Рәдиф Гаташ - Гөлтуран / Гультуран (на татарском языке)

Гашыйклар һаман хак юлда – күрегез,
Ахыргача «Хәерле юл» диегез!
Сезнең гөнаһны күтәрер җаннары —
Мәңгелек өчен тик ярлык бирегез!

Гашыйк Гаташ гасыр ахрыннан дәшә:
Мәхәббәт шагыйрен яклый белегез!

Кавышмаса җаның сөйгән җанына,
Әверелмәсә тәнгә (!) яр кочагында,

Бу була, ахры, оялчан хискә «көч»! —
Йә, ачуданмы, үзеннән «ала үч»:

Хәтта нәфсе дә тартмаган берәүгә
Дәрте җиңә – иреген җуя бәндә,

«Яр» итә ул каргалган бәгъзеләрне…
Андыйлар соң ник үзгә – «назлы» әле?

Мәхәббәтнең яшерен исеме – «җимагъ» мы?
Җанга – җан, тәнгә тән кушылу тик «оҗмах» мы?

…Йолдызым, син күктән баккан чагыңда,
Яндырсаң да мыскыл-әр учагыңда, —

Гөнаһлы Җиргә, бел, ярың табына:
Йөзен сөртә ул гөлләр тузанына…

Бу – сиңа кылган дога, бу —
Чын күңелдән догам:
Язмышыңа якты иңсен —
Сакласын ут-судан
Мәрхәмәтле Ходам!

– Раббым, иркә яз гөлеңә
Үзгәрмәс пакьлек бир,
Дөнья керен тидермәслек
Илаһи сафлык бир!

Ялварам: тел ачкычы бир
Сөю – имтиханда…
Үзең терәк бул – ул ялгыш
Атлау ихтималда.

Җирдә сине яклау өчен,
Күккә ашсын догам…

Шул догачыңны онытсаң,
Ак өметләрен хурласаң,
Кичерерме Ходам?!

…Бүген күңел – күккә илче,
Ышан: ихлас догам!

Ир күңеле – таш, йомшармаса,
ул таштан су-яшь чыкмас! —
Тик хәмер йомшарта аны —
сәрхуш күңеле яшь тотмас…

Әмма хәмер түктергән яшь —
нидән тәмсез, болганчык?!
Таштан агып чыккан чишмә
якты сулы, саф, ачык…

Зурайгач болгата ямьсез
уймы күңел чишмәсен? —
Сабый чакта хыяллар саф,
пакь шуңамы күз яшең?

…Исерек уй, хыялдан үзең
еракта йөрт, йа Раббы! —
Юкса гөлләр касәсеннән
нәрсә эчтек – шәрабмы?

Коштай гүя дәва иттек
яшь йөрәккә таң чыгын —
Касә-касә гөл яшен без
эчтек ул чак талчыгып…

…Балачакка кайттыкмы соң? —
күңел саф, пакь чишмәле…
Яшьләрендә хәмер түгел,
кыңгырау чәчәк тәме!

Син әйт: кайчан кайтыр юлга чыгасың?
Арыдым көтеп, күңелне шом баса…
Колак салам гөрләвекләр таушына:
Синнән хәбәр булып яңгырый, ичмасам!

Син соң кайчан кайтыр юлга чыгасың?
Куркам: үзгәрсәң, элекке булмасаң?
Яз турында бик яраткан җырым бар, —
Шул җыр да никтер ишетелми, ичмасам!

Син, дим, кайчан кайтыр юлга чыгасың?
Табигать тотрыксыз: юлыңны су басса?
НЛОлар төшә, күбәйде күрәзә… —
Киләчәкне әйтсә икән, ичмасам!

Син әйт: кайчан кайтыр юлга чыгасың?
«Ахырзаман» да гаҗәпме «сил ташса»?
Кыйтгалар акса, аерылса халыклар?
Аңлашырга тел-ымнары калмаса?

Бәлки, акылга килербез, ичмаса…
Тәүбә! димен, афәтләр юк, булмасын!
Бу каргануым да үземнән узмасын…
Син әйт: кайчан кайтыр юлга чыгасың?!

Кәгазем беттеме минем язарга?
Каләмемме тырный… әллә карам юк?
Синнән хәбәрләр көтәм мин, ерак Яр,
Шуңа барсы төшә кулдан – чарам юк…

Хыялымда – таудан төшеп киләсең
Су алырга чиләкләрең белән син…
Чишмә янында сусаган мин ул, Яр,
Бер догадай исемең миңа, беләсең…

Табылды кәгазь дә – ниләр язарга?
Каләм бар… Гыйшкым батарлык карам да…
Хәбәр бирмисең, татлы яр, бу айда, —
Дәрья-диңгезләр дә юк бит арада…

Шул сәбәпле гашыйгың, бел, тынычсыз,
Җитми җанын дөрләтергә җылы сүз.
Бер кәлимә сүзең көтәм, и җан-яр,
Тәгам ризык капмыйм, калдым йокысыз.

Бәетләр, кем, җырулар килсә телгә,
Язмыйм – каләм күтәрер көч-дәрман юк…
…Савап микән: «ураза» мын, сине уйлап,
Ә Ходайдан читтә уем һаман ник?

…Гөнаһлымын, бәлки… әмма чарам юк!

Без кемнәр соң? Ходайдан ваз кичкәннәр?
Күңеленнән иман нуры киткәннәр?

Каян күбәйдек җирдә без – пис ирләр,
Денсез-моңсыз халыклар, кавем-илләр?

Буйсындык соң кайчан без Кара көчкә?
Язмышларны тапшырдыкмы… Иблискә?