Геннадзь Аўласенка - Забойствы, якіх не было...

— А я што, не адолела яго? — крыху пакрыўджана спытала я.

— Адолела, адолела! — засмяялася мама і, нахіліўшыся, пацалавала мяне ў шчаку. — Але дзяжурныя справіліся б з гэтым куды хутчэй. Ты, спадзяюся, не будзеш са мной спрачацца?

«І забілі б Верку! — міжволі падумалася мне. — Абавязкова забілі б, бо гэта самае хуткае і рацыянальнае вырашэнне пытання!»

— І самае правільнае, дарэчы! — сказала мама, устаючы з ложка. — Ты і сама зразумееш гэта потым, калі навучышся жыць розумам, а не толькі эмоцыямі... Пайду, згатую табе каву. Па-турэцку, як ты любіш.

— Згатуй, — пагадзілася я. — Штосьці піць захацелася.

— Гэта заўсёды так, калі крыві шмат губляеш.

Нож ужо з мяне не тырчаў, ды і сама рана, здаецца, амаль зацягнулася. І таму я адразу ж, як толькі мама пакінула спальню, перанеслася ў Верчыну кватэру...

Верка спала ў ложку. Заўтра яна, вядома ж, анічога не ўспомніць з начных падзей. Дзяжурныя (іх было двое) стаялі каля нябожчыкаў на падлозе і пра штосьці спрачаліся.

Адзін з іх, Толік, быў мне добра знаёмы. На курсах разам вучыліся, ды і да гэтага перасякаліся на розных мерапрыемствах. Другога дзяжурнага, высокага сіваватага мужчыну сярэдніх гадоў, я бачыла толькі некалькі разоў, ды і тое здалёк.

— А вось і наша гераіня! — весела ўсклікнуў Толік, звяртаючыся да мяне. — Як сябе адчуваеш?

— Нармальна! — сказала я і, паказваючы на трупы, дадала: — А што вы з імі зрабіць хочаце?

Яны здзіўлена перазірнуліся.

— Распыліць! — усё з той жа весялосцю сказаў Толік. — Ці ты, можа, вырашыла, што мы іх ажыўляць збіраемся?

Гэта, вядома ж, быў жарт, бо прайшло ўжо занадта шмат часу для ажыўлення. Ды калі б і не прайшло. Мярзотнікаў і без гэтых траіх хапае!

— А ў цябе ёсць нейкая іншая прапанова? — насцярожыўся высокі мужчына.

— Іншая! — сказала я. — Бо нельга, каб яны зніклі бясследна! Трэба зрабіць так, каб яны загінулі, але не тут. Не ў гэтай кватэры, я маю на ўвазе.

— Не зразумеў! — сказаў высокі і паглядзеў на Толіка.

У адказ Толік толькі паціснуў плячыма і здзіўлена зірнуў на мяне.

Халера, як ім растлумачыць відавочнае?! Што, магчыма, хтосьці ў той бандыцкай канторы ведае, куды і з якой мэтай паехалі вечарам гэтыя мярзотнікі! Паехалі і. І зніклі самым незразумелым чынам, ды яшчэ пакінуўшы сваю машыну каля Верчынага пад’езда. Дык няхай лепш яны не знікнуць, а загінуць, але неяк паіншаму! І, галоўнае, не тут, а дзе-небудзь у іншым месцы!

— Глупства! — сказаў высокі. — Выдумляеш, дзяўчынка, сама не ведаеш чаго!

— Сапраўды! — дадала мама, узнікаючы раптам побач з ім. — Прывітанне, Сігізмунд!

— Прывітанне! — адказаў той, здзіўлена гледзячы на маму. — Дык гэта, выходзіць, твая дачка? А я ж яе толькі маленькай і бачыў.

— Вырасла! — сказала мама і працягнула мне кубачак з кавай. — Трымай!

Але, ігнаруючы іх абодвух, я ўмольна глядзела на Толіка. Я ведала, што пада-

баюся яму крыху. а можа, і не крыху.

— Давай зробім, як яна просіць, — не вытрымаўшы майго ўмольнага позірку, здаўся Толік і, павярнуўшыся да напарніка, дадаў: — Ну, хочаш, я сам усё зраблю?

Высокі нічога не адказаў, мама таксама прамаўчала. І Толік пачаў.

Перш-наперш ён узняў нябожчыкаў на ногі. У тым сэнсе, што прымусіў іх узняцца і рушыць да выхада. Яны паслухмяна падпарадкаваліся. А той з іх, які быў распрануты да пояса, нахіліўшыся, спрытна падхапіў сваю скураную безрукаўку, што валялася на падлозе зусім побач са мной...

Страшнаватае гэта было відовішча. Мне нават не па сабе неяк стала. Бо ўсе трое выглядалі амаль як жывыя.

Потым яны выйшлі (Толік, вядома ж, падаўся ўслед за імі), і мне адразу ж стала лягчэй. Узяўшы з рук мамы кубачак гарачай кавы, я з асалодай прыпала да яго засмяглымі вуснамі.

— Ну, што, дадому? — спытала мама. — Табе, дарэчы, тэрмінова паспаць трэба!

— Яшчэ хвіліначку, — папрасіла я, таропка дапіваючы каву. — Толіка дачакаемся.

У гэты час Толік з’явіўся ў кватэры, і выгляд у яго быў задаволены.

— Парадак! — сказаў ён, па-змоўніцкі падміргваючы мне. — Камар носу не падточыць!

Ды я і сама ведала, што Толік зрабіў усё, як трэба. Г этыя трое акуратна выйшлі з пад’езда, потым змаглі самастойна залезці ў шыкоўную сваю іншамарку. А потым паімчалі. Куды? А вось гэта не мела аніякага значэння. Галоўнае, яны павінны будуць выехаць за горад, ад’ехаць ад яго на даволі-такі прыстойную адлегласць, а ўжо потым на поўнай хуткасці ўрэзацца ў што-небудзь вялікае і бетоннае. Галоўнае, каб побач людзей не аказалася. Але гэта Толік, здаецца, таксама прадугледзеў.