá var komit.

«Mun Hálfdan vilja þiggja lið af oss?»

Sviði spurði, hvat manna hann væri. Hinn kvað hann þat engu varða. Sviði kveðst gjarna lið vilja þiggja af þeim. Tókst þá bardagi í annat sinn ok er nú ákafari en fyrr. Menn Úlfkels váru mjök sárir. Inn mikli maðr á drekanum lagði at drekanum Úlfkels, en Sviði lagði at inum smærum skipunum, ok ruddust þau snart. Sneri nú mannfallinu í lið Úlfkels.

Inn mikli maðr réð til uppgöngu á drekann. Úlfkell kom fyrst á móti honum, ok váru þeira viðskipti hörð ok löng. Inn mikli maðr hjó mikit högg til hans ok klauf fyrir honum allan skjöldinn, ok kom sverðit á fótinn ok tók af þrjár tærnar utanfótar. Úlfkell hjó á móti, ok kom í hjálminn, ok stökk sverðit í sundr undir hjöltunum. Sá Úlfkell þá engan sinn kost annan en forða lífinu. Stökk hann þá í þat skip, sem næst honum var, ok flýði. Hrafnkell skaut tveimr kesjum senn at inum mikla manni, en hann tók báðar á lopti ok skaut aptr ok hafði mann fyrir hvárri. Síðan lagði hann með atgeir til Hrafnkels í gegnum skjöldinn ok báða handleggina ok vá hann upp ok kastaði honum út á sjóinn. Síðan ganga þeir svá hart at mönnum Úlfkels, at þeir urðu því fegnastir at biðja griða. Þeim var veitt þat, sem báðu, en eigi vildi inn mikli maðr hafa þeira þjónustu, ok var þeim sleppt fatlausum á land upp.

Úlfkell flýði undan einskipa ok kona hans með honum, en hinir tóku skip öll ok herfang, en þeir, sem eptir lifðu af mönnum Hálfdanar, gengu á vald ins mikla manns.

Inn mikli maðr kom þar at, sem Hálfdan lá ok flakti í sundr af sárum. Hann mælti til Sviða: «Svá lízt mér á sár Hálfdanar, at þau mætti græða, ef þau tekr góðr læknir, en eigi ætla ek honum henta hræringar eða sjóferðir, ok því mun ek senda hann á land upp til vinar míns, er Hriflingr heitir. Kona hans heitir Arghyrna. Þau eru læknar góðir, en eiga ómegð mikla ok lifa við handbjörg sína, ok er slíkt kölluð hriflingabjörg. Nú mun Hálfdani ekki lífs auðit, ef þau geta ekki at gert, ok mun hann þá koma til okkar.»

Hann fekk nú til trúnaðarmenn sína at flytja Hálfdan á land upp ok fekk þeim hundrað marka silfrs ok bað segja þeim karli, at þau legði slíkan hug á at græða hann sem sjálfan sik, ef hann kæmi til þeira, ok þau skulu segja honum fulla vissu, hvert hann ætti þess at vitja, sem hann hafði látit græða. Fara þeir nú ok finna karl ok kerlingu ok segja þeim þat, þeim var boðit, ok færðu þeim féit, en þau sögðu bæði, at þetta væri þeim full skylda. Fóru sendimenn í burtu, en þau hjón tóku til at græða hann, ok var þat torsótt, því at sár hans váru mjök sollin, ok lá hann átján vikur í sárum ok varð þó græddr at heilu, en tólf mánaði varð hann þar at vera, áðr en hann fekk aptr sinn styrk, ok þótti honum sá tími langr, því at honum kom jafnan í hug in fagra hönd ok þat gull ok glófi, sem hann hafði misst.

Tökum vér nú þar til, sem Úlfkell snillingr flýði ór bardaganum. Hann komst til lands við fimmtánda mann, en missti allt sitt lið annat. Hann helt nú spurnum til, hvar Úlfr, bróðir hans, mundi vera, ok spyrst honum svá til, at hann sé á Bjarmalandi. Fór hann nú á hans fund. Hárekr hét sá konungr, er þar réð fyrir. Dóttir hans hét Eðný. Úlfr hafði beðit hennar, en konungr vildi eigi gifta hana. Þá herjaði Úlfr á landi hans. Nú at þeir bræðr fundust, bera þeir ráð sín saman, at þeir skulu fara á fund Háreks konungs. Þeir höfðu sex tigi skipa. En er þeir kómu í hafnir þær, er lágu fyrir konungs höllinni, þá fór Úlfkell snillingr á fund konungs ok kveðr hann sœmiliga. Konungr spurði, hvat manna hann væri. Hann sagði til it sanna.

Konungr spurði, hverr stýrði þeim inum mikla her, sem þar var kominn, en Úlfkell sagði, at honum stýrði Úlfr inn illi, – «en vit erum bræðr. Fór ek því á yðvarn fund, at vit viljum bjóðast til at vera yðrir menn. Ef þú vilt gifta Úlfi dóttur þína, þá vil ek leggja til með Álaborg ok Aldeigjuborg ok öll þau ríki, sem þar fylgja, því at þat er mín eign. Væntir mik, at yðr verði mikill styrkr at okkr bræðrum, en mörgum mun þykkja þröngt fyrir dyrum, ef vér skulum illt þreyta.»

Konungr bað hann fresta til umráða við menn sína. Úlfkell veitti þat. Konungr spurði dóttur sína, hvat hún leggr til, en hún sagði, at henni þætti mikill vandi um hernað þeira bræðra, – «en ef víst væri ríkit, þá þætti mér ásjávert,» en kveðst einskis ills synja fyrir þá, ef þeim væri synjat, ok urðu þær endalyktir, at Úlfr fekk Eðnýjar, ok tóku þeir bræðr landvörn fyrir Bjarmalandi.

Úlfkell helt spurningum til, hverr sá mundi vera, at barizt hefði við hann, þá þeir Hálfdan áttust við, en Hárekr konungr sagði honum, at sá hét Grímr, – «ok ræðr fyrir austr í Kirjálabotnum ok hefir brotizt þar til ríkis, ok vita menn eigi, hvaðan hann er ættaðr. Honum fylgir fóstrdóttir hans, svá fögr mær, at menn hafa eigi spurn af annarri jafnvænni.»

«Þar er sá maðr,» sagði Úlfkell, «at ek vildi á hefnileið róa, ef kostr væri, ok vilda ek þar til hafa hjálp ok styrk af yðr.»

Konungr mælti: «Þat má oss vel saman koma, því at þar er sú mær, at ek ætla mér at biðja.»

Þeir sögðu báðir, at þeir vildu honum þar til standa, ok sögðu, at þeim þótti þat vel stofnat, ok staðfesta með sér, at þeir skulu þangat fara, þegar sumar kemr, ok eigi fyrr í burtu en Grímr væri í helju, en konungr hefði fengit jungfrúna. Sátu þeir nú um kyrrt.

En er váraði, bjuggu þeir skip sín. Þeir höfðu ógrynni hers. Með þeim váru tveir konungar finnskir. Hét annarr Fiðr, en annarr Flóki. Þeir váru galdramenn. Fara þeir nú þangat til, at þeir koma austr í Kirjálabotna ok fundu Grím. Þurfti þar eigi at sökum at spyrja. Buðu þeir Grími þegar bardaga eða hitt, at hann gæfist upp í þeira vald ok gæfi konungi ríkit allt ok fóstrdóttur sína.

Grímr sagði, at þeim skyldi meira fyrir verða, – «á konungr þessi engar sakir við oss, en þú, Úlfkell, munt fara verri för en fyrr.»

Sofa þeir í náðum um nóttina, en um morgun gekk Grímr út af kastalanum með öllu sínu liði, ok tókst þar in snarpasta orrosta, ok helzt sá bardagi til kvelds. Hafði Grímr misst þá margan mann. Fór hann þá aptr í kastalann, en at morgni dags tóku þeir til bardaga, ok var þá engi vápnfærr maðr eptir í kastalanum.

Nú er þar til máls at taka, sem Hálfdan konungsson er, at hann er nú gróinn sára sinna ok hefir fengit allan sinn styrk. Kemr hann nú at máli við þau karl ok kerlingu ok sagði, at sik lysti í burtu þaðan, ok spyrr eptir, hvat manna þat mundi vera, er hann hefði þangat sent til lækningar, eða hverjum hann mundi lífgjöf eiga at launa.

Hriflingr svarar: «Með því at ek treysti þér til drengskapar, þá má ek gera þér ávísun um, hvar hann er. Grímr heitir maðr, er ræðr fyrir austr í Kirjálabotnum. Hann er kappi mikill. Hann sendi þik hingat til mín. Mættir þú nú launa honum lífgjöfina, því at honum er nú þörf góðra drengja. Þar er nú kominn Hárekr konungr af Bjarmalandi, Úlfr inn illi ok Úlfkell snillingr ok vill hefna þeirar svívirðingar, er hann fekk í yðrum viðskiptum. Eru þeir nú á veg komnir með her sinn, ok er mér sagt, at Hárekr konungr vili fá fóstrdóttur Gríms, er Ingigerðr heitir ok er allra meyja fríðust.»