Бычковский Алесь: Прапаведнікі смерці

— Прывітанне! Мяне завуць Карына. Люблю танчыць, захапляюся добрай музыкай і цікавымі кнігамі. Калі вы не супраць, мы можам сябраваць.

«Жартуеце, спадарыня? Канешне, не супраць! Дзеля гэтага і тырчу ў гэтым інфармацыйным сметніку. Як можна адмовіцца ад сяброўства з такой жанчынай? Ды яшчэ так інтэлігентна на “вы” звяртаецца!»

— Прывітанне. Я — Славамір. Рады нашаму знаёмству. Ты вельмі прыгожая. Дазваляеш звяртацца на «ты»?

— О’кей, я не супраць!

— А імя Карына — незвычайнае. Гэта часам не псеўданім?

— Не.

— Што яно азначае?

— Мама любіла серыялы глядзець, вось і ўзяла адтуль імя для дачкі. Дзякую, што Алімпіядай не назвалі, як у Савецкі час модна было. Жартую. Імя лацінскае, азначае «тая, што кіруе караблём». У гады засваення Паўночных тэрыторый імя набыло іншае значэнне — «дзяўчынка, народжаная ў Карскім моры». Мой бацька быў палярнікам, і Карынай тады часта называлі дзяўчынак, народжаных у сем’ях палярнікаў. Сёння імя рэдкае, таму адчуваю сябе ў нечым асаблівай. Думаю, яно мне падыходзіць. У цябе імя таксама незвычайнае.

— Згодзен. У гэтым мы падобныя. Славамір — імя славянскага паходжання. Пра значэнне можаш здагадацца сама — «той, хто славіць мір». Мне прыемна з табой размаўляць.

— І мне. Прыемна і цікава. А што прымушае маладых людзей шукаць знаёмствы ў інтэрнэце?

— Усё банальна — недахоп часу. Я шмат працую, няма калі мне. Можа, здзівішся, але я — пісьменнік. Але ж калі палічыш, што гэта гучыць занадта прэтэнцыёзна. магу назваць сябе прафесійным фантазёрам, падманшчыкам ці нейкім падабенствам пісьменніка.

— Ты пісьменнік? Здзівіў!.. Значыць, з табою ёсць пра што пагаварыць. А чаму ты называеш сябе «падабенствам пісьменніка»?

— Па-сутнасці, так і ёсць. Я ствараю гісторыі, фармірую чалавечыя адносіны ў сваёй галаве, пераношу на паперу, а людзі купляюць гэта і вераць. Мае персанажы калі праходзяць праз прызму чужой псіхікі, пачынаюць жыць самастойным, асобным ад мяне жыццём. Але мяне гэта мала хвалюе, я ўжо атрымаў за сваю пісаніну

грошы. Апошнім часам пакутую ад таго, што пішу пад заказ і не раблю тое, чаго душа просіць. Раней маўчала яна, душа, а цяпер даймае мяне. Не пішацца мне, вычарпаўся.

— Я цябе разумею. Гэта цяжка — адчуваць, што праца не прыносіць задаволенасці, а ў тваім выпадку гэта цягне за сабой і матэрыяльныя праблемы. Хаця псіхолагі раяць не ўжываць слова праблема. Праблем няма. Ёсць задачы і складанасці.

— Цікавішся псіхалогіяй?

— Я цікаўлюся многім. Люблю добрую літаратуру. Для мяне якасная літаратура — тая, што адкрывае для мяне новыя грані жыццёвых з’яў і вымушае мяняць свае заскарузлыя погляды, навязаныя грамадствам.

Тэлефонны званок прымусіў адарвацца ад камп’ютара. Стары сябар Юрка, аднакласнік, прапаноўваў «пафесціваліць» вечарам у бары. Славамір ніколі не разумеў, што аб’ядноўвае яго з Юркам. Разведзены аднакласнік быў дальнабойшчыкам, любіў выпіць, часта мяняў жанчын і аўтамабілі. Пры ўсёй павазе да шчырага сяброўства, на гэты раз Славамір адмовіўся. На справе, сяброўства абмяжоўвалася сумеснымі п’янкамі, на якія Юрка браў новую сяброўку, а тая, прыводзіла дзяўчыну для сябра свайго кавалера. Тым больш, назаўтра нязменна прыходзіў галаўны боль як расплата за весялосць.

Калі Славамір вярнуўся да камп’ютара, Карыны на сайце не аказалася. Яна стрымана развіталася, спасылаючыся на важныя справы. Знікла гэтак жа раптоўна, як і з’явілася. Славамір адчуў надзвычайную ўзрушанасць, быццам сустрэў нешта роднаснае. За дзесяць хвілін перапіскі ён паспеў расказаць Карыне нават пра свае творчыя пакуты, амаль нічога не даведаўшыся пра яе.

***

Раніца новага дня пачалася са сваркі за сцяной. Усё па плане.

Раз’юшыўся сябар суседкі. Жанчыне пераваліла за пяцьдзясят, але яна ўпарта вадзіла да сябе розных п’яніц ды варыла самагон. Славамір баяўся, што некалі ў суседняй кватэры ўспыхне пажар.

Суседка не заўсёды была такой. Толькі апошнія два з паловай гады, як пайшоў з жыцця другі муж. Пагаравала жанчына месяц-другі і кінулася ва ўсе цяжкія. З аднаго боку Славамір шкадаваў суседку, спачуваў нават. На ягоных вачах добрапрыстойная жанчына амаль спілася. Але трываць бясконцыя шумныя вечарыны ды начныя і ранішнія сваркі ён таксама больш не здольны. І чым дапамагчы ёй, як выправіць сітуацыю, ён таксама не ведаў. Міліцыя трымала суседскую кватэру на ўліку, некалькі разоў канфіскоўвала самагонныя апараты, але вынікаў не назіралася. Як высветлілася, і выселіць п’яніцу немагчыма, бо кватэра прыватызавана.