Мікола Гамолка - Цытадэль неба

Сенатар Уолтэр спачатку прымусіў сябе спакойна назіраць за нахабнай развязнасцю бязвусага малойчыка, але дзёрзкасць Поля перайшла ўсе граніцы, і ён, адхінуўшыся ад спінкі крэсла, надзеў маску таго велічнага i магутнага Уолтэра, якога, затаіўшы дыханне, слухалі ў сенаце, перад якім дрыжалі дробныя, сярэднія і буйныя бізнесмены Штатаў.

Поль быў апрануты даволі прыстойна. Клятчаты пінжак зграбна ляжаў на шырокіх дужых плячах. Яркасіні гальштук з чырвонымі гарошынкамі быў акуратна завязаны.

— Дазволіце сесці? — падыходзячы да крэсла, спытаў Поль.

— Выходзіць, што вы яшчэ не страцілі пачцівасці,— заўважыў сенатар.— Сядайце! Але я спадзяюся не на вашу пачцівасць, а на разважлівасць, калі вы яе яшчэ захавалі.

— Вядома, сэр. Мы — дзелавітыя людзі. Нам без разважлівасці цяжка давялося-б жыць.

— Мудрыя словы,— сказаў сенатар.— I вы нічога лепшага не прыдумалі, абралі найкарацейшы шлях узбагачэння праз каханне да Элсі? Вы разумееце, што робіце? Вы ганьбіце мяне, маю сям’ю, — сказаў ён здаўленым, глухім голасам. — Нiчога ў вас, малады чалавек, не атрымаецца. Запомніце, усе любяць дабро, але не ўсіх любіць яно!

— Містэр Уолтэр, — сказаў Поль Арноль, ніколькі не збянтэжыўшыся. — Я хацеў сёння засведчыць да вас сваю павагу, сказаць некалькі цёплых, харошых слоў аб Элсі. Вы папракаеце мяне за беднасць. Дарэмна! Я даб’юся высокага становішча ў свеце. Я выходжу на арэну барацьбы з закасанымі па локці рукавамі. У мяне такі закон: ні перад кім не кланяцца, ні ў кога нічога не прасіць. I ведайце — у мяне ўсё будзе! I прыдзе час, калі вы палічыце за шчасце, што аддалі за мяне сваю дачку.

— Які вы самаўпэўнены! — выгукнуў Уолтэр, i на яго вуснах мільганула нейкая дзіўная зларадная ўсмешка.— Баюся, вы наклічаце на сябе гнеў. Фартуна не любіць такіх!

— Якіх гэта такіх?

— Саманадзейных.

— Дзякую за праўду, сэр. Цяпер я ў некаторай ступені адчуваю вашу прыязнасць да сябе. Вы зразумелі мяне і маё становішча.

— Яно даволі-такзі незайздроснае,—заўважыў сенатар.

— Але не безвыходнае. I ведаеде чаму? — i, не чакаючы адказу, ён весела сказаў: — Таму што мяне любіць ваша дачка.

— Вы, па-мойму, выказаліся да канца, сэр? — Уолтэр адвярнуўся ўбок, зрабіўшы выгляд, што не звяртае ніякай увагі на госця.

Поль Арноль устаў з крэсла, адкланяўся і пайшоў да дзвярэй.

— 3 вашага дазволу, я забіраю Элсі на вячэру ў мюзік-хол,— сказаў ён.— Вы чуеце, сэр?

Уолтэр нічога не адказаў. Але калі Поль Арноль выйшаў з кабінета, ён заклапочана пачухаў патыліцу і шырока закрочыў па кабінету, сціснуўшы кулакі.

Дачка падвяла! Выцягнула з калоды туза, а ён — пяты. О, божа! За што ты наслаў такі здзек і сорам? Але пакуль яшчэ круціцца зямля, ён, Уолтэр, не дазволіць, каб яна круцілася не па яго волі. Цяпер усе будзе залежаць ад хітрасці. Пагрозы, як відаць, справе не дапамогуць. Цяпер моладзь такая, што пераконваць яе вельмі дяжка. Ну што-ж, ён зробіць усё па-іншаму.

Адкрыўшы скрыначку, што стаяла на стале, ён дастаў сігару, закурыў. Паступова добры настрой вяртаўся. У галаве нараджаліся новыя думкі.Галоўнае — спакой i вытрымка. Удар балючы, жорсткі. Але іскры з вачэй пасыплюцца ў другіх, а не ў яго, Уолтэра...

***

Седзячы ў крэсле, сенатар задрамаў. У руцэ ледзьве дымілася сігара. Нечакана паявіўся слуга і паведаміў, што прышоў Фрэнк Уэст.

Уолтэр ажывіўся. Фрэнк Уэст ніколі дарэмна яго не турбаваў, і ён быў заўсёды рады з ім пагаварыць.

— Прасіце! — загадаў паважна сенатар і пайшоў насустрач госцю.

Кароль атамнай фірмы павольна прайшоў праз адкрытыя насцеж дзверы, модна падіснуў руку гаспадару і, аддыхваючыся, пайшоў да бліжэйшага крэсла.

Зручна ўсеўшыся, Фрэнк агледзеў кабінет, выцягнуў кароткія ў вузенькіх штанах ногі і спытаў:

— Што вы думаеде, старына? Як далей будзем жыць?

— А што такое? — насцярожыўся сенатар.

— Iснуе вялікая небяспека...— сказаў Уэст, разглядаючы ўзор персідскага дывана.

У вачах Уолтэра загарэліся лютыя агеньчыкі.

— Усякая небяспека зычыць долары, сэр!

— На гэты раз будзе не так,— адказаў Уэст і, павярнуўшыся да сенатара, спытаў:

— Вам нічога не гаварыў Колінг?

— Гледзячы пра што!

— Пра вашу марудлівасць, сэр! — адсек Уэст і з дакорам паглядзеў яму ў твар.

— Нічога не разумею. Што вас непакоіць?

— Мора Дажджоў. Сёлета чырвоныя пасылаюць на Месяц экспедыцыю. Яны хочуць пабудаваць навуковы гарадок на Моры Дажджоў... Гэта дакладныя весткі, сэр.

Сенатар заплюшчыў вочы і, адкінуўшыся на высокую спінку крэсла, нейкі момант маўчаў. Здавалася, што ён анямеў.