Неизвестно - Дубянецкі

Маё даручэньне рэдакцыі было зьмясьціць партрэт ўсіх аўтараў рэкламуемых кніг, апрача таго, даць найбольш цікавыя каляровыя ілюстрацыі да твораў. Замест гэтага рэдакцыя ўсю справу ілюстраваньня каталогу зьвяла толькі да паказу першай старонкі пераплёту (вокладкі).

24 жніўня 1985 году. Атрымана каманда саюзнага ўраду “паўсюдна перайсьці на выпуск малака тлустасьцю 1,5% замест цяперашняй тлустасьці 2,5%”. Беларускі навукова-дасьледчы інстытут санітарыі і гігіены паслаў пратэст, калі так можна назваць тую пакорлівую просьбу, каб “пакінулі як было, бо гэта з пункту гледжаньня медыцыны лепш, чым мяркуецца.

З міністэрства аховы здароўя ўжо маецца і адказ (тэлефонны): “Ніхто вашую просьбу не задаволіць. Хіба што для дзяцей і хворых будуць нейкую колькасьць выпускаць па ранейшых паказчыках”.

Дарэчы, у Маскве і дагэтуль было 3,2%. Быццам бы пакідаюць так і надалей. Вядома, азіраюцца на замежных грамадзянаў, якіх там “поўна”.

25 жніўня 1985 году. (Лозунг: “Не дадзім гарэлку ўключаць у “Чырвоную кнігу”!)

М. М. Сьлюнькоў нядаўна перад падначаленымі яму бонзамі сказаў, маючы на ўвазе “антыалкагольную кампанію”: “Ахвотнікам выпіць трэба ўсюды ствараць максімальныя нязручнасьці і невыгоды, пачынаючы з магазіна.”

Па ўсім відаць, што гэтая дырэктыва шчыра выконваецца, асабліва міліцыяй, яшчэ да Сьлюнькоўскае каманды. А можа, гэта ён паўтарыў толькі каманду маскоўскую?

Так званая “антыалкагольная” кампанія пачыналася і працягваецца як антынародная. Надзвычайную ўладу атрымалі карныя органы, асабліва міліцыя, асабліва падонкі з міліцыі, па якіх, як сказаў мне Алесь К., даўно плача народная вяроўка.

1 верасьня 1985 году. Сёньня зноў узьнікла патрэба ехаць на Камароўскі рынак – купляць цьвікі для дачнае падлогі. Да васьмі гадзінаў раніцы я быў ужо там. Але высьветлілася, што патрэбная мне лаўка адчыняецца толькі а 9-й гадзіне.

Вырашыў пахадзіць па рынку, паглядзець што і па якіх цэнах прадаецца. Адразу кінулася ў вочы, што сёньня тут царства кветак. Яно і зразумела: першы дзень навучальнага году: усе, паводле традыцыі, ідуць у гэты дзень у свае Alma mater з букетамі кветак. Вочы разьбягаюцца, цяжка спыніць іх на чым-небудзь.Усюды хараство надзвычайнае. Мноства сталоў на агромністай плошчы застаўленыя, як правіла, вёдрамі, поўнымі кветак. Кветкі ў букетах, кветкі “уроссып” – бяры, колькі трэба і камбінуй сам букет, а ня ўмееш, скажы і табе дапамогуць зрабіць гэта хутка, прыгожа і бясплатна, заплаці толькі за цэлафан.

Гэта сезон кветак, да першага верасьня расцьвітаюць ужо і пышныя “асеньнія” кветкі, не адышлі яшчэ і “летнія”. Аднак цэны сёньня такія, якія можна апраўдаць толькі глыбокай зімою для кветак, выгадаваных у цяпліцы ці ў хатніх умовах. “Кветкаводы” карыстаюцца момантам, каб як найлепш аказаць “паслугу” сваім бліжнім. У ход пускаюць усё тое, на што ў звычайныя дні сезону ніхто і не глядзіць. А цэны на такое “абы-што” гнуць такія, якія звычайна саромеюцца прызначаць нават на экстралюксусовы тавар.

Напрыклад шыкоўныя гладыёлусы ў метр і больш вышынёю павінны б каштаваць цяпер штука рубель-паўтара. А сёньня паўтара-два рублі каштуюць малюпасенькія гладыёлусікі, так званыя “дзеткі”. А тых экстра-люкс сёньня і не дакупішся.

Нейкія маленькія ружачкі, “мерседэс”, як мне сказалі, – два рублі штучка. Хрызантэмы – рубель, паўтара і два. Астры – 15-20-30-40 капеек штука. А калі які палепшаны гатунак, як, скажам, “бальфі” хрызантэмападобны ці яшчэ які, дык і да рубля штука(!)…

Гвазьдзікі – па рублю. Флоксы і тыя па 20 капеек за штуку.

На ўсё гэта дзяржаўныя цэны разоў у пяць ніжэйшыя. Але ж дзе тая дзяржаўная прадукцыя? Яе альбо няма зусім, калі трэба, альбо ёсьць ды такой якасьці, што абмінеш яе пятай дарогаю.

Час у мяне быў, і я пахадзіў крыху паміж харчовымі радамі. Там, дзе прадаюць сала-мяса, я даведаўся, што не сяляне-прадаўцы вызначаюць цану на гэтыя прадукты, а кіраўніцтва рынка. “Во, – кажа мне інтэлігентнага выгляду прыгожы малады селянін, – паглядзіце: гэтыя этыкеткі яны выдалі мне з прастаўленымі ўжо цэнамі”. Гляджу: “Сала кг. 3 р.”; “Сала кг. 3 р. 50 к.”; “Мяса свіное кг. 5 р.” “А вы колькі самі паставілі б?” – пытаю я. “На сала, мабыць, так і паставіў бы, як яны, а мяса давёў бы да шасьці рублёў, – кажа ён, – скажам на так званую “выразку”. Ён нагнуўся, узяў вялікі кавалак мяса, паказаў мне: “Адна справа мяса з касьцямі, а другая – вось такое. Гэта ж нібы сонца”. Пры гэтых словах твар маладога жывёлавода прасьвятлеў. Ды і ўвесь ён неяк нібы засьвяціўся. Гэта перадалося і мне. “Параўнаць плён сваёй цяжкай працы з сонцам можа толькі чалавек добры, разумны і ўлюбёны ў сваю працу”, – усхвалявана падумаў я.