Арлоў Уладзімір - Паром празь Ля-Манш

У Англіі

няма прэзыдэнта

і Таварыства ангельскай мовы

імя Ўільяма Шэксьпіра.

У Англіі

няма плаўленых сыркоў

і бурштынавага напою «Крыжачок».

Але ў Англіі

няма і цябе,

і тваіх нестандартных ножак,

і адважнай фрызуркі,

што марыць

зусім не пра грабеньчыкі.

У Англіі

ёсьць магчымасьць застацца

і піць каву на Пікадылі,

стаць сваім сярод галубоў

Трафалгарскага пляцу

і паіць «Гінэсам»

знаёмую лісіцу

ў раёне Фінчлі.

Але ў Англіі

няма цябе,

і твайго шэпціку,

сатканага з самых пяшчотных

і самых грубых слоў,

што казычуць вуха

пёркамі дзівосных фантазій.

А таму

я купляю для нас зь лісіцай

пляшку ірляндзкага лікёру,

і мы абыходзімся

бяз закусі.

Лісіцы ня плачуць,

толькі даверліва глядзяць у вочы.

Пад белымі скаламі Дуўру

нецярпліва чакае паром,

дзе я вып’ю за тое,

што пада мною свойскі Ля-Манш,

які рыфмуецца з словам «наш»,

а тады накіруюся ў WC, каб,

пабыўшы алегорыяй крыніцы,

учыніць дэфлярацыю

цнатліва белай ангельскай сьцяны.

Аднак гэта ўжо зробяць да мяне.

О, жывы подых радзімага кантынэнту!

На ім няма Англіі,

але ёсьць ты,

і дзесьці за Францыяй і Галяндыяй,

за Бэрлінам і Варшавай,

за Івацэвічамі й Койданавам

ты стаіш ля вакна

з келіхам у тонкай

цёплай руцэ

і чуеш, як родны памежнік

кажа мне:

«Здравствуйте!»

Абдымаючы цябе

Абдымаючы цябе,

я думаю

пра ненапісаны раман,

густыя зарасьнікі чарнавікоў,

таленавітыя ножкі

знаёмай карэктаркі,

якая пазнала сябе

ў адной з гераіняў...

Абдымаючы цябе,

я згадваю

лілеі

на возеры Люхава пад Полацкам,

свае адлюстраваньні

ў парыскіх лужынах,

кавярню з адзіным сталом

у каталёнскай вёсцы,

дзе Сальвадор Далі праездам

пазбавіў нявіннасьці

юную пастушку...

Абдымаючы цябе,

я смакую

густое каліфарнійскае віно,

палахлівую пэрлінку

твайго ўлоньня,

Міжземнае мора

ў Барсэлёне й пад Фамагустаю,

дзе Атэла душыў Дэздэмону...

Абдымаючы цябе,

я заўсёды ўяўляю

іншых жанчын —

тое, як буду

абдымаць іх,

і ўсё астатняе,

што малюе

мая цыганская

фантазія...

Але — вось дзіва! —

абдымаючы іншых жанчын,

я ніколі

не ўспамінаю

Сальвадора Далі,

ня думаю пра

карэктуры і карэктарак,

не смакую

пяшчотных ракавінак

і не ўяўляю

іншых жанчын.

Абдымаючы іншых жанчын,

я думаю толькі пра тое,

каб хутчэй усё скончылася —

каб зноў абняць

цябе.

Лямпа, фатэль і кубак

Што здарыцца з вамі,

мае найдаражэйшыя сябры,

калі мяне ня стане?

З табою,

антыкварная лямпа

часоў першай закаханасьці,

з табою,

мой цёплы фатэль,

вынаходлівы сьведка

першых і наступных

грэхападзеньняў,

з табою,

мой шчарбаты зялёны кубак,

што пад выглядам гарбаты

любіў частаваць

зусім іншымі напоямі...

Магчыма,

вас падзеляць сваякі,

а магчыма,

выставяць на продаж,

і вы разьедзецеся

па чужых кватэрах.

Фатэль

упадабае на аўкцыёне

пышную дупцю

бальзакаўскага веку,

але дастанецца

худому гомасэксуалісту.

Цалкам верагодна, што

лямпа скарыстаецца выпадкам,

каб скончыць жыцьцё

самагубствам,

а шчарбаты кубак

проста выкінуць на сьметнік.

Але кубку

пашанцуе найболей:

яго знойдзе бадзяга, які

чытаў маю кніжку

і аднойчы выпіваў са мной

у альтанцы на нашым двары.

Буду сумаваць па вас

там,

дзе, напэўна, нельга запаліць

настольную лямпу,

каб у яе сьвятле

паднесьці кубак глінтвэйну

сьмяшлівай істоце,

якая маляўніча ўладкавалася

ў цёплым фатэлі,

якую абавязкова дачакаюся там,

дзе, відаць,

не гатуюць глінтвэйну.

Сачу твае знакі, Свабода

У спакоі тваіх вачэй,

у смутку тваіх сьлёз,

у таемнасьці тваіх слоў,

на дне твайго маўчаньня,

на ўзьмежках спатканьняў і ростаняў,

у плыні рэк і аўтастрадаў,

на вуліцы Ніжнепакроўскай у Полацку

і на бэрлінскай Unter den Linden,

на старонках старых фаліянтаў

і пад вокладкамі новых кніг,

у палёце птушак

і ў сьпевах марцовых катоў,

у вершах і нэкралёгах,

у водары тваёй парфумы

і ў глыбінях твайго лона —

паўсюль

сачу знакі таго,

што павінна зьдзейсьніцца

ў гэтым стагодзьдзі,

паўсюль —

дзень пры дні —

сачу твае знакі,

Свабода.

Падрыхтаванае на падставе: Уладзімір Арлоў, Паром празь Ля-Манш. Вершы — Мінск: Логвінаў, 2006. — 156с.